Simon Zachary had een donkere uitdrukking. "Maak je geen zorgen. Als ouder moet je altijd op je kinderen letten." "Inderdaad, de kleding die President Zachary draagt is op maat gemaakt, denk je dat je het je kunt veroorloven om hem daarvoor te compenseren?" De assistent van de man, Franky Zimmer, stond achter hem terwijl hij zachtjes sprak. Eerder had hij haar zoon nog berispt. Hij staarde Sharon aan. 'Wat een lef heeft ze! Een vrouw is nog nooit zo dicht bij President Zachary gekomen!' "Is het niet gewoon een broek? Ik kan het wel betalen!" Sebastian, die door zijn moeder werd vastgehouden, sprak. Hij kon het niet laten gebeuren dat zijn moeder de vernedering moest doorstaan, terwijl hij degene was die de problemen had veroorzaakt. Simon richtte zijn blik op de kleine jongen. Hij fronste zijn wenkbrauwen, omdat de kleine jongen hem nogal bekend voorkwam. Franky grijnsde. "Hé snotneus, hoe ga je dat compenseren?" Sebastian haalde zijn spaarvarken tevoorschijn dat in zijn kleine gele eendentas zat en stortte al het kleingeld eruit dat hij had. "Alsjeblieft, is dit meer dan genoeg?" Simon keek naar het zakgeld. Het leek alsof hij zich iets herinnerde, want zijn ijskoude uitdrukking was nu te zien met een vage glimlach erbij. Hij zei in een toon die niet zo koud was als voorheen: "Houd dat zakgeld maar goed. Let de volgende keer gewoon beter op waar je naartoe gaat." "Oom, kijkt u op mij neer?" Sebastian fronste zijn wenkbrauwen terwijl hij naar de torenhoge man keek. Sharon wilde niet verder met hen argumenteren. Aangezien de tegenstander niet al te berekenend was, begreep ze de hint en nam ze snel de benen. Ze trok haar zoon snel naar zich toe en verontschuldigde zich nogmaals: "Het spijt me echt dat ik jullie beiden problemen heb bezorgd." Na zich te hebben verontschuldigd, pakte ze de hand van haar zoon en verliet ze de scène; ze kruiste het pad van Simon toen ze dat deed. Simon stond op het punt om ook te vertrekken, maar toen Sharon hem passeerde, steeg een geur die in zijn geheugen was gegrift op in zijn neus. Hij kwam snel tot stilstand en zijn pupillen krompen toen hij zich omdraaide om te kijken. Niettemin was ze al ver weg van hem met haar zoon. In een oogwenk werden de moeder en zoon al opgeslokt door de menigte op de luchthaven. Niettemin bleef hij roerloos op dezelfde plek staan. Franky, die verbaasd was, keek naar zijn baas en vroeg voorzichtig: "President Zachary, bent u van plan om hen te laten betalen als compensatie?" Simon kneep zijn valkenogen samen. 'Waarom had die dame die geur?' Het was al vijf jaar geleden, en hij had veel verschillende geuren van veel dames geroken. Hij was echter altijd niet in staat om het te herleiden. "Onderzoek die dame," beval hij kalm. Franky was verrast, maar hij knikte toch. "Genoteerd." Geen enkele vrouw had de interesse van President Zachary kunnen wekken. 'Die dame is al moeder van een kind. Is President Zachary geïnteresseerd in getrouwde vrouwen?' Sharon bracht haar zoon de luchthaven uit, hield een taxi aan en ging naar het huis van Riley. Ze wist niet waarom, maar het uiterlijk van de man maakte haar onrustig. Toen ze haar zoon naar buiten bracht, voelde ze alsof een paar ogen haar van achteren aanstaarden. Toen ze bij het huis van Riley aankwamen, stond Riley al op hen te wachten bij de ingang. Ze rende gretig naar haar toe toen ze Sharon uit de auto zag komen. Ze omhelsde haar. "Shar, je bent eindelijk terug. Ik heb je echt gemist!" Sharon kon haar hartstochtelijke omhelzing bijna niet weerstaan. "Oké, je moet rustig aan doen. Ik kan niet ademen als je me zo stevig omhelst!" Pas toen liet Riley Sharon los. Haar ogen waren rood. "Snel, laat me eens kijken wat er van je is geworden—een dame die al een kind heeft gebaard. "Hm, je hebt nog steeds zo'n mooi figuur. Je hebt alles in huis om je tweede liefde te vinden!" Riley bleef haar prijzen. "Wat is een tweede liefde, tante?" Sebastian sleepte zijn kleine bagage over en stond naast zijn moeder. Hij keek Riley aan met zijn onschuldige, zwarte ogen. "Nou, jij bent kleine Sebastian! Hoe ben je zo knap en schattig geworden? Je moet het wel van je moeder hebben geërfd!" Riley bleef het kleine kind stevig in haar armen houden nadat ze hem had gezien. Sebastian worstelde om te ademen. Zijn uitdrukking was alsof hij gevangen zat in de kaken van een wolf. Hij zwaaide met zijn handen en gebaarde om de hulp van zijn moeder. "Red me, mama…" Sharon vond het hilarisch. "Ze is je peettante. Ze is geen slecht persoon." "Ja, ik ben je peettante. Wees een brave jongen, mijn petekind. Kom, noem me je peettante." Sebastian tuitte zijn mond, niet bereid om haar te begroeten. "Ik wil papa, geen peettante."