Bir kız tezgahlardan birinin üzerine oturmuş, bacakları açık duruyordu ve Silas da bacaklarının arasında durmuş, onu tutkuyla öpüyordu. Kalbim göğsümde acıyla sıkıştı. Mutfakta öpüşmeleri miydi beni rahatsız eden, yoksa tamamen başka bir şey mi vardı? "Silas?" diye seslendim. İkisi de öpüşmeyi bırakıp bana baktı. Kız, aniden ortaya çıkmamla kısa bir an şaşırmış görünse de, hızla utançtan kızardı. Silas ise pek tepki vermemiş gibiydi. İlk kez, gözlerinin benimkilerle buluştuğunda her zaman taşıdığı sıcaklığı taşımadığını fark ettim. Dün gece olanlardan dolayı hala üzgün olduğunu düşündüm. "Sen yukarı çık istersen, Tammy. Ben hemen geliyorum," dedi Silas. Tammy, yani kız, hızla başını salladı ve tezgahtan indi, tek kelime etmeden, sadece meraklı bir bakışla yanımdan geçti. Selam bile vermedi, ya da belki de Silas ondan istememişti. "Silas, o kimdi?" diye sordum, her şeyden çok merakımdan. "Görüştüğüm biri," diye cevapladı, tonu umursamazdı. "Gerçekten mi? Neden daha önce hiç buraya getirmedin? Baban biliyor mu?" "İstemediğim için." "Silas..." "Neden birden bu kadar meraklı olduğunu anlamıyorum, Kerina." Tam adımı kullanmasına hafifçe kaşlarımı çattım. Silas ne kadar nefret ettiğimi biliyordu. Sanki beni kışkırtmaya çalışıyordu. Gözlerimi devirdim ve ona doğru yürüdüm. Hala tezgaha yaslanıyordu ve başkası kullanmadan önce orayı temizlemem gerektiğini kendime hatırlattım. "Mutfakta öpüşüyordunuz, Silas. En azından bu bir açıklamayı hak ediyor, değil mi?" "Burası benim mutfağım." Gözlerini bana doğru kısarak baktı. "Onunla ne yapacağıma dair sana bir açıklama borçlu değilim." Yanımdan geçip gitti ve çok fazla güç kullanmamasına rağmen, narin fiziği beni sendelemeye yetmişti. Bir an sersemledim, ama hızla toparlanıp peşinden koştum. "Silas!" Elini yakaladım ve sıkıca tuttum. Benden ne kadar güçlü olduğu göz önüne alındığında, onu durdurmaya yetecek kadar değildi, ama yine de durdu. "Bana kızgınsın, değil mi? Söylediklerim yüzünden? Demek istemedim. Neyimin olduğunu bilmiyordum. Çok duygusaldım ve..." "Yalanı hissedebilirim, Kerry. Aptal değilim." Bana dönüp baktı ve gözlerinin neredeyse kırmızı bir renk aldığını fark ettim. Onu böyle sadece beslenmediği zaman görmüştüm. Olayı tam olarak hatırlayamıyordum bile, ama onda yaşanan değişim tartışmasızdı. İçgüdüsel olarak bir adım geri attım, ama Silas hırladı ve beni takip etti. "Ne kadar zamandır birlikte yaşıyoruz? Ailelerimiz evli, Kerry. Sana zarar verebileceğimi mi düşünüyorsun?" "Hayır, hayır, elbette hayır..." "Bu da bir yalan daha. Neden hayatında bir kez olsun dürüst olamıyorsun? Seni öldürmemden mi korkuyorsun?" "Silas..." "Cevap ver, lanet olsun!" "O zaman evet! Sadece senden değil, tüm doğaüstü varlıklardan korkuyorum. Ama beni suçlayamazsın, değil mi? Beş yıl öncesine kadar hiçbirinizin varlığından bile haberim yoktu ve aniden annem bir vampirle evlenmeye karar veriyor!" Silas'ın yüzü ifadesizleşti ve çıplak ayaklarıma bakarken nefesimi düzenlemeye çalıştım. Silas çenemi nazikçe kaldırdı, ama bakışları yan tarafıma sabitlenmişti. Gözleri sıcak, bal rengi tonlarına geri dönmüştü. "Biliyor musun, Kerry, seni ailelerimiz evlenmeden önce bile tanıyordum. Vampirler veya diğer doğaüstü varlıklar uydurma fantezilerden başka bir şey değilken." "Gerçekten mi?" Sesim inanmazlık doluydu. İyi bir hafızam vardı ve Silas'la daha önce hiç tanıştığımı hatırlamıyordum. Yüzü de pek unutulacak gibi değildi. "Yatağının altında canavarlardan korkan, annesinin uyku öncesi hikayelerindeki gölgelerden ve hayaletlerden korkan kız, onları görebilse bile. Hiçbir şeyi kolay kolay kabul eden biri olmadın, değil mi, Kerry?" Bana doğru gülümsedi. "Umutlarımı çok yüksek tutmamalıydım." Bununla birlikte, Silas döndü ve mutfaktan çıktı. Kafam karışmış bir haldeydim. Bahsettiği her şey sadece annemin bildiği şeylerdi. Ve bu yıllar önceydi—Silas bunların hepsini nereden biliyordu? Annem mi ona söylemişti? Böyle bir şey yapmazdı... Vampirler psişik değilse? Hayal kırıklığı içinde inledim. Bu yaratıklar hakkında daha fazla şey anlamam gerekiyordu. Buzdolabından bir şişe su aldım ve odama koştum, kapıyı arkamdan kilitledim. Duvarların ses geçirmez olmasını umuyordum, çünkü Silas ve kız arkadaşı arasındaki herhangi bir komik işi duymak istemiyordum. Yatağıma tırmanıp komodinimdeki çekmeceye uzandım, kalın sayfalı ve kahverengi kapaklı büyük bir kitap çıkardım. Vampirlerin kökenleri hakkında bir kitaptı ve temelde onlar hakkında bilinmesi gereken her şeyi içeriyordu. Bill, anneme yeni taşınma hediyesi olarak vermişti, aynı çatı altında iki vampirle yaşamanın gerekebileceğini düşünerek. Keşke annemin kitap okumadığını bilseydi. Çocukken bile bana uyku öncesi hikayelerini anında uydururdu. Yatmadan önce bana korku hikayeleri anlatmak ona komik geliyordu. Bir keresinde karşılık verdiğimi hatırlıyorum. Ona evimizin karşısındaki sokakta bir kazada ölen bir çocuk olan Terry hayaletini anlatmıştım. Terry'nin hayaleti, ailesinin bir zamanlar yaşadığı komşumuzun evinde dolaşıyordu. Annem ondan sonra haftalarca yalnız uyumamıştı ve bana bir daha asla korku hikayesi anlatmamıştı. Annem bazı yönlerden benim gibiydi—paranormalden veya dini herhangi bir şeyden korkuyordu. Bu yüzden Bill'le nişanlanması büyük bir şok olmuştu. Ama annem bile daha cesur olmuştu, o zaman ben neden olamıyordum? İç çektim ve bakışlarımı pencereden dışarı çevirdim. Komşunun köşkü bizimkine benziyordu. Uzak olmasına rağmen her zaman mükemmel bir görüşe sahiptim. Perdelerinin arkasında gölgeli bir figür seçebiliyordum. Figür elini hafifçe salladı. Gülümsedim ve karşılık verdim. Terry iyiydi bu yüzden ondan korkmuyordum, zararsızdı, Silas da zararsız mıydı? Vampirler hayaletleri görebiliyor muydu? Benim hayaletleri görebildiğimi bu şekilde mi biliyordu? Başımı salladım ve bakışlarımı elimdeki kitaba geri çevirdim. İlk sayfayı açtım ve okumaya başladım.