Plots hoorde Sharon Howards stem en verstijfde ze. Beelden van hun trouwdag overspoelden haar geest. Howards wreedheid en gebrek aan vertrouwen hadden Sharon diep teleurgesteld. Howard legde een stapel documenten op het bureau. Toen hij zijn hoofd boog, zag hij de dame in de stoel zitten. Zijn gezicht vertrok en zijn pupillen vernauwden. "Jij... Sharon?!" Haar verschijning overviel hem. 'Ze is terug?' Sharon zei niets. Het was Simon, die in de directeursstoel zat, die hen beiden met een intrigerende blik aankeek. "Wat is er? Kennen jullie elkaar?" "Helemaal niet!" Het klonk alsof Sharon zonder nadenken antwoordde. Howard zweeg even, voordat hij een koude lach liet horen. "Inderdaad kennen we elkaar niet. De Sharon die ik ooit kende, is al lang geleden gestorven." Sharon hief eindelijk haar blik en keek hem aan. Hun blikken kruisten elkaar en de atmosfeer werd gespannen. Uiteindelijk wist Sharon zich te herpakken. Het was haar eerste dag bij het bedrijf. Er zou niets goeds voortkomen uit een enorme ruzie met Howard. Ze tuitte haar lippen en draaide zich om. Ze deed alsof ze hem helemaal niet kende. "Wie is zij, oom?" Howard bleef haar aanstaren. 'Waarom is ze hier?' Simon had hun reacties al lang opgemerkt. Niettemin deed hij alsof hij van niets wist en zei hij vaag: "Ze is de nieuwe designer van ons bedrijf." 'Designer? Ze heeft nu zulke vaardigheden? 'Het is vijf jaar geleden sinds we elkaar voor het laatst zagen, maar ze is nog steeds hetzelfde als toen.' Howard had gedacht dat Sharon een miserabel leven zou leiden. Hij had nooit verwacht dat ze een beter leven zou leiden dan voorheen. Ze was nu zelfs nog charmanter. Howard balde stiekem zijn vuisten. "Je kunt gaan als er verder niets is." Simon nam de documenten over die Howard kwam brengen. Howard wendde zijn blik af. Zijn gespannen gezicht maakte duidelijk dat hij zichzelf onderdrukte om iets te doen. Niettemin zei hij niets meer en knikte slechts naar Simon, voordat hij met grote stappen vertrok. Toen Sharon hoorde dat Howards voetstappen verder weg waren, verdween eindelijk haar angst. Ze had niet verwacht dat haar nieuwe baas Howards oom zou zijn. 'Het is alleen dat... Simon ziet eruit alsof hij hoogstens 30 jaar oud is.' Diep van binnen voelde ze zich nog steeds onrustig. Niettemin zei ze met een kalme uitdrukking: "President, kan ik terug aan het werk?" Simons ogen werden donkerder toen hij haar aankeek. "Ga maar." Hij kon een vleugje hulpeloosheid in haar ogen zien. Het leek erop dat Franky's onderzoek raak was. Ze was de ex-vriendin van zijn neef. Sharon verliet het kantoor van de president en liep afwezig naar de lift. Maar bij een van de hoeken stak plotseling een hand uit en trok haar mee. "Ah..." riep ze zachtjes. Die persoon bedekte onmiddellijk haar mond en sleepte haar met geweld naar een verlaten plek, voordat hij haar losliet. "Howard? Wat denk je wel niet?" Ze worstelde om zich te bevrijden. Nadat ze de identiteit van de persoon die haar had ontvoerd had achterhaald, was ze woedend. Howard kwam dichter naar haar toe. "Ik ben degene die dat zou moeten vragen. Waarom heb je nog steeds het lef om terug te komen? Wat ben je van plan door bij Central Corporation te komen werken?" Sharon deinsde niet achteruit. Ze hief haar hoofd op om hem aan te kijken. "Heb je het zelf niet gehoord? Ik ben nu de designer van Central Corporation. Zonder twijfel ben ik hier om te werken. Waar zou ik anders voor komen?" "Werken? Hmph... Ik ben bang dat je een andere reden hebt!" Hij hield zijn kin vast terwijl hij dichter naar haar toe kwam. "Ben je hier om mijn oom te verleiden?" Sharons ogen werden streng toen ze zijn handen wegduwde en haar hand ophief om hem te slaan. "Howard! Je kunt beter geen onzin uitkramen, anders zal ik je beschuldigen van laster!" Howard was woedend nu hij door Sharon was geslagen. "Ben jij niet een dame die stiekem dingen doet? Waarom zou je je tot op de dag van vandaag onschuldig blijven voordoen?" "Howard, je kunt ervoor kiezen om me niet te geloven, maar je kunt me niet vernederen! Je had maar één woord van Sally nodig om al je vertrouwen in haar te stellen. Dus, waarom kun je me niet vertrouwen?" Ze wist dat Howard haar uitschold vanwege de foto van dat jaar. "En, geloof je dat die foto's echt zijn? Heb je er ooit over nagedacht waarom die foto's op onze trouwdag werden getoond?" Howards gezicht was verschrikkelijk toen hij haar aankeek. Hij twijfelde diep van binnen, maar hij weigerde haar nog steeds te geloven. "Durf je te zweren dat je me nooit hebt verraden?" Sharon gaf het op toen ze hem kalm aankeek. "Of je het nu gelooft of niet, er is niets meer tussen ons," zei ze, voordat ze hem snel passeerde om de plaats te verlaten. Ze kwam pas later te weten waarom Howard zo'n jonge oom had. Dat kwam omdat directeur Zachary een zoon had gekregen toen hij al op zeer hoge leeftijd was. Hij was bijna 50 jaar oud toen hij zijn jongste zoon, Simon Zachary, kreeg. Als ze dat maar eerder had geweten. Dan was ze niet naar Central Corporation gekomen om te werken.