(Winona) Kişisel eşyalarımı topluyorum. Sevdiğim şeyleri yavaşça kutulara yerleştiriyorum. Sonsuza dek yuvam olarak kurmaya başladığım, Jayden'la bir aile kurup mutlu mesut yaşayacağım evi gözden geçirirken kalbim paramparça oluyor. Belki de hiç anne olamayacağımı düşünürken taze gözyaşları başlıyor. Jayden'ı sevdiğim kadar başka kimseyi sevebileceğimi hayal edemiyorum. Başka bir adamdan hamile ve mutlu olduğumu kesinlikle göremiyorum. Sevgisiz ve istismarcı bir ailede büyüdüm. Parlayan ışık, üniversiteye gittiğimde birlikte yaşama fırsatı bulduğum nazik ve sevgi dolu bir koruyucu anneydi. Düşününce, o da Jayden kadar başarımdan sorumluydu. O ev, berbat çocukluğumu unutturdu ve dünyanın daha güzel bir yer olabileceğini görmemi sağladı. Biliyor musun? Onun yanına, evime gidiyorum. O asla yargılamadı. Bana Jayden'la görüşmememi söylemeye çalışmadı. Babam sarhoştu ve annem bir bebeğe bakmak istemediği için soğuktu. Çocuklarım için plan yapmamış olsam bile, onları dünyadaki her şeyden çok seveceğime her zaman yemin ettim. Cep telefonum vızıldıyor ve Lisa arıyor. Şu anda bir arkadaşa her şeyden çok ihtiyacım var, Lisa zaman zaman biraz dengesiz olsa da, kalbi doğru yerde ve geçen yıl çok büyümüş gibi görünüyor. "Merhaba," diye burnumu çekiyorum. "Yine ağlıyorsun." "Üzgünüm." "Üzgün olma. Sana bu şekilde davranmasına inanamıyorum. Ashlyn'e gelince, inanılmaz. Neredeyse en iyi arkadaşımızdı. Küçük bir kız kardeş gibi." "Sanırım aşk insana aptalca şeyler yaptırıyor." Lisa bir saniye sessiz kalıyor. "Bu doğru olabilir ama onlar için bahane üretmene gerek yok. Onlar birbirlerine layık." "Bu konuda haklısın." Hayal edebileceğim her şeyin ötesinde incindim. Ama eğer istediği buysa, birbirlerine sahip olabilirler. Kendimi yeniden yaratmanın bir yolunu bulacağım. "Sadece yoluna devam edip geçmişte yaşamayı bırakman senin için çok daha sağlıklı olur. Seni tekrar mutlu görmek istiyorum." Ona minnettarım, beni gerçekten önemsiyor. Lise yıllarım çok karanlık ve yalnızdı. Uyum sağlayamadım. Kendimden nefret ettim. Ailem benden nefret etti. Başka ailem yoktu. Sonra Jayden, bir koruyucu aileye taşınmadan hemen önce parlayan bir umut ışığı gibi ortaya çıktı. İlk başta bunun sadece bir şaka olduğundan ve arkadaşlarıyla bana güleceğinden emindim. Ama Jayden farklıydı. Onun benim arkadaşım olması hakkında başkalarının ne düşündüğünü umursamadı. Sanırım Jayden gibi biri ve ailesi varken kimse ona bir şey söyleyecek kadar cesur değildi. "Onun koşulsuz sevgisi ve desteği olmasaydı muhtemelen korkunç bir şey yapardım," diyorum ona. "Öyle söyleme. Yapmazdın. Sandığından çok daha güçlüsün. Bursları sen kazandın ve diplomalarını sen aldın. Jayden senin için çalışmadı." "Ama belki de onun desteği olmadan üniversiteye gitmeyi bırakın, mezun bile olamazdım. O benden asla vazgeçmedi ve ben de ondan asla vazgeçmeyeceğim. Bizden asla vazgeçmeyeceğim," diyorum içimde neredeyse unuttuğum bir güçle. Ama artık bir anlamı yok. "Sadece bana söz ver, bu azmini kendin için de bir hayat kurmak için kullanacaksın. Buna değersin." Derin bir nefes alıyorum. Haklı. Kendim için bir hayat kurmam gerekiyor. "Kuracağım. Birkaç gün içinde memleketime geri dönüyorum. Yeniden başlayacağım." "Kasabadan ayrılmadan önce görüşeceğiz. Yarından sonraki gün doğum günüm." Unutmuştum. "Ah, Lisa. Elbette, görüşeceğiz. Otele giriş yaptığımda oda numaramı sana gönderirim." Telefonu kapatıp iç çekiyorum. Bütün hayatım birkaç yıl içinde çok değişti. Cep telefonum tekrar vızıldıyor. Arayan Lance. O, Lisa benim olduğu kadar uzun zamandır Jayden'ın en iyi arkadaşı ve biz de olası olmasa da garip bir arkadaşlık kurmuştuk. Sanırım ilk başta benden hoşlanmıştı ama benim gözüm sadece Jayden'ı görüyordu ve Lance arkadaşına saygı duyduğu için vazgeçti. Ayrıca Lance yerleşecek türden değil, Allah bilir Lisa onunla uğraşmıştı. Şimdi Lance'in Jayden'ın tarafında olmak istediği ama sonra hala benimle arkadaş kalmak istediği garip bir bölgede sıkışmış gibiyiz. Bence Jayden ve ben tekrar birlikte olmadan ikisine birden nasıl sahip olunacağını göremiyor. Ama Jayden'a da ulaşamıyor. Jayden'ın elinde ne kanıt varsa, çok ikna edici olmalı. Şu anda Lance ile durumum hakkında saçmalamak istemediğim için aramayı reddediyorum. Telefonum ısrarla tekrar tekrar vızıldıyor. Sanırım bunu bitireceğim. "Lance, merhaba." "Selam. Evimde Lisa için sürpriz bir parti veriyorum. Jayden da orada olacak. Sen de gelmelisin. Eski günler gibi olacak. Belki hafızasını harekete geçirmeye yardımcı olur." "Hayır, teşekkürler." Neredeyse bir yıldır hafızasını harekete geçirmeye çalışıyorum. Hiçbir şey işe yaramadı. Tutkulu bir gece bile. Bu sadece Jayden'ı bana karşı daha da düşmanca yaptı. "Gerçekten mi? Bence gelmelisin. Demek istediğim, biz dördümüzün böyle takılmasının üzerinden çok zaman geçti. Vegas'tan ve şey, kazadan beri değil." "Artık hiçbir şey eskisi gibi değil, Lance. Ama desteğin için teşekkür ederim." "Bence en azından onun sizinle ne kadar mutlu olduğunu hatırlamasına yardım etmeye çalışmalıyız." "Denemekten vazgeçtim. Eğer hatırlarsa, hazır olduğunda olmalı. Açıkça bunu zorlayamayız. Ya hiç hatırlamazsa? Sonsuza kadar benden nefret etmesiyle takılamam. Bir yıl komada kaldım. Artık bir hayata ihtiyacım var." "Gerçekten emin misin?" diye tekrar soruyor. "Boşanma kağıtlarını dün imzaladım. Şehri terk ediyorum." "Ne!? Neden boşanma için imza attın? Demek istediğim, o mutlak bir servete sahip." "Çünkü sahte umutlara tutunmaya devam edemem. Jayden hislerini açıkça belli etti. İncinebilir ve kızgın olabilirim ama aptal değilim. Onlar birlikte hayatlarına sahip olabilirler. Ben kendi hayatımı kuracağım." "Vay canına. Sanırım insan doğasına olan inancımı geri kazandırdın. Param için benimle çıkmayacak kimseyi bulamıyorum." Bunun nedeninin onun sığ bir aptal olmasından kaynaklandığını söylemek istiyorum ama söylemiyorum. "Bir gün sevecek birini bulacaksın." "Belki. Yine de gelmeyeceğinden emin misin? Lisa orada olmanı çok ister." "İletişimde kalacağım." Yalan söylüyorum çünkü şu anda bu daha kolay. Telefonu kapatıp Jayden'la birlikte bir zamanlar topladığımız bebek eşyaları kutusuna doğru yürüyorum. Limon renkli bir battaniyenin yumuşaklığı yeni bir gözyaşı seli başlatıyor. Arkadan asidik bir ses konuşuyor. "Hala sahte ağlıyorsun görüyorum. Vazgeç Winona. Sen ve oğlum asla birlikte olmamalıydınız."