De volgende dag kwam Celeste Trevor onverwachts tegen in het bedrijf. Ze wist niet dat Trevor en Jordyn terug waren in het land. Overrompeld door hun plotselinge ontmoeting, verstijfde Celeste midden in haar beweging. Trevor leek ook enigszins verrast haar te zien, maar hij nam aan dat ze net terug was van de zakenreis en dacht er verder niet over na. Hij liep koud langs haar heen, zijn gezicht uitdrukkingsloos. Zoals gewoonlijk behandelde hij haar alsof ze een vreemde was en draaide zich om om het gebouw binnen te gaan. In het verleden zou Celeste dolblij zijn geweest als ze erachter was gekomen dat hij plotseling terug was gekomen. Zelfs als ze zich in zo'n scenario niet in zijn armen kon werpen, zou ze heel blij en opgewonden zijn geweest. Haar ogen zouden oplichten als ze hem begroette. Zelfs als Trevor onverschillig bleef, zou ze glimlachen en hem enthousiast goedemorgen wensen. Maar nu wierp Celeste slechts een blik op zijn knappe gezicht voordat ze haar ogen neersloeg. Er was geen spoor meer van de vreugde en opwinding die ze ooit had gevoeld. Trevor merkte hier niets van en liep al weg. Terwijl ze toekeek hoe zijn lange en beheerste figuur in het gebouw verdween, vroeg Celeste zich af wanneer hij was teruggekeerd. Nu hij terug was, kon de kwestie van hun scheiding misschien snel worden aangepakt. Omdat ze had besloten de scheiding door te zetten, bleef Celeste er niet langer bij stilstaan. Nadat ze was teruggekeerd naar haar werkplek, dompelde ze zich snel onder in haar werk. Een half uur later belde Zeke haar en gaf haar de opdracht iets te doen. "Maak twee kopjes koffie klaar en breng ze naar het kantoor van meneer Fleming." In de beginperiode van haar huwelijk had Celeste geleerd dat Trevor van koffie hield. In de hoop zijn gunst te winnen, had ze veel moeite gedaan om te leren hoe ze de perfecte koffie kon zetten. Haar inspanningen hadden hun vruchten afgeworpen. Nadat hij haar koffie had geproefd, begon Trevor er specifiek om te vragen, zowel thuis als op kantoor. Toen ze zich voor het eerst realiseerde dat hij de koffie die ze maakte echt lekker vond, was Celeste dolblij geweest. Ze geloofde naïef dat het de eerste stap was naar het winnen van zijn goedkeuring. Maar ze had zijn afkeer en argwaan jegens haar onderschat. Hoewel hij haar koffie lekker vond, was dat alles wat hij lekker vond. Zijn houding tegenover haar bleef koud en afstandelijk. Zelfs als hij haar koffie wilde, liet hij Zeke contact met haar opnemen. Zodra de koffie klaar was, haalde iemand anders het voor hem op. Hij gaf haar nooit de kans om hem zelf te benaderen. Alleen in zeldzame gevallen, als er niemand anders beschikbaar was, kreeg ze de kans om het persoonlijk naar zijn kantoor te brengen. Deze keer leek het erop dat ze de koffie zelf rechtstreeks naar Trevor moest brengen, afgaande op de toon van Zeke. Nadat ze de koffie had gezet, plaatste Celeste de kopjes op een dienblad en bracht ze naar zijn kantoor. De deur naar zijn kantoor stond op een kier. Toen ze naderde en op het punt stond beleefd op de deur te kloppen, zag ze Wynn op Trevors schoot zitten. De twee leken verwikkeld in een gepassioneerde kus. Celeste stopte abrupt, haar gezicht werd bleek. Toen ze haar zag, sprong Wynn van Trevors schoot, er verward uitzien. Trevors gezicht betrok en hij vroeg met een ijskoude toon: "Wie heeft je toegestaan binnen te komen?" Celeste kneep haar greep op het dienblad aan. "Ik kwam je koffie brengen—" "Dat is genoeg, mevrouw Rodriguez." Op dat moment kwam Jacob Collins, een van Trevors persoonlijke secretaresses, binnen. Hij was op de hoogte van de relatie van Celeste met Trevor. "Wat is het nut hiervan?" merkte Jacob koud op. Hoewel Jacob het niet ronduit zei, begreep Celeste onmiddellijk de onderliggende implicatie van zijn woorden. Hij dacht dat ze op de hoogte was gekomen van Wynns aanwezigheid op kantoor en de koffiebezorging opzettelijk als excuus had gebruikt om hen te storen. Afgaande op Trevors gezichtsuitdrukking, leek hij hetzelfde te denken. In het verleden had Celeste misschien zoiets gedaan. Maar nu bereidde ze zich voor om van Trevor te scheiden. Ze zou zich op geen enkele manier tot zulk gedrag verlagen. Toch gaven ze haar geen kans om het uit te leggen. "Vertrek onmiddellijk," beval Jacob koud. Celestes ogen werden rood. Haar handen, die het dienblad vasthielden, trilden lichtjes. Er werd wat koffie uit de kopjes gemorst, waardoor haar vingers verbrandden. Ze deinsde terug, maar zei niets en draaide zich om om te vertrekken. Nadat Celeste slechts een paar stappen had gezet, klonk Trevors stem vanuit het kantoor. "Als dit nog een keer gebeurt, word je ontslagen." Maar ze had al ontslag genomen. Zelfs zonder dit incident zou ze vertrekken zodra haar vervanger was gevonden. Toch wist ze dat niemand om haar vertrek gaf. Daarom had het geen zin om iets uit te leggen. Zwijgend liep Celeste weg met het dienblad. Toen ze wegging, hoorde ze Wynn Trevor sussen met een zachte stem. "Het is goed, Trevor. Ik denk niet dat ze je van streek wilde maken. Wees niet boos." Celeste goot de koffie in de gootsteen en spoelde haar verbrande vingers onder de koude kraan. Daarna haalde ze wat zalf uit haar tas en behandelde ze de brandwond zorgvuldig. Hoewel haar kook- en koffiezetvaardigheden nu uitzonderlijk waren, wist ze eigenlijk niet hoe ze deze dingen moest doen voordat ze met Trevor trouwde. Ze had zelfs nog nooit koffie geproefd voor hun huwelijk. Ter wille van Trevor en Jordyn had ze alles later geleerd. Het proces was slopend geweest en het kostte talloze uren om de perfectie te bereiken die ze nu liet zien. Alleen zij kende de ontberingen die ze had doorstaan. Wat betreft de zalf in haar tas - elke moeder die persoonlijk voor haar kind zorgde, zou instinctief dergelijke spullen bij zich dragen. Aangezien Jordyn met Trevor naar Andostan was gegaan, was de zalf zelden gebruikt. Gelukkig was het nog niet verlopen. Nadat ze haar wond had behandeld, onderdrukte Celeste de stekende pijn in haar hart en keerde terug naar haar bureau om verder te werken. Net toen ze klaar was met het ordenen van enkele bestanden, hoorde ze twee collega's kletsen. "Heb je het gehoord? De vriendin van meneer Fleming is naar kantoor gekomen!" "Vriendin? Heeft meneer Fleming een vriendin? Wie is ze? Is ze mooi?" "Ik heb geen idee over haar familieachtergrond, maar de receptie zei dat ze uit een rijke familie komt. Bovendien is ze supermooi en erg elegant." Toen de roddelende collega's merkten dat Celeste opstond, herinnerden ze zich dat ze een vergadering met haar moesten bijwonen en stopten ze met hun nutteloze geklets. "Laten we ons concentreren op het werk. We kunnen later kletsen." Celeste wist dat de vriendin die ze noemden Wynn was, maar haar gezichtsuitdrukking bleef onveranderd. Ze volgde hen de lift in en ging naar de vergaderruimte. Net toen ze de lift uitstapten, zagen ze Wynn naderen met vier senior managers. Ze omringden Wynn met slijmerige en eerbiedige gezichtsuitdrukkingen. Wynn glimlachte. "Bedankt allemaal voor het rondleiden in het bedrijf. Het spijt me voor de moeite." Gekleed in designerkleding straalde Wynn de elegantie uit van een rijke erfgename. Haar toon was beleefd, maar droeg een vleugje afstandelijkheid, alsof ze zichzelf al beschouwde als de vrouw van de CEO van het bedrijf. De managers lachten onderdanig. "Het is onze plicht, mevrouw Locket, gezien uw relatie met meneer Fleming." "Precies! Dat klopt helemaal." Toen de managers Celeste en haar collega's de lift uit zagen komen, fronsten ze hun wenkbrauwen van ongenoegen, ook al waren ze al opzij gestapt om plaats te maken. "Let op waar je loopt! Pas op dat je mevrouw Locket niet aanstoot. Hebben jullie geen manieren?"