Simon liep het kantoor van de president binnen, Franky volgde hem van achteren. "President Zachary, ik heb al informatie over de dame waar u me naar gevraagd heeft," zei Franky. Simon ging gewoon zitten. Hij fronste lichtjes toen hij het hoorde. "Spuw het eruit." Franky haalde een onderzoeksrapport tevoorschijn. "De dame heet Sharon. Vijf jaar geleden verliet ze Northern City en ging ze naar M Land om verder te studeren. Een jaar geleden werd ze bekroond met een prijs voor internationale interieurarchitectuur. Toevallig... heeft ze gesolliciteerd als ontwerpster bij ons bedrijf." Simon hield zijn lippen stijf op elkaar en zei geen woord. 'Dus dat betekent dat ik nu haar meerdere ben?' Vijf jaar geleden verliet ze Northern City... Hij herinnerde zich de nacht van vijf jaar geleden. Hij was net teruggekeerd uit het buitenland en was klaar om de Zachary familie over te nemen. Tijdens de overdrachtsceremonie had hij een glas wijn gedronken waar drugs in zaten. Later verscheen er een dame. Toen hij de volgende dag wakker werd, realiseerde hij zich echter dat de dame nergens te bekennen was. Wel merkte hij bloedvlekken en een paar oorbellen op het laken op die van een dame waren. Hij had het gezicht van de dame niet duidelijk kunnen zien, maar hij herinnerde zich de geur op haar lichaam nog goed. Wat Franky wilde zeggen, onderbrak zijn gedachten: "Nog een toeval, ze is de ex-vriendin van uw biologische neef." Simon fronste. "Howard?" "Dat klopt, ik hoorde dat ze vijf jaar geleden bijna gingen trouwen, maar deze Sharon verraadde uiteindelijk uw neef. Vandaar dat de bruiloft werd afgelast. Ik denk dat ze daarna niet meer in Northern City durfde te blijven en besloot naar M Land te vluchten." Franky zuchtte. Simon herinnerde zich vaag dat zijn neef inderdaad een bruiloft had georganiseerd, maar destijds had zijn schoonzus geen van de Zachary leden uitgenodigd om de bruiloft bij te wonen. "President Zachary, denkt u dat ze voor dit bedrijf heeft gesolliciteerd omwille van uw neef?" Simon bleef stil: "Als dat zo is, is ze hier aan het verkeerde adres." Sharon kwam opdagen nadat ze zich had gemeld bij de personeelsafdeling. Ze was net aangekomen bij de ontwerpafdeling en had haar nieuwe superieuren en collega's ontmoet. Ze stond op het punt plaats te nemen op haar werkplek toen de secretaresse van het kantoor van de president haar kwam melden dat president Zachary haar had ontboden. Sharon was stomverbaasd. 'President Zachary? Is dat de man die ik op het vliegveld tegen het lijf liep?' Voordat ze naar het bedrijf kwam, had ze geen tijd gehad om na te gaan wie de baas was. Het enige wat ze wist, was dat het bedrijf het grootste bedrijf in Northern City was. Ze knikte en volgde de secretaresse naar het kantoor van de president. Sharon klopte op de deur. Vervolgens hoorde ze de diepe stem van een man van binnen. "Kom binnen." Ze wist niet waarom, maar ze voelde zich angstig. Er ontstond een gevoel van spanning in haar telkens wanneer ze aan de man dacht. Ze haalde diep adem voordat ze de deur opendeed om binnen te komen. Achter het enorme bureau was een man te zien die met gebogen hoofd documenten aan het doorlezen was. Zijn knappe en zorgvuldige gelaatstrekken waren betoverend, zelfs als hij aan het werk was. "Zoekt u mij, meneer de president?" De man sloeg zijn ogen op en keek haar aan voordat hij op een kalme toon zei: "Ga zitten." Sharon vond dat zijn blik nogal scherp was, en het was alsof hij haar tot in detail onderzocht. Ze ging zitten met een glimlach op haar gezicht, in een poging om er natuurlijker uit te zien. "Sharon Jeans?" De man bewoog zijn dunne lippen en sprak haar naam uit. "Dat ben ik." Pas toen realiseerde ze zich dat hij haar cv vasthield. "Waarom heb je gesolliciteerd bij Central Corporation?" Hij gooide de vraag er zomaar uit. Sharon was geschokt. 'Wordt deze vraag niet tijdens een sollicitatiegesprek gesteld? Zou het kunnen dat de baas van plan is om het sollicitatiegesprek persoonlijk af te nemen?' "Ik heb een groter platform nodig om mijn talenten te ontplooien, en Central Corporation kan me die kans bieden." Ze gaf hem een antwoord uit het boekje waar geen problemen mee waren. De man die tegenover haar zat, bekeek haar echter alleen maar nauwlettend en had geen haast om zijn gedachten te uiten. Na een moment keek hij haar recht aan en vroeg: "Ben je hier om persoonlijke redenen?" Sharon fronste. "Heeft u een soort misverstand over mij? Of is het vanwege het incident dat op het vliegveld is gebeurd..." Haar toespraak werd onderbroken door een telefoon die plotseling begon te rinkelen. Simon nam de telefoon op en luisterde naar wat de secretaresse te zeggen had terwijl hij naar Sharon keek. Niet lang daarna begonnen zijn ogen te glinsteren. "Laat hem binnen." Hij hing op nadat hij dat had gezegd. Sharon aarzelde nog of ze met het vorige onderwerp moest doorgaan toen iemand plotseling de kantoordeur opendeed. Ze hoorde de persoon die was binnengekomen zeggen: "Oom, ik heb alle foto's verzameld die u wilde." Sharons lichaam verstijfde bij het geluid van de stem van de persoon. Het was Howard Zachary!