Sersemlemiş bir halde, Nolan ve grubunun bir sonraki partiye aceleyle gittiklerini izledim. Hala telefonda asistanıyla konuştuğunu duyabiliyordum. "Onu eve gönder," dedi, zerre kadar endişe belirtisi göstermeden. O anda eski anılar zihnimi sel gibi kapladı. Gerçeğe dönerek, Nolan'ın cevap vermesini beklemedim. Yanından geçip bardan ayrıldım. Dedesi'nin mesajını iletmiştim. Nolan gitmek istiyor mu, istemiyor mu, bu onun seçimiydi. Ona bir kez bile soğuk davranmamıştım. Evlendiğimizden beri muhtemelen ilk kez oluyordu. Sanırım onu hazırlıksız yakalamıştım çünkü ben ayrılırken bile Nolan hala orada, şaşkın bir şekilde duruyordu. Arabaya bindiğim anda Nolan aradı. "Sadece arkadaşça bir öpücüktü! Bu tavır da neyin nesi?" Yaptığı ilk şey, daha önce ki davranışlarımdan şikayet etmek oldu. Tek kelime etmeden ayrılmam, arkadaşlarının önünde onu utandırmış olmalıydı. Göğsümde keskin bir sancı hissettim. Demek ki "arkadaşların" birbirleriyle bu kadar samimi olması normaldi. Bu, Nolan ve benim de sadece "arkadaşlar" olduğumuz anlamına mı geliyordu? Hattın diğer ucunda, arkadaşlarının alaylarını hafifçe duyabiliyordum. "Nolan eve geldiğinde, Yvette yine ağlayıp ona yapışacak." "Çıkmaya başladıkları günden beri onu bırakmaması için yalvarması çok komik." "Şşş, Nolan hala telefonda." Birinin seni gerçekten sevip sevmediğini, arkadaşlarının sana nasıl davrandığından anlayacağın söylenirdi. Bu her zaman bildiğim bir şeydi ama görmezden gelmeyi seçmiştim. "Geri gel ve Ruby'den özür dile. Onu rahatsız ettin," diye emretti Nolan. "Eğer bunu yapmazsan, eve gelmiyorum." Alışık olduğum tehditlerine gülmeden edemedim. "Ne halin varsa gör." Geçmişte, bu kelimelerin üzerimde gücü olurdu çünkü onu seviyordum. Ama şimdi? Artık böyle yaşamak istemiyordum. Telefonu kapattıktan sonra, telefonuma bir göz attım. Ruby, ben ayrıldıktan sonra sosyal medyasında bir şeyler paylaşmıştı. Fotoğrafta bir erkeğin elinde şarap kadehi vardı ve başlıkta şunlar yazıyordu: "O her zaman yanımda." Nolan'la bunca yıldır birlikte olduğum için, elini anında tanıdım. O'ydu. Üstelik hala sağ elinde evlilik yüzüğümüzü taşıyordu. Artık hiçbir şey hissetmeyeceğimi sanıyordum ama gönderisini gördükten sonra gözlerim hala yaşlarla doldu. Nolan gönderiyi beğenmişti. Ben de beğendim ve bir yorum bıraktım: "Tebrikler ve en iyi dileklerimle." Işığın vurduğu parmağımdaki elmas yüzüğe baktım. Bir an tereddüt ettikten sonra, onu çıkardım. O kadar uzun zamandır takıyordum ki, aşkın sembolünden çok bir tuzak gibi geliyordu. Üç yıl sonra ilk kez sosyal medyamda yeni bir şey paylaştım. "Önce kendini sevmeye öncelik ver ve başkalarına istedikleri özgürlüğü bahşet." Sonra eski gönderilerimde gezindim. Sonuncusu düğün günümüzden bir fotoğraftı. Gülümsüyordum ve gözlerim Nolan'a karşı sevgi doluydu, onun içindeki rahatsızlığın farkında bile değildim. O gece, erken yattım. İlk kez ne Nolan'ı aradım ne de ona ışık bıraktım. Evlendiğimizde, Nolan her zaman işle meşguldü ve eve geç geliyordu. Yemek hazırlar ve yemek masasında onu beklerdim. Kapının açıldığını duyduğum anda, normal bir kocanın yapabileceği gibi nazikçe saçımı okşayıp yemeğimi öveceğini umarak onu karşılamaya koşardım. Bunun yerine, Nolan karanlık bir ifadeyle yanımdan geçer ve hazırladığım yemeğe kaşlarını çatardı. Bir keresinde, "Bütün gün müşterilerle uğraştıktan sonra bir de seninle mi uğraşacağım?" demişti. Sözleri karşısında şaşkına dönmüştüm. Bana böyle bir şey söyleyeceğini hiç hayal etmemiştim. O zaman kalbim kırılmış olsa bile gülümsememi korumuştum. "Sadece seninle yemek yemek istedim. Geç saatlere kadar çalıştığın için yorgun olacağını düşündüm." "Varsayma," diye terslemişti. O gece Nolan'ın eve gelmesini ilk bekleyişimdi. O zamanlar sadece yorgun olduğunu düşünmüştüm. Şimdi geriye dönüp baktığımda, beni sevmediğini fark ettim. Oturma odasında onun için tek bir ışık bırakmak bile, onun gözünde gereksiz bir jestti.