Na vijf jaar. De aankomst van het vliegtuig was net aangekondigd in de luchthaventerminal. Binnen de kortste keren verlieten een heleboel passagiers de veiligheidscontrole. "Mama, het is warm. Ik wil ijs," klonk de onschuldige stem van een kind, terwijl Sebastian Jeans de hand van zijn moeder vasthield. Hij knipperde met zijn zwarte, waterige ogen. Sharon keek haar zoon hulpeloos aan. Zijn zielige blik zorgde ervoor dat ze toegaf, ook al wist ze dat hij het acteerde. "Je mag er maar één kopen." Ze haalde een bankbiljet uit haar portemonnee en zei tegen hem: "Kom terug als je het gekocht hebt. Ik wacht hier op je." Sharon sleepte de bagage achter zich aan. "Begrepen! Mijn lieve moeder!" Sebastian gaf zijn moeder een kus in de lucht, voordat hij begon te rennen, het briefje stevig in zijn hand geklemd. Sharon had hem niet eens kunnen vragen om rustig aan te doen. Op dat moment ging haar telefoon. "Hallo? Riley? Ja, ik ben al terug... oké, ik neem nu een taxi daarheen." Het was een telefoontje van haar beste vriendin, Riley Gabriel. Vroeger hadden Sally, Riley en zijzelf in hetzelfde studentenhuis gewoond tijdens hun studie. Ze waren goede vrienden en waren bijna altijd samen te zien. Ze hadden zelfs gezworen elkaars beschermers te zijn. Echter, tijdens de bruiloft die vijf jaar geleden plaatsvond, zag Sharon Sally's ware aard. Het betekende het einde van hun relatie. Alleen Riley behandelde haar oprecht. Gedurende de jaren dat ze weg was, hielden ze beiden contact via telefoongesprekken. Nu was ze teruggekeerd, en Riley had haar gevraagd om haar zoon mee te nemen om bij haar te logeren. Toen Sharon het gesprek beëindigde, zag ze toevallig het nieuws dat werd uitgezonden op een groot scherm dat hoog voor haar hing. Er stond: "Jonge meester Zachary en mevrouw Zachary vieren hun vijfde huwelijksverjaardag op de komende 26e." Het nieuws bracht tranen in haar ogen. 'Mevrouw Zachary? Hij is echt met Sally getrouwd!' Vijf jaar waren in een oogwenk voorbijgegaan. Ze zou de vernedering die ze dat jaar had doorstaan nooit vergeten! Dat jaar, op de avond van Howards verjaardag, was het Sally die haar dronken had gemaakt en haar naar een hotel had gestuurd. Ze had haar zelfs verteld dat Howard degene zou zijn die haar in het hotel opwachtte. Desalniettemin verraadde Sally haar tijdens de bruiloft en ontfutselde haar zelfs haar man! Nu ze terug was, was ze vastbesloten om gerechtigheid te krijgen! "Hé snotneus, kijk je niet uit waar je loopt? Van wie is dit kind?" klonk een brul van niet ver weg. Sharon herstelde zich snel en draaide zich om. De aanblik van de scène deed haar schrikken. Het was haar zoon. De kleine jongen hield het ijs vast dat hij net had gekocht. Misschien was hij te blij en botste hij per ongeluk tegen iemand anders aan terwijl hij terugrende. Sally ging snel naar hem toe en trok haar zoon naar zich toe. Ze keek naar de broek van de persoon, die nu bevlekt was met een grote vlek ijs. Ze voelde zich schuldig. "Het spijt me, het spijt me. Mijn kind rende te hard. Laat me je helpen het eraf te vegen," zei Sharon terwijl ze wat tissuepapier pakte en de persoon hielp het eraf te vegen. Ze was net begonnen de persoon te helpen de vlek weg te vegen, toen de laatste plotseling Sharon vastgreep. Vervolgens klonk een diepe en koude stem boven haar hoofd: "Wat probeer je in godsnaam te doen?" Sharon was versteend door de stem. Onderbewust hief ze haar hoofd op en ontmoette de koude, zwarte ogen van de man. Ze moest diep ademhalen voordat ze eindelijk het uiterlijk van de man kon onderscheiden. Op dat moment dacht Sharon dat ze dingen zag. Het knappe gezicht voor haar leek op... een vergrote versie van haar zoon. Plotseling was ze verbluft door de aanblik en voelde ze zich volkomen verrast. "Ben je klaar met naar me te kijken?" De man duwde haar hand weg en zei met een onverschillige toon. Sharon wist zich te herstellen, maar diep van binnen was ze verbaasd. 'Deze man, zou hij de vader van mijn zoon kunnen zijn?' 'Nee... hoe is het mogelijk dat zo'n toeval in de wereld voorkomt? Hoe kan ik zo gemakkelijk de vader van mijn zoon tegen het lijf lopen? 'Nou, mijn zoon lijkt wel op hem, maar alleen op bepaalde manieren.' Dat dacht ze. Ze zette een verontschuldigende glimlach op. "Het spijt me echt. Waarom compenseer ik je niet met wat geld? Of misschien kan ik je een nieuwe broek kopen?"