Sharon herstelde zich. Haar hart bonkte in haar keel en haar oren gloeiden. Snel boog ze haar hoofd en beet op haar lip. Ze voelde zich geïrriteerd. Simon voelde een steek in zijn hart toen hij haar zo zag. Opnieuw ving hij de geur van haar lichaam op, die hij al zo lang had willen ruiken. Zijn blik, die op haar gericht was, veranderde in een meer aandachtige. De sfeer tussen hen was anders dan voorheen. Plotseling naderden er voetstappen. "Shar, heb je de medicatie al?" Riley en Sebastian wachtten al een tijdje op de afdeling, en daarom besloot Riley Sharon te zoeken toen ze merkte dat laatstgenoemde al een tijdje niet was teruggekeerd. Sharon onderdrukte de emoties die in haar woelden. 'Dit is vreselijk, hoe kon ik mijn zoon vergeten?' "Ja, ik heb het. Hoe is het met Sebastian?" "Het gaat iets beter, maar de dokter zei dat hij de medicatie nog steeds moet innemen." Riley keek naar de lange en koele man naast haar. Haar ogen begonnen te glimmen van opwinding, "Is dit niet jouw baas, Shar? Waarom is hij hier ook?" 'Ik had niet verwacht dat Simon er zoveel knapper uit zou zien dan op televisie. Maar deze man straalt een vibe uit die het moeilijk maakt voor iedereen om hem te benaderen.' Sharon was niet in een positie om met Simon te blijven praten. Dus zei ze beleefd: "President Zachary, ik denk dat ik terugga om naar mijn zoon te kijken." Vervolgens verliet ze de scène met Riley. De man zei verrassend: "Ik kom wel even kijken." Sharon was stomverbaasd. "Dat… dat is niet nodig." Het was vanzelfsprekend dat ze het vreemd zou vinden. 'Is hij niet te aardig?' Het was alsof hij haar afwijzing niet had gehoord toen hij zijn lange benen strekte en naar voren begon te lopen. "Welke afdeling?" vroeg hij in een houding die geen afwijzing toestond. Sharon beet op haar lip. "President Zachary, heeft u niets anders te doen?" "De dokter is mijn vader aan het behandelen, dus ik heb wat vrije tijd," zei hij nonchalant. Pas toen kwam Sharon erachter wat de reden was van zijn bezoek aan het ziekenhuis. Terwijl ze aarzelde, toonde Riley daarentegen een vriendelijk front en leidde de weg. "Gewoon rechtdoor. Volg ons maar." Riley zei dit voordat ze Sharon trok en naar voren liep. Sharon keek haar aan en fluisterde: "Doe geen domme dingen, Riley." Riley stoorde zich er niet aan. "Waarom ben je zo nerveus? Zie het gewoon als een superieur die zich zorgen maakt over zijn ondergeschikten." Sharon kon hem niet afwijzen. Uiteindelijk leidde ze Simon naar de afdeling. Sebastian fronste en lag op het ziekenhuisbed. Zodra hij zag dat zijn moeder was teruggekeerd, begonnen zijn ogen levendig te glimmen. "Mama, je bent eindelijk terug." Bovendien, toen hij Simon zag, die van achteren binnenkwam, werd zijn sombere uitdrukking nog levendiger. "Hmm? Waarom is de slechte oom hier ook?" Hij was die dag op het vliegveld tegen Simon aangelopen. Destijds had laatstgenoemde een koude en uitdrukkingsloze blik toen hij hen zag. Vandaar dat het kleine kind hem begroette als slechte oom. Sharon had een ongemakkelijke uitdrukking. Ze keek naar de man, van wie niemand zijn emoties kon aflezen, en zei tegen haar zoon: "Sebastian, deze oom is mijn baas. Je moet hem oom Zachary noemen." Sebastian wierp een blik op de slechte oom wiens gezicht nog steeds geen uitdrukking had: "Wat een toeval? Wat doet hij hier dan?" Simon wandelde naar het ziekenhuisbed en zei op een manier die heel zachtaardig leek: "Ik hoorde dat je je niet lekker voelde. Dus kwam ik je bezoeken." Hij keek met een scherpe blik naar de jongen voor hem. Hoe meer hij naar hem keek, hoe vertrouwder hij zich voelde. Bovendien werd het vermoeden in hem alleen maar sterker. Sebastian keek hem aan, ongelovig dat hij zo aardig was. 'Het moet zijn omdat ik die dag zijn broek met ijs heb bevlekt en hem ongelukkig heb gemaakt. Daarom is hij hier met opzet om me belachelijk te maken.' "Het gaat prima met me. Ik heb geen bezoek nodig." Het kleine kind zette opzettelijk een ontevreden gezicht op. Hij ging zelfs rechtop zitten alsof hij wilde bewijzen dat het goed met hem ging. Maar het volgende moment knorde de maag van het kleine kind. Bijgevolg kon zijn kleine gezicht zijn emoties niet langer inhouden. Niettemin bleef hij een serieuze blik opzetten om niet belachelijk te worden gemaakt. Simons lippen krulden omhoog toen hij zijn uitdrukking zag. "Zeg het gewoon als je je niet lekker voelt. Ik zal je niet belachelijk maken." Hij kon door de geest van het kleine kind heen kijken. Nadat hij klaar was met praten, tikte hij opzettelijk op Sebastians schouder. "Ik… ik voel me niet ongemakkelijk!" Sebastians gezicht werd felroze. Hij was vastbesloten de nederlaag niet toe te geven. Hij zou niemand toestaan hem belachelijk te maken! Sharon zuchtte toen ze haar zoon zich zo zag gedragen. 'Ik vraag me af wiens temperament hij heeft geërfd?' "Eet voorlopig de medicijnen." Sharon gaf wat medicijnen en een beker water aan het kleine kind. Sebastian nam onmiddellijk de medicijnen en slikte ze door voordat hij ze wegspoelde met een grote slok water. "Doe rustig aan." Sharon tikte zachtjes op zijn rug. Simon stond naast hen en glimlachte zonder een woord te zeggen. Riley keek naar hen drieën en ontwikkelde een illusie. 'Ze zijn een gezin van drie!' Om nog maar te zwijgen van het feit dat ze merkte dat Sebastian en Simon echt op elkaar leken! Nadat het kleine kind de medicijnen had ingenomen, liet Sharon hem liggen om wat uit te rusten. Ze draaide zich om en besefte dat Simon naar haar zoon staarde. Ze was onzeker over zijn uitdrukking en het gaf haar het gevoel alsof haar hart werd samengeknepen. Op dat moment kwam er iemand aangesneld. "Oom, hoe is het met mijn opa?" Sharon fronste. 'Is het Howard?'