Maya daha fazla yürüyemeden birkaç sokak serserisi etrafını sardı. Maya onlara karşılık vermedi. Şu anki bitkin haliyle bu adamları zerre umursamıyordu. Serseriler homurdanarak ve küfrederek tehditkâr bir şekilde Maya'ya yaklaştılar. "Lanet olasıca kız! Bizi nasıl görmezden gelirsin! Arkadaşlar, ona bir ders vermemiz lazım!" Konuşurken, adamlardan biri kirli ellerini Maya'ya uzattı ve onu taciz etmeye çalıştı. "Bana dokunma!" Telaşlanan Maya birkaç adım geri çekildi. Yüzü bir anda kül rengine döndü. "Nazik olmaya çalıştık ama bizi sana kaba davranmaya zorluyorsun!" "Seni fena halde s*keceğim!" Serseriler küfürler savurarak Maya'nın üzerine yürüdüler. Tehditkâr adamlar tarafından kuşatılmıştı, yalnız ve çaresizdi. "Sefil kız! Bu gece seninle biraz eğlenmezsek bize erkek olarak saygı duymazsın!" "Aynen. Hadi hep birlikte ona dalalım! Haha!" Maya'ya doğru atıldılar ve onu yere iterek düşürdüler. Adamlar onu yere sererken Maya'nın gözlerinde bir parça kötü niyet belirdi. Dudaklarını büzdü ve parmaklarının arasında beş gümüş iğneyi sıktı. Tam tüm gücüyle karşılık verecekken... "Ah! Acıyor!" "Ay! Bana kim vurdu?!" Maya'ya saldırmak üzere olan holiganlar aniden elleriyle başlarını kapattılar ve yana doğru yuvarlandılar. Acı içinde uluyarak, en gülünç şekilde korkmuş fareler gibi kaçıştılar. Maya gözlerini odaklamak için kısarak baktı. Her biri beyzbol sopası tutan ve serserilere durmadan vuran dört küçük figür seçebiliyordu. Kurtarıcılarının başı, sırtı sokak lambasına dönük duruyordu. Elinde bir lolipopla ona tepeden bakıyordu. Sonra, beyzbol sopasının ucuyla çenesini kaldırdı ve çocuksu, şefkatli bir sesle onunla alay etti, "Kadın, seni kurtardım!" Maya, onların sadece çocuklar olduğunu fark ettiğinde biraz hayal kırıklığına uğradı. Dört çocuk bir grup sokak serserisinin üstesinden nasıl gelebilirdi ki? Yine de, parmaklarının arasındaki gümüş iğneleri sakladı ve kibarca cevap verdi, "Teşekkür ederim..." Çocuk hala beyzbol sopasıyla çenesini yukarıda tutuyordu. Görünüşe göre cevabından memnun kalmamıştı. "Hayatını kurtardım. Basit bir 'teşekkür'ün yeterli olacağını mı sanıyorsun?" Maya ayağa kalktı. Tüm holiganların çocuklar tarafından korkutulduğunu görmek onu şaşırtmıştı. Bu dört çocuğun yetenekleri beklentilerinin ötesindeydi. Acısına katlanan Maya, ceplerine uzandı ve sonunda buruşmuş on dolarlık bir banknot buldu. "Üzerimde sadece on dolarım var. Alın ve kendinize lolipop alın." Vıpp-diye! Çocukların lideri Adam Fowler, eline vurdu ve on dolarlık banknotu düşürmeye zorladı. Küçümseyerek homurdandı ve dedi ki, "Bizi evsiz dilenciler mi sandın? Bizi parayla mı savuşturmak istiyorsun?" Maya, biraz sabır göstermeye çalışarak dudaklarını ısırdı. "O zaman benden başka ne istiyorsun?" Adam sonuçta sadece bir çocuktu ve o anda hiçbir şey düşünemedi. Üç küçük kardeşini yanına çağırdı ve dedi ki, "Önce bunu tartışalım." İkinci kardeş Billy Fowler, Maya'ya bir bakış attı ve dedi ki, "Adam, biz sadece iyi birer Samaritan olacağız ve güzel kızı kurtaracağız dememiş miydin? O kurtarıldı ve kötü adamlar kaçtı. Geri dönme zamanımız geldi!" Adam dudaklarını büzdü ve dedi ki, "Dediğin gibi, kötü adamları korkuttuk. Onun hayatını kurtardığımıza göre, elbette bize söz vermeli. Aksi takdirde, tüm bu zahmete boşuna katlanmış oluruz." Üçüncü kardeş Carl Fowler, şefkatli bir sesle konuştu, "Adam, o zaman ne yapmak istiyorsun?" Dördüncü kardeş Dylan Fowler, sakin bir mizaca sahipti. "Uzun uzadıya konuşmayalım. En kısa sürede bir karar vermeliyiz." Adam elindeki beyzbol sopasını salladı ve dedi ki, "Hangi kararı verirsem vereyim hepiniz beni destekleyeceksiniz, değil mi?" Billy, Carl ve Dylan hep bir ağızdan cevap verdiler. "Elbette, yoluna çıkmayacağız. Diğer üçü burada olsa bile, onlar da seni aynı şekilde desteklerlerdi." Hala evde iki küçük erkek kardeşleri ve bir kız kardeşleri vardı. Adam dedi ki, "Net olduğumuza göre! Beni izleyin!" Adam arkasını döndü ve Maya'nın sıvışmaya çalıştığını gördü. Ona doğru koştu ve elbisesinin eteğinden yakaladı. Sesinde belli bir tonla, "Kadın, seni etrafımızda tutacağız!" dedi.