De drukke werkdag kwam tot een einde, en Sharon ging terug naar haar huis. Ze voelde zich een beetje moe. Riley was eerder klaar met werken dan Sharon, dus ze hielp haar en haalde Sebastian op van de kleuterschool. "Ben je al terug? Ging alles goed op je eerste werkdag?" vroeg Riley. Sharon wierp haar een blik toe. "Waarom heb je me niet verteld dat de familie van Zachary eigenaar is van Central Corporation?" "Dat betekent dat je Simon bent tegengekomen? Hoe was het? Is hij niet knap?" Sharon keek haar meedogenloos aan. "Wat heeft het ermee te maken dat hij knap is? Hij is de oom van Howard!" "Nou en! Niet iedereen kan bij Central Corporation komen. Je zou nu blij moeten zijn dat je bent aangenomen, ongeacht wiens oom hij is. Ben je bang dat hij Howard zal helpen en je problemen zal bezorgen?" Sharon fronste haar wenkbrauwen. Ze was er niet van onder de indruk. Het was alleen dat ze geen banden wilde hebben met iemand van de familie Zachary. Op dat moment kwam Sebastian uit zijn kamer, terwijl hij zijn buik vasthield. "Mama, ik heb buikpijn." Sharon hoorde hem en trok hem snel naar zich toe. Ze voelde aan zijn buik. "Wat is er? Heb je iets verkeerds gegeten op de kleuterschool?" Sebastian schudde zijn hoofd. "Ik weet het niet." Zijn kleine gezichtje was een beetje bleek, en zijn voorhoofd was bedekt met koud zweet. Sharon kende haar zoon goed. Hij zou geen geluid maken als het niet erg pijnlijk was. "Ik breng je nu naar het ziekenhuis." Riley werd ook bezorgd en pakte snel de autosleutels. "Ik ga de auto starten." De twee brachten Sebastian naar het ziekenhuis. De dokter onderzocht Sebastian en keek vervolgens naar Sharon en vroeg: "Zei u dat jullie gisteren net terugkwamen uit Land M?" "Ja." Sharon knikte. "Dat is het dan. Er is geen groot probleem met het kind. Wat bedorven voedsel heeft er alleen voor gezorgd dat hij last heeft van diarree en buikpijn. Ik zal hem wat medicijnen voorschrijven." Sharon haalde opgelucht adem. "Bedankt, dokter." Sharon nam het recept en ging meteen naar de apotheek, omdat ze haar zoon onmiddellijk medicijnen moest geven. Riley bleef ondertussen in de ziekenzaal om op het kleine kind te passen. Niet lang daarna bereikte Sharon de apotheek. Maar net toen ze terug wilde gaan, zag ze een verrassend bekend silhouet toen ze een bocht maakte. Ze draaide zich om en keek naar de gang tegenover haar. Ze zag Sally op een flinke afstand van haar! Ook al hadden ze elkaar vijf jaar niet gezien, ze kon nog steeds in één oogopslag zien dat zij het was! Sally, die vroeger Sharons beste vriendin was, had haar bruiloft van haar gestolen en zelfs haar man afgepakt. Hoe kon Sharon haar vergeten? Sally was in gesprek met een mannelijke dokter die een grote, witte jas droeg. Sharon kon hun gesprek niet horen, maar hun gebaren waren intiem. Degenen die het niet wisten, zouden denken dat ze een stel waren. 'Zou het kunnen dat Sally Howard bedriegt?' Sharon fixeerde haar blik op de mannelijke dokter en bekeek hem met een scherpe blik. 'Waarom lijkt het zijprofiel van die man zo op... de man die op de foto stond tijdens de bruiloft!' Sharons lichaam wankelde. In haar hoofd wilde ze die man vastgrijpen en van dichterbij bekijken. Plotseling werd haar de doorgang versperd. Een diepe mannenstem was te horen: "Sharon?" Ze hief haar hoofd op en zag het gezicht van Simon. De laatste leek zo op haar zoon. Opnieuw was ze afwezig, maar erg gretig om de mannelijke dokter te pakken te krijgen. Ze duwde Simon weg en wilde erheen gaan. Het silhouet aan de overkant van de gang was echter nergens meer te bekennen. 'Sally en de mannelijke dokter zijn weg!' "Wie zoek je?" vroeg Simon toen hij zag dat ze er bezorgd uitzag. Sharon voelde zich geïrriteerd. 'Ze zijn ontsnapt!' Ze schrok wakker en besefte dat Simon naar haar keek. Hij was haar superieur en ze zou niet zo onbeleefd moeten zijn. Dus liet ze haar blik zakken om de emoties in haar ogen te verbergen. "Misschien heb ik me vergist." "Ben je ziek?" Simon zag haar medicijnen in haar hand houden. Haar blik bleef laag. "Mijn zoon voelt zich een beetje onwel, dus ik heb hem hierheen gebracht voor een controle," zei ze voordat ze haar hoofd ophief om naar hem te kijken. Ze stelde toen een wedervraag: "Wat doet u hier, president Zachary?" Nadat hij haar over haar zoon had horen praten, herinnerde Simon zich het incident op het vliegveld. 'Dat kleine ettertje is onschuldig maar koppig. En trots tegelijk. Als ik naar hem kijk, geeft het me een vertrouwd gevoel.' Hij kneep zijn ogen samen en wierp de dame voor hem een scherpe blik toe. Een gevoel van achterdocht woonde in hem. "Wat is er met hem aan de hand?" Zonder het te weten, vroeg hij naar de toestand van het kleine ettertje. Sharon dacht er niet te veel over na: "Hij had buikpijn vanwege wat bedorven voedsel. De dokter heeft hem al medicijnen voorgeschreven." Simon hoorde dit en zijn interesse om de moeder te plagen was gewekt. "Het komt goed als hij minder ijs eet." Sharon hief haar ogen op om naar de dunne lippen van de man te kijken, die een vage glimlach leken te vormen. 'Wat is er? Zijn uiterlijk waardoor het lijkt alsof hij glimlacht en toch niet. Het zorgt ervoor dat hij nog meer op mijn zoon lijkt!' Zo staarde ze de man afwezig aan zonder met haar ogen te knipperen. Het knappe gezicht van de man kwam dichter bij haar oor en hij zei met zijn diepe, aantrekkelijke stem: "Weet je dat het erg gevaarlijk is om een man met zo'n blik aan te kijken?"