Kafeteryanın neşeli sohbeti, yüksek bir kadın çığlığıyla kesildi. Bir kızın, yüzünde dehşet ifadesiyle büyük salondan koşarak çıktığı görülebiliyordu. Bahsi geçen dehşetin sebebi, yanlışlıkla içeceğini üzerine döken Carter Miller'dı. Açıkçası, Emily'yi paniklediği için suçlamıyorum. Bu, Carter'ın bu ay içinde kan torbasını üzerine dökmesinin üçüncü seferi olmalıydı. Onu korkutup panik atak geçirmesini görmek için bunu kasıtlı yaptığına inanmaya başlamıştım. Muhtemelen Emily'nin onun ne olduğunu öğrendikten sonra ondan ayrılmasına hala içerliyordu. Şöyle ki, Carter Miller, okulumuza devam eden birkaç vampirden biriydi. Okul nüfusunun yarısından fazlası, süpernatural dediğimiz varlıklardan oluşuyordu. Bunlar, hepimizin sadece hikayelerden ibaret olduğunu düşündüğü ama var oldukları ortaya çıkan ve korkutucu bir şekilde insanlarla o kadar iyi kaynaşan yaratıklardı ki, onları bizden ayırmak imkansızdı. Yarım asır önce, süpernatural varlıkların varlığı insanlara duyurulmuştu. Artık, kimseye zarar vermedikleri sürece, istedikleri gibi yaşamakta özgürlerdi. Okullarımıza gidiyorlar, insanlar arasında çalışıyorlar, insanlarla yaşıyorlar ve bizimle etkileşime giriyorlardı. Gulyabaniler, kurt adamlar, cadılar, uyarcılar ve vampirler artık bizimle yaşıyorlardı. Dünyanın onların varlığını kabul etmesine rağmen, bazılarımız hala onlardan çok korkuyorduk. Çocukluk arkadaşı ve uzun süreli erkek arkadaşının aslında kan emici bir vampir olduğunu öğrenen Emily gibi insanların, olayları kabullenmekte zorlandıkları oluyordu. Benim gibi, annesi bir vampirle evli olan ve bir vampiri üvey kardeşi olarak kabul etmek zorunda kalan insanlar için ise başka çare yoktu. Tuhaftı. Korkutucuydu. Kaçınılmazdı. Bir zamanlar var olmadığını düşündüğümüz şeylerle yaşamak, üvey ailemin bir gün kontrolden çıkıp annemin ya da benim tüm kanımı emeceğini bilmek dehşet vericiydi. Bu yüzden hem beni hem de annemi bu kasabadan uzaklaştırmak için yeterli para biriktirmeyi planlıyordum. Sadece insanların korkusuzca yaşadığı bir yere. İşler eskisi gibi olabilirdi. Dünyanın yakın zamanda değişeceğini sanmıyorum. Demek istediğim, daha dün gece haberlerde eyalet başkanının bir kurt adam olduğunu gördüm. Elmamdan bir ısırık alarak iç geçiriyorum. Arkamdaki çocuğun çiğ ve pişmemiş bir bifteği mideye indirdiğini görmek için omzumun üzerinden bakıyorum. O kadar yüksek sesle çiğniyor ve her lokmada memnun homurtular çıkarıyor ki, bu omurgamdan aşağıya ürperti gönderiyor. Tanrım, bir kız bile huzur içinde yemek yiyemiyor. Elmamı alıp kafeteryadan çıkıyorum. Ondan büyük bir ısırık alıyorum ve banyoya doğru yol alıyorum. En iyi arkadaşımı orada bulacağımı biliyordum. Emily'yi lavabonun üzerine eğilmiş, gömleğindeki kanı temizlemeye çalışırken buluyorum. "İyi misin, Em?" Omzunun üzerinden bana bakıyor ve başını sallıyor. Gözleri kırmızı ve ağlamış gibi görünüyor. "Neden bana bunu yapmaya devam ediyor bilmiyorum. Kanın beni ne kadar korkuttuğunu biliyor." "Biliyorum." Yanına gidiyorum ve temizlemesine yardımcı olmak için biraz mendil alıyorum. Kanın çoğu yıkanmış, geride sadece kırmızı bir leke kalmış. "Sadece bir yılımız kaldı, unutma? Liseden sonra Hawaii'ye taşınabiliriz. Orada süpernatural yok." "Nereden biliyorsun? Bu insanlar... her yerdeler!" "Sadece kendimizi umutlu tutabiliriz. Ayrıca, bence Carter bunu sadece seni hala sevdiği için yapıyor." "Biliyorum," diye iç çekiyor Emily, çocukluk aşkını düşünürken bakışları yumuşuyor. "Onu da özlüyorum. Sadece... o kan içiyor, biliyor musun? Yemeğe ihtiyacımız olduğu kadar onun da buna ihtiyacı olduğunu biliyorum, ama bazen başa çıkamıyorum. Kandan nefret ediyorum. Onu seviyorum ama kandan nefret ediyorum." "Üstesinden geleceksin, biliyorum," Ona dostça bir dürtme veriyorum ve o gülüyor. "Temizlen, kitaplarını kafeden alacağım." "Tamam." Mendili ona uzatıyorum ve banyodan çıkıyorum. Herkes hala yemekhanede olduğu için koridorlar boş. Daha uzun süre boş kalmasını umuyordum ama erkek kahkahası sesi yaklaştığında umutlarımın yakında boşa çıkacağını biliyorum. Okulun yakışıklı çocukları yaklaşıyordu. Yerimde durdum ve bekledim. Bugün yaptığı numara hakkında Carter'la biraz konuşmam gerekiyordu. Gruplarının ortaya çıkması uzun sürmüyor. Western Lisesi'nin PB'si (Yakışıklı Çocuklar'ın kısaltması) dört üyeden oluşuyordu: yakışıklı playboy (uyarca) Kevin, sporcu çocuk (gulyabani) Ashton, dahi Walter (kurt adam) ve okulun en popüler çocuğu Carter (vampir). Bu dört sersem, okuldaki her insan kızının hayali ve kabusuydu. Kızlar onları aynı anda hem seviyor hem de korkuyordu. Bütün kızlar, ama ben değil. "Carter," diye seslendim, hepsinin bana doğru bakmasına neden oldum. Carter tek hedefim olduğu için hiçbirine bakmaya tenezzül etmedim. "Pekala, merhaba Kerry," bana geniş bir sırıtma veriyor. Muhtemelen neden onunla konuştuğumu biliyor ama umursamıyor. Sik kafalı! "Emma'nın üzerine bir daha asla bir şey dökmemen konusunda seni son kez uyarmıştım." "Sanki bilerek yaptım. O bazen çok korkak." "Bu şimdiye kadar üç kez oldu." Üç parmağımı yüzüne doğru kaldırıyorum. "Dördüncü kez olursa, kalbine tahta bir haç saplarım. Anladın mı?" Carter tehdidime hafifçe irkiliyor ama cevap vermiyor. Onun mesajı aldığını bilerek yanından geçip kafeteryaya doğru yürüyorum. Yastığımın altında tuttuğum oldukça büyük bir haçım olduğunu bildiğini biliyorum. Belki onu öldürmez, ama kesinlikle bir iz bırakır. Bu benim kendimi hazırlama yolumdu. Üvey babama güvenmiyordum ve üvey kardeşime de güvenmiyordum. Bana garip bir şekilde bakıyor. Annem bizi ilk kez akşam yemeğinde tanıştırdığından beri, Silas'ın bana çok uzun süre nasıl baktığını fark ettim. O büyük beyninde ne düşünüyor olabilir? Belki kanımın ne kadar tatlı olacağını ya da dişlerini geçirdiğinde boynumun ne kadar yumuşak olacağını düşünüyordu. Evet, Silas'a güvenmiyordum. Ama sadece bir yıl. Bir yıl içinde liseyi bitireceğim ve kendime bakacak kadar büyük olacağım.