Şirketteki yoğun bir günün ardından, Yvonne kollarını bile kaldıracak kadar yorgundu ve eve gelir gelmez yatağa girdi. Çok geçmeden yatak odasının kapısı itilerek açıldı. Henry halıya basarak odaya girdi. Dışarıdaki sokak lambası sayesinde, Yvonne'un yatakta uyuduğunu görebiliyordu. Yavaşladı ve yatağın kenarına doğru sessizce yaklaştı. Yorgan Yvonne'un üzerine gelişigüzel serilmişti ve uyuma pozisyonundan dolayı kıyafetleri buruşmuştu. Yvonne, Sue'nun kendisi için hazırladığı kıyafetleri hiç giymiyor gibiydi. Görünüşü göz önüne alındığında, ne kadar pahalı olurlarsa olsun, o kıyafetlerin içinde pek iyi görünmeyecekti. Bu nedenle, daha basit kıyafetler giymesi daha iyiydi. Henry, yatakta yatan kişiye gözlerinde bir miktar tiksintiyle baktı. "Mmm..." Henry'nin yüzü ani hareketlerle hafifçe buruştu ve bilinçsizce birkaç adım geriye doğru attı. Yvonne'un sadece hafif bir mırıltıyla kendini diğer tarafa çevirdiği ortaya çıktı. Ofis kıyafetleriyle uyumanın verdiği rahatsızlıktan dolayı gömleğinin yakasını açtı. Yvonne tekrar bedenini çevirdi ve elini kıyafetlerinin içine soktu. Bir süre el yordamıyla aradıktan sonra sütyenini çıkardı. Sonra yüzünde bir rahatlama belirdi. Daha rahat bir pozisyona geçti ve uyumaya devam etti. Henry'nin yakıcı bakışları vücuduna düştü. Yvonne, sütyenini çıkardıktan sonra çok daha rahatlamıştı. Bir süre uzandı, sonra kalkıp banyo yapmayı düşündü. Gözlerini açar açmaz yatağının yanında birinin durduğunu görmeyi beklemiyordu. "AHHH!" Şaşkınlıkla çığlık attı ve neredeyse yataktan düşüyordu. "Neye bağırıyorsun?" Henry kaşlarını çattı ve sinirle gömleğinin düğmelerini çözdü. "Ş-Şey... Sadece neden burada olduğunu merak ediyordum." Yvonne, gelenin Henry olduğunu duyduğuna rahatlamıştı, ama çok geçmeden tekrar şüpheyle ona baktı. "Neden burada olamayayım?" Yüzündeki ifade karardı. "Yvonne Frey. Evli olduğumuzu hatırlasan iyi olur. Son yıllarda nadiren eve geldiğim için kendini bekar mı sanıyorsun?" "Hayır, kesinlikle değil." Yvonne yine yanlış bir şey söylediğini fark etti ve hızlıca doğrulup kendini açıklamaya çalıştı. "Bu gece geleceğini bilmiyordum. Sue'dan misafir odasını hazırlamasını isteyeceğim!" "Misafir odası mı? Neden misafir odasında uyumak zorundayım? Buranın misafiri ben miyim?" "Hayır, kastettiğim o değil!" Yvonne hızla kalktı, sonra kararmış yüzüne bakarak dikkatle sordu, "B-Bu gece benimle mi uyuyacaksın?" "Uyumamaz mıyım?" Yüzündeki ifade onu daha da sinirlendirdi. Bu kadın gerçekten evli olduğunun farkında değildi, kocası olarak görmesi bir yana. Aksi takdirde, onun görünüşüne neden bu kadar şaşırsın ki? Geçtiğimiz üç yıl boyunca, bu şeyleri hiç umursamamıştı. Şimdi düşününce, bu kadının onunla hangi amaçla evlendiğini bilmiyordu bile! "Tabii ki uyuyabilirsin, ama..." Yvonne parmaklarıyla oynadı. "Bu gece neden burada benimle uyuyorsun? Çok mu içtin?" "Çok içmiş gibi mi duruyorum?" Henry gözlerini kıstı. "O zaman neden kendine bir bakmıyorsun?" "Ben mi?" Yvonne bir an şaşırdı, sonra hızla aşağıya baktı ve şok içinde yakasını sımsıkı tuttu. "Ben... Ben..." Yüzü kızardı ve dili tutuldu. Henry ona soğuk bir şekilde baktı ve alaycı tonunu gizleme zahmetine girmedi. "Az önce ustalıkla çıkarmadın mı? Şimdi neden saklıyorsun?" "Burada tek başıma olduğumu sanmıştım!" Yvonne aceleyle sütyenini yerden aldı ve arkasına sakladı. Henry dudaklarını büzdü. "Yalnız olsan bile, Bayan Lancaster olarak imajına daha fazla dikkat etmelisin. Lancaster ailesini rezil etme ya da kendini aptal durumuna düşürme!" "Anlıyorum." Yvonne utanç içinde başını eğdi. "Bir dahaki sefere yapmayacağım," diye mırıldandı. Henry soğuk bir şekilde homurdandı ve onu affetti. Ceketini çıkardı ve kanepenin yanına doğru gitti. Yvonne ona birkaç kez gizlice baktı, sonra banyoya girmeden önce rahat bir nefes aldı. Küvetin içinde otururken, elleriyle yüzünü kapattı. Kalbi gerginlik ve beklentiyle doluydu. Henry'nin aklından neler geçtiği hakkında hiçbir fikri yoktu. Sadece aniden onunla yaşamaya geri dönmekle kalmamış, hatta onunla aynı odayı paylaşmak istemişti! Acaba sonunda kocası olmaya karar vermiş olabilir miydi?