Dzień ogłoszenia wyników rekrutacji był dniem, w którym dostałam drugą szansę na życie. Moja młodsza siostra trzymała mnie za rękę, a łzy spływały jej po twarzy, gdy błagała: "Siostro, wiesz, w jak trudnej sytuacji finansowej jest nasza rodzina. Nie ma możliwości, żebyśmy obie studiowały w tym samym czasie. Musisz pomyśleć o rodzicach." "Siostro, zawsze przy mnie byłaś, opiekowałaś się wszystkim, odkąd byłyśmy dziećmi. Proszę cię, zrób to jeszcze raz, dobrze?" Mama siedziała obok, wymachując wałkiem do ciasta, i mówiła: "Nie ma o czym dyskutować. Lily, pozwól swojej siostrze iść na uniwersytet. Jesteś starsza, dlaczego się kłócisz z młodszą siostrą?" Siedziałam cicho na krześle, a mój umysł wypełniały wspomnienia z poprzedniego życia. W poprzednim życiu było tak samo; uzyskałam ponad dwieście punktów więcej niż moja siostra i mogłam pójść na prestiżowy uniwersytet, ale mama się nie zgodziła, mówiąc to samo, co dzisiaj. "Jesteś starsza, powinnaś się zachowywać jak starsza. Nie wstyd ci się ciągle ścigać z siostrą?" Tak więc, pod wpływem ciągłych namów taty i ultimatum mamy, ostatecznie skończyłam pracując w fabryce, aby zarabiać pieniądze na edukację mojej siostry. Zanim wyjechała, mama pomogła jej spakować torby i wielokrotnie zapewniała, żeby nie stresowała się finansami, gdy zacznie szkołę, zachęcając ją do skupienia się na nauce i tak dalej. Tłumiąc własne uczucie zazdrości, powiedziałam: "Beatrice, jesteś jedyną osobą w naszej rodzinie, która idzie na studia. To cenna okazja, musisz ją docenić." Moja siostra siedziała z boku, nie podnosząc głowy, bawiąc się telefonem, który rodzice kupili jej podczas wakacji letnich. Odpowiedziała od niechcenia: "Wiem, strasznie marudzisz." Dopiero, gdy później zachorowałam, dowiedziałam się, że była zajęta odpisywaniem na wiadomości od swojego ówczesnego chłopaka poznanego w Internecie. Tak bardzo spieszyła się do Houston, nie dlatego, że chciała iść na studia, ale dlatego, że chciała być z tym mężczyzną. Ten mężczyzna był od niej o dziesięć lat starszy i nie miał legalnego zawodu. Jednak wtedy nie byłam tego wszystkiego świadoma, myśląc, że za bardzo marudzę, i dlatego zdenerwowałam Beatrice. Po wyjeździe Beatrice do Houston postanowiłam pracować w Fort West, zamiast w fabryce, co zaplanowali dla mnie rodzice. Myślałam, że po ukończeniu studiów przez Beatrice odetnę się od rodziny i zrealizuję swoje marzenie o zdobyciu licencjatu jako dorosła studentka. Beatrice często do mnie dzwoniła, prosząc o pomoc finansową, tłumacząc, że koszty w mieście są wysokie, a kwota, którą jej wysyłałam, jest niewystarczająca. Zasugerowałam podjęcie pracy dorywczej, ponieważ wiedziałam, że wielu studentów tak robi, aby pokryć swoje wydatki. Beatrice wybuchnęła gniewem, mówiąc: "Chcesz, żebym jednocześnie pracowała i się uczyła? Lily, powiem rodzicom, że nie chcesz mnie wspierać finansowo! Jeśli mam spędzać cały czas w pracy, po co mi twoja pomoc?" Rozłączyła się wściekła, a wkrótce potem zadzwonili rodzice. Oczywiście mama mnie ostro zrugała, mówiąc, żebym znalazła kolejną pracę dorywczą i co miesiąc wysyłała siostrze więcej pieniędzy. Często myślałam, że jeśli wytrwam jeszcze kilka lat, ona ukończy studia. Jednak zaledwie dwa lata później otrzymałam telefon ze szkoły. Doradca poinformował mnie, że Beatrice jest bliska wyrzucenia ze szkoły, ponieważ oblała wiele przedmiotów i nie przystąpiła do egzaminów poprawkowych. Byłam w szoku i natychmiast próbowałam zadzwonić do Beatrice, ale długo nie odbierała. W końcu udało mi się z nią skontaktować, a w jej głosie słychać było wielkie zmartwienie. Wyjaśniła, że jej główne kursy są niezwykle trudne i wielu studentów ich nie zdało. Nie przystąpiła do egzaminów poprawkowych, ponieważ jej współlokatorki zamknęły ją w akademiku i nie mogła się wydostać. Teraz współlokatorki wyrzuciły ją i nie ma gdzie się podziać. Błagała mnie, żebym nie mówiła rodzicom o jej rzuceniu szkoły. Nie mogłam znieść myśli, że oni się o tym dowiedzą. W panice wzięłam urlop w pracy i wysłałam jej wszystkie pieniądze, jakie mogłam, prosząc, żeby znalazła sobie miejsce do życia i czekała na mnie. Jednak, gdy przyjechałam do Houston, odkryłam, że wszystko było kłamstwem. Beatrice nie była ofiarą zastraszania; w rzeczywistości to ona była prześladowcą. Ciągle dzwoniła do mnie po pieniądze, zaniedbywała naukę i ostatecznie był tylko jeden powód, dla którego rzuciła szkołę. Zaczęła romans. Była w związku z tym mężczyzną, który był od niej o dekadę starszy i nie miał odpowiedniej pracy. Prawda doprowadziła mnie do furii. W obliczu moich pytań, Beatrice wydawała się jeszcze bardziej pokrzywdzona niż ja. Powiedziała: "Czy kiedykolwiek byłaś zakochana? Jakim prawem mnie oceniasz? Nikt mnie nigdy nie kochał, tylko on sprawił, że poczułam się kochana." Wdałyśmy się w ostrą kłótnię. "Nasi rodzice zmusili mnie, żebym zrezygnowała z możliwości pójścia na studia dla ciebie. Czy to nie jest miłość? Pracowałam niestrudzenie, podejmując dwie prace, żeby zarobić pieniądze na twoje studia. Czy to nie jest wyraz miłości?" Beatrice zadrwiła: "To była twoja decyzja, żeby zrezygnować ze studiów, co to ma ze mną wspólnego? Chcesz wspierać moją edukację, bo wierzysz, że dostanę dobrą pracę, żeby ci pomóc w przyszłości. Nie udawaj." Beatrice wspomniała, że skoro tak bardzo przejmuję się finansowaniem jej edukacji, jej decyzja o rzuceniu szkoły jest korzystna, ponieważ nie będzie już potrzebowała mojej pomocy finansowej i może udawać, że nie ma siostry takiej jak ja. Rzeczywiście tak zrobiła. Później, kiedy zachorowałam i musiałam być hospitalizowana, przyszła mnie odwiedzić raz, ale tylko po to, żeby ukraść pieniądze, które zaoszczędziłam na opłacenie rachunków za szpital. Nie odwiedziła mnie ponownie, nawet po mojej śmierci.