İsabella hastaneden çıktığında, yolun karşısında, hastanenin tam karşısında bir bank gördü. Kendine acıyarak üzgün bir şekilde banka oturdu. Hayatı birkaç gün içinde değişmişti. Steve'e veda etme fırsatı bile bulamamıştı ve muhtemelen asla bulamayacaktı. Gözlerinden yaşların süzülmeye başladığını fark etmedi bile. Oradan geçmekte olan yaşlı bir kadın, İsabella'nın ağladığını gördü ve yanına, banka oturdu. "Neden ağlıyorsun canım?" diye sordu. İsabella ona baktığında, halka açık bir yerde ağladığını fark etti ve hızla gözlerini sildi. "İlginiz için çok teşekkür ederim," diye yanıtladı, "ama lütfen benim için endişelenmeyin." "Sorun değil canım," dedi kadın. "Hadi, dertlerini benimle paylaş, eminim çok daha iyi hissedeceksin." "Hayır, daha iyi hissetmeyeceğim," dedi İsabella. "Çok üzgünüm, göğsümde açıklayamadığım bir sıkıntı hissediyorum ve bundan sonra hayatım sadece daha kötüye gidecek. Sanki dünyanın yükü omuzlarımda gibi hissediyorum." Kadın iç geçirdi ve "Başına gelenler için çok üzgünüm. Şu anda nasıl hissettiğini anlamayabilirim ama sana şunu her zaman hatırlamanı istiyorum; her şeyin bir nedeni vardır ve durumumuz ne kadar kötü olursa olsun, her zaman bir umut ışığı vardır." dedi. İsabella kadına baktı ve "Tekrar çok teşekkür ederim, sizi gereksiz yere meşgul ettim." dedi. "Hayır canım, hiç de rahatsızlık değil," diye yanıtladı kadın. İsabella sonra ayağa kalktı ve "Annem ve babam için yemek almak istiyorum. Lütfen beni mazur görün." dedi. Uzaklaştı, yakındaki bir restorana gitti ve hastaneye geri dönmeden önce üç tabak yemek ve su aldı. İsabella hastaneye geri döndü ve anne babasını yemek yemeye ikna etti, kendisi de onlara katıldı. Aç kalmanın sorunlarını çözmeyeceğini biliyordu, çünkü hepsi işlev görmek için yemeğe ihtiyaç duyuyordu. Babası, Londra'ya geri dönmesi ve Angelo'nun evlenme teklifini reddetmesi için bir kez daha yalvardı. İsabella babasına sert bir şekilde "Fikrim zaten belli baba, bu yüzden lütfen beni başka türlü ikna etmeye çalışmaktan vazgeç, sadece işleri benim için daha da zorlaştıracaksın," dedi. Gidecek başka bir yerleri olmadığı için, İsabella ve ailesi hastanenin imkanlarından yararlandılar. Panama'da birkaç akrabası vardı ama Angelo'nun hedefi olmaktan korktukları için yüzlerini göstermeyi veya yardım eli uzatmayı reddettiler. İsabella onları suçlamadı, sonuçta anne babası da aynı şeyi yapmasını istiyordu. Hepsi geceyi hastanede, İsabella'nın babasının koğuşunda geçirdiler ve ertesi gün çok erken uyandı ve Angelo'nun ayrılmadan önce bıraktığı katlanmış kağıda yazılı olan numaraya bir mesaj gönderdi. Mesajda "Teklifini kabul ediyorum," dedi. "Evlenme dairesinde seninle buluşacağım, hazırlıklı gel." Banyo yapıp dişlerini fırçaladıktan sonra, basit beyaz bir elbise giydi ve uzun saçlarının sırtına serbestçe düşmesine izin verdi. Ayrılırken anne babasının yüzlerinde üzgün bir ifade vardı ama onlara her şeyin yoluna gireceğine dair güvence verdi. İsabella, babasının avukatıyla temasa geçti ve Angelo ile evliliğinin, anne babasının kaybettikleri tüm para ve mülkleri geri almaları ve toplumdaki eski konumlarına iade edilmeleri şartına bağlı olduğunu açıkça belirten bir sözleşme hazırlattı. Angelo'ya tamamen güvenemediği için, sözleşmeyi imzaladığında babasının avukatının da hazır bulunması için ona yalvardı. Sabah saat 9'da İsabella, babasının avukatıyla birlikte evlenme dairesinin önünde Angelo ile buluştu. Bir süre ona baktı ve kusursuz teni ve uzun saçlarıyla son derece güzel olduğunu inkar edemedi. Ancak, iri ve sağlam yapısına kıyasla minyon ve kırılgan görünüyordu. İsabella çantasından sözleşmeyi çıkarırken kendinden emin bir şekilde "Evlenmeye başlamadan önce, önce bir sözleşme imzalayacağız," dedi. Angelo başını salladı ve "Şımarık prenses, burada söz sahibi benim, sen değil. Bu yüzden sözleşmenin ne zaman imzalanacağına, nerede imzalanacağına ve sözleşmeye nelerin dahil edileceğine ben karar veririm. Ve sözleşmenin evlendikten sonra imzalanacağını söylüyorum." dedi. İsabella gururla "O zaman sanırım anlaşmamız yok," dedi ve gitmek için döndü. Angelo güldü ve "Dur bakalım, ateşli olduğunu görebiliyorum. Bu beni seninle evlenmek için daha da istekli yapıyor. Evet prenses, seni ehlileştirmek çok eğlenceli olacak. Tamam, sözleşmeyi şimdi imzalayalım, ancak, senin elinde olan o şeyi değil, benim hazırladığım sözleşmeyi imzalayacağız." dedi. Arabasına gitti, sözleşmeyi içeren bir dosya çıkardı ve İsabella'ya uzattı. İsabella sözleşmeyi okudu ve Angelo ile evlendiğinde anne babasına verilecek faydaların, kendi sözleşmesinde belirtmiş olduğuyla aynı olduğunu fark etti. Ancak iki sözleşme arasında büyük bir fark vardı. Angelo'nun sözleşmesine göre, hayatı üzerinde son söz sahibi oydu. Her zaman ona itaat etmesi ve ancak ondan sıkılıp onu gönderdiği zaman evlilikten ayrılabileceği bekleniyordu. İsabella, sözleşmenin bu bölümünü okuduğunda gözlerini kısmaktan kendini alamadı. Avuç içlerine tırnaklarını geçirdi, hissettiği endişeyi göstermemeye kararlıydı. Kendini toparladıktan sonra sözleşmeyi babasının avukatına verdi. Avukat, sözleşmeyi okuduktan sonra yüzü bembeyaz oldu. İsabella'yı kenara çekti ve "Sözleşme usulüne uygun. Ancak, imzalarsanız, kendinizi hayatınızın geri kalanı için köleliğe mahkum ediyorsunuz. Bunu dikkatlice düşünün." dedi. "Sorun değil amca," diye yanıtladı. "Gerekirse anne babam için ölmeye razıyım ama eminim buna gerek kalmayacak. Kendime bakabilirim, sadece Angelo'nun ne kadar iri göründüğünü unutun, onunla başa çıkacağım."