"Ze is…" Simon zocht naar een manier om haar voor te stellen. "President Zachary, u bent vergeten uw vrouwelijke partner mee te nemen," zei Sharon, die werd tegengehouden, met een enigszins klagende toon. Simon trok zijn wenkbrauwen op. 'Vrouwelijke partner?' "Laat haar binnen," zei Douglas. Douglas' ietwat doffe maar scherpe blik begon Sharon te onderzoeken. Hij had al jaren geen dame meer aan de zijde van zijn zoon gezien. 'Zou het kunnen dat dit meisje speciaal is?' Sharon was verheugd toen ze groen licht kreeg. Ze glimlachte en liep met opgeheven hoofd de zaal binnen. "Aangenaam kennis te maken, directeur Zachary," begroette ze hem beleefd. Douglas bleef haar slechts met een scherpe blik aankijken. Dit maakte haar nerveus. Ze wendde haar ogen af en merkte dat Simons koude ogen haar aanstaarden. Haar hart begon snel te kloppen en ze ontweek zijn blik. Ze durfde zijn ogen niet te ontmoeten. 'Misschien is hij boos?' "Simon, is zij jouw partner?" Douglas keek zijn zoon argwanend aan. Laatstgenoemde was nogal stil. Simon hield zijn ogen op Sharon gericht, maar hij zei geen woord. De stille sfeer werd buitengewoon gespannen. Sharon voelde haar hart onregelmatig beginnen te kloppen. Ze voelde een tintelend gevoel op haar hoofdhuid terwijl ze door hem werd aangestaard. Ze begon bij zichzelf te denken: 'Wat als hij het ontkent? Moet ik alles negeren en rechtstreeks het hotel in rennen? 'Nee, als ik rechtstreeks naar binnen ren, word ik er binnen de kortste keren uitgejaagd als iemand die chaos komt veroorzaken. 'Dus… mijn enige keuze is om bij Simon te zijn. Ik moet zijn partner zijn!' Ze verzamelde al haar moed en haakte haar arm in die van Simon voordat ze glimlachte. "Noem me Sharon. President Zachary zei dat hij me vanavond tot zijn partner zou maken." Haar hart bonkte hard. Ze kon zich niet voorstellen dat ze de moed zou hebben om zulke woorden tegen Douglas te spuien. Toen Sharon klaar was met spreken, hief ze haar blik op om Simons pikzwarte en diepgewortelde ogen te ontmoeten. Ze voelde zich extreem schuldig. Ze was niet zelfverzekerd. Bovendien zou schaamte niet het enige zijn dat ze voelde als hij haar uiteindelijk weg zou duwen. Simon kneep zijn zwarte ogen samen alsof ze zijn interesse had gewekt. Hij bleef staren naar het lachende gezicht van de dame dat eruitzag als een bloeiende bloem. 'Wat is ze van plan?' Op dat moment kwam Howard naar buiten om de aanwezigen te begroeten. Hij liep meteen naar hen toe toen hij ze zag. "U bent er, opa," sprak hij terwijl hij tegelijkertijd naar zijn oom en opa keek. Plotseling zag hij de dame naast zijn oom, Sharon Jeans! Howards pupillen krompen. 'Sharon?' Hij staarde naar haar handen die zijn oom vasthielden. 'Wat een trut. Sinds wanneer heeft ze mijn oom verleid?' "Oom, wat doet ze hier?" Howard wierp Sharon een koude blik toe. Douglas sprak als eerste, verbaasd: "Wat is er aan de hand? Ken je de partner van je oom toevallig ook?" "Partner?" Howard verhief zijn stem. 'Waarom zou oom haar als zijn partner nemen?' 'Het moet Sharon zijn, deze schaamteloze dame. Ze heeft een of andere achterbakse methode gebruikt om mijn oom te betoveren!' "Jonge meester Zachary, ik heb gehoord dat het banket van vanavond voor uw huwelijksjubileum is. Ik kom u feliciteren." Sharon droeg een glimlach op haar gezicht, maar haar ogen glinsterden koud. Haar geest bleef de woorden van dokter Collins herhalen. 'Het was jonge meester Zachary die me de opdracht gaf om de medische behandeling van uw vader stop te zetten!' De greep van haar handen die Simon vasthielden, werd strakker zonder dat ze het zelf in de gaten had. Haar ogen waren niet langer in staat om de woede te onderdrukken die in haar woonde. Simon voelde een verandering in haar. Hij liet zijn hoofd zakken en zag de geïrriteerde blik op haar gezicht. Hij kon niet anders dan nieuwsgierig worden hierdoor. 'Waarom blijf ik denken dat ze niet alleen maar een hekel heeft aan mijn neef?' "Huh… dan hartelijk bedankt!" zei Howard door zijn tanden geknars. "Mogen we nu naar binnen?" Sharon haalde snel haar woede terug. Ze grijnsde en bleef stil naast Simon staan terwijl ze recht in Howards blik keek. Howard balde zijn vuisten. 'Ik kan niet toestaan dat er iets doms gebeurt bij deze gelegenheid. En al helemaal niet in het bijzijn van opa.' Hij onderdrukte de woede in hem en ontweek haar blik. Hij draaide zich om en zei tegen Douglas: "Opa, ik zal u naar binnen begeleiden." Sharon slaakte een zucht van opluchting toen ze hen het hotel zag binnengaan. Gelukkig had Douglas haar niet verdacht. Simon bleef haar echter aanstaren. Daarom dwong ze zichzelf om naar hem te blijven glimlachen. "President Zachary, gaan we ook niet naar binnen?" Simon kneep zijn ogen samen, kwam dichter bij haar oor en vroeg toen met zijn diepe stem: "Wat ben je van plan, hè?" Het was tot dit punt gekomen; ze kon niet terugkrabbelen. Ze kon er alleen maar op gokken. Daarom knipperde ze met haar ogen en keek ze hem aan. "Om eerlijk te zijn, ik ben de ex-vriendin van je neef. Vandaag ben ik hier oprecht om hem te feliciteren." Hij keek naar haar scherpe blik. Ze voelde alsof haar hart werd samengeknepen. 'Ik denk dat hij niet zal geloven wat ik zeg?' Net toen Sharon dacht dat hij op het punt stond bewakers op te roepen om haar er de volgende seconde uit te laten slepen, grepen zijn lange vingers haar bij haar kin. Toen ontmoetten zijn diepgewortelde ogen de hare en het was alsof hij door haar gedachten heen kon kijken. "Dat is alles?" De man tuitte speels zijn lippen. Op dat moment dacht Sharon dat hij op het punt stond haar ziel uit haar te zuigen. Gelukkig wist ze zichzelf te beheersen. Ze onderdrukte de schuld in haar en glimlachte naar hem. "Dat is alles." De man staarde haar een paar seconden aan om pas daarna op een niet-gehaaste manier te antwoorden: "Dan hoop ik dat je je best zult doen als mijn partner vanavond." "Natuurlijk," antwoordde ze onmiddellijk. Simons ogen begonnen te glimmen met een gevoel van opwinding. Hij wist dat ze loog, maar hij wilde ook weten wat ze van plan was. Daarom stond hij haar toe om zijn hand vast te houden en bracht hij haar de zaal binnen. Sharon slaakte stilletjes een zucht van opluchting. 'Wat er ook in zijn hoofd omgaat, ik ben in ieder geval toegelaten tot de zaal.' De feestzaal was luxueus. Veel welgemanierde gasten waren gekomen om hen te feliciteren. "Doe rustig aan, pap," zei Fiona Lionel tegen Douglas terwijl ze een paar stappen in zijn richting zette. Toen keek ze naar haar zoon: "Howard, je zou eens naar Sally moeten gaan kijken. Ze is nu zwanger en heeft iemand naast zich nodig." "Opa." Sally kwam alleen opdagen. Ze droeg een prestigieuze jurk die de uitstraling gaf van een nobel persoon. "U bent er ook, oom?" Sally merkte achter hen een knappe man de zaal binnenkomen. Maar het volgende moment, toen ze de dame naast Simon zag, verdween de glimlach op haar gezicht onmiddellijk. 'Dat is… Sharon Jeans?!'