"Doğum günün kutlu olsun kardeşim," diye fısıldadım onu uyandırmak için. Doğrulup bana gülümsedi. "On yedi olmak nasıl bir his?" "Garip, kafamdaki diğer ses dışında hiçbir değişiklik hissetmiyorum," dedi kocaman bir sırıtışla ve ne demek istediğini anlamam biraz zamanımı aldı. "Kurtunu aldın yani?" diye sordum ve başıyla onayladı. "AMAN ALLAH'IM, senin için çok mutluyum. Adı ne? Tatlı mı? Seni seviyor mu? Ah, sanırım bu aptalca bir soruydu, tabii ki seni seviyor, affedersin!" "Hahaha, seni seviyorum Rainie böceğim. Adı Şina, çok hoş ve beni de seni de sevdiğini söyledi. Ah, ayrıca senin yemeklerinden daha çok istediğini de söyledi." Yüzünde en parlak gülümsemeyle söyledi. "Beni ve yemeklerimi bile seviyor mu?" Varlığımı fark ettiğine şaşırmıştım. "Elbette kardeşim, yemeklerin harika ve tanıdığım en tatlı insansın. Neden sevilmesin ki?" dedi gülümsememe neden olarak. "Seni seviyorum Jess," dedim onu kucaklayarak. "Ve Şina'yı da!" Bugün acı tatlı bir gün. Sadece en iyi arkadaşımın doğum günü değil, kurtunu aldı, yeterince yakınsa eşinin kokusunu alabilecek, kurda dönüşebilecek ve birkaç gün içinde sürü evindeki kendi odasına taşınabilecek. Ama resmen artık yetim olmayacak. Yanlış anlaşılmasın, onun için çok mutluyum ve eğer biri mutlu olmayı ve dünyadaki yerini bulmayı hak ediyorsa, o da odur. Ama bu beni yine yalnız bırakıyor. Ama bugün benle ilgili değil, onunla ilgili. Bu yüzden yalnız ve iç karartıcı düşüncelerimi zihnimden atıyorum ve kahvaltıya başlamak için mutfağa inmeden önce sabah rutinime başlıyorum. Cumartesi olduğu ve okul olmadığı için çocukların erken kalkmasına gerek yok, bu da her şey için acele etmemem gerektiği anlamına geliyor. Yemek piştikten, yataklar yapıldıktan ve kirli kıyafetler yıkamaya atıldıktan sonra, birkaç gün içinde en iyi arkadaşımla paylaşmayacağım odaya gidiyorum. En iyi arkadaşımı kaybedeceğim. Sürü kölesi olarak sürü evine taşınsam bile onunla konuşmama izin verilmeyecek, kölelerin görülmesine veya duyulmasına izin verilmiyor. O kadar düşüncelerime dalmışım ki Jess'in geldiğini ve arkamdan yaklaştığını bile duymuyorum. "Kaçalım..." dedi. "NE? Aklını mı kaçırdın! Onlar kurt, bizden daha hızlılar, bizi kolayca koklayabileceklerinden bahsetmiyorum bile." diye karşı çıktım. "İkisimizi de öldürürler, sadece beni değil. Senin benim için kendini tehlikeye atmana izin vermem. Kurtunu yeni aldığın ve tüm hayatın önünde olduğu halde olmaz." "Aslında benim için bir maskeleme spreyim var ve senin de garip bir şekilde hiç kokun yok. Ve bunu öneren Şina. Kokunun olmaması önemli olduğun ve seni bu sürüden çıkarmamız gerektiği anlamına geldiğini söylüyor!" dedi kıyafetlerimizle dolu büyük siyah bir spor çantası doldurmaya başlarken. "Kesinlikle önemli değilim. Kendi ebeveynlerim bile beni buraya terk etti çünkü onlar için bile önemli değildim. Ben hiç kimseyim." dedim yavaşça hayatım hakkında daha da depresifleşerek, Jess kafamın arkasına vurmadan önce. "Sakın böyle söyleme!! Burada kalırsan öleceksin, sen benim en iyi arkadaşımsın ve hayatta kalmana ve benimle olmana ihtiyacım var. Sen benim tek ailemsin." dedi beni şok ederek, bununla ne demek istedi? "Ölürsem ne demek istiyorsun?" diye sordum göz göze gelirken. "Sana söylememem gerekiyor, ancak Alfa Max 17. doğum gününde idam edilmene karar verdi. Bir cadının sürü evinde sürü kölesi olmasını reddediyor." dedi sesi fısıltıdan zor duyulur ve gözleri gözyaşlarıyla dolmak üzereydi. "Güçlerini aldıktan sonra sürüye karşı döneceğinden korkuyor." "Ama ben asla... Jess, bana inanmalısın." dedim sesime panik karışarak. "Ben yapmazdım... Yapamazdım." "Biliyorum Rainie böceğim..." dedi bana sıkıca sarılarak. "Ama Alfa kararını verdi. Bu yüzden seni buradan çıkarmam gerekiyor şimdi!" "Tamam gideceğim ama senin sürünü terk etmene izin veremem. Burası senin evin. Bu gece gideceğim ama yalnız gideceğim. Senden başka hiçbir şey almayacağım." dedim tavrımı korumaya hazırlanarak. "Üzgünüm ama kız kardeşim yalnız gitmiyor. Ve eğer denersen Şina ve ben seni takip etmeye karar verdik bile!" dedi Jess meydan okurcasına ve şaka yapmadığı hissine kapıldım. "Ayrıca burası artık benim evim değil. Aileyi ev yapan şeydir. Artı Bayan Leana'nın yıllar boyunca sana verdiği tüm o dayaklar ve kırbaçlar, Alfa onların hepsini biliyordu, sence neden o bonusları aldı? Seni kırmak için ona para ödüyordu..." "Tamam," dedim bana attığı tüm bilgilerle tamamen yenilmiş hissederek. "Nereye gideceğiz? Ne yapacağız?" "Nöbetlerin değiştiği saat olan sabaha karşı 2'ye kadar bekleyeceğiz. Baştan aşağı siyah giyin ve saçlarını kapattığından emin ol. O parlak kızıl saçların bizi anında ele verecek. Sürü topraklarının sınırına vardığımızda sürüyü reddedeceğim ve cehennem gibi güneye doğru koşacağız." dedi kendine güvenerek. "Tamam, akşam yemeğini ve her şeyi hazırlayalım ki çocuklar Bayan Leana gittiğimizi fark edene kadar en azından onlarla ilgilenilsin," dedim sahip olduğum son şeyleri Jess'in bana verdiği spor çantasına koyarak. "Kulağa hoş geliyor!" dedi odadan çıkarak.