Op Nyla's terugweg aarzelde ze lang voordat ze eindelijk Damon een bericht stuurde, iemand van wie ze al drie jaar de contactgegevens had, maar nooit contact mee had opgenomen. Nyla: [Oom Damon... Kunnen we doen alsof vanavond nooit is gebeurd? Ik was echt dronken en ben de verkeerde kamer binnengegaan.] Ze wachtte lang, maar er kwam geen reactie van Damon. Fronsend stuurde ze nog een bericht. Nyla: [?] Zodra ze het verzonden had, verscheen er een rood uitroepteken: [Je bent niet langer vrienden met deze gebruiker. Stuur een vriendschapsverzoek om verder te chatten.] Nyla beet op haar lip. Damon had haar verwijderd. Hij wilde dit vast niet meer ter sprake brengen. Opgelucht voelde ze eindelijk een beetje rust. … Toen Nyla thuiskwam, was het al na 6.00 uur 's ochtends. Zodra ze de deur opendeed, zag ze Clark op de bank zitten. Hij draaide zich snel om bij het geluid van de deur, zijn ogen rooddoorlopen van een slapeloze nacht. "Waar was je gisteravond? Ik heb je tientallen keren gebeld. Waarom nam je niet op?" Clark stond op en liep snel naar haar toe, strekte zijn hand uit om haar hand te pakken, maar ze trok zich terug. Hij verstijfde, wilde iets zeggen, maar ze sprak eerst, haar toon ijskoud. "Jij mag de hele nacht wegblijven, maar ik niet?" Nyla was altijd zachtaardig geweest. In hun acht jaar samen hadden ze nauwelijks ruzie gehad. Dit was de eerste keer dat ze zo koud tegen hem sprak. Clark voelde dat er iets mis was en zag haar rode, gezwollen ogen. Zijn gezichtsuitdrukking veranderde en zijn hand balde zich tot een vuist langs zijn zij. "Je weet het, hè?" Zijn stem was kalm, zonder een spoor van schuld of paniek, alsof hij verwacht had dat deze dag zou komen. Toen Nyla zijn onverschillige houding zag, ontploften eindelijk haar lang onderdrukte emoties. Ze sloeg met haar tas naar hem, haar ogen rood van woede, als een gek. Alle mooie momenten die ze hadden gedeeld, alle gelukkige momenten, waren verbrijzeld op het moment dat ze hem met een andere vrouw in bed zag. Ze konden nooit meer aan elkaar worden geplakt. "Clark Sumner, hoe kon je zoiets walgelijks doen?! Als je niet meer van me hield, had je van me kunnen scheiden. Waarom moest je me zo pijn doen?" Nyla had aangenomen dat geen derde ooit tussen hen in zou kunnen komen. Helaas gaf de realiteit haar een harde klap, die haar wakker schudde uit de leugens die hij had geweven en haar liefde voor hem tot een grap maakte. Toen Clark haar rode, met tranen gevulde ogen zag, voelde hij een steek in zijn borst. Hij pakte haar hand en trok haar in zijn armen. "Nyla, het spijt me..." Nyla duwde hem weg, wilde lachen, maar er kwamen alleen tranen. "Raak me niet aan met je vuile handen! "Is het zo moeilijk om trouw te blijven? "Sinds we getrouwd zijn, heb ik veel uitstekende mannen ontmoet, en sommigen hebben interesse in me getoond. Maar ik ben nooit over de schreef gegaan. Als ik het kan, waarom jij niet?!" Clark balde zijn vuisten toen hij de teleurstelling en woede in haar ogen zag. "Nyla, jij bent de enige van wie ik hou... Het was gewoon een ongelukje met haar..." Zijn uitleg klonk zo zwak dat Nyla het lachwekkend en misselijkmakend vond. "Dus je zegt dat ik met een andere man zou kunnen slapen en je dan vertellen dat het een ongelukje was? Dat ik je misschien fysiek heb bedrogen, maar mijn hart nog steeds van jou is?" Een flits van meedogenloosheid flitste door Clarks ogen. "Als je dat durft, vermoord ik jou en die man samen in bed." Toen Nyla zijn ijskoude blik zag, voelde ze een koude rilling door haar hart gaan. Als hij wist dat verraad onvergeeflijk was, waarom zou hij haar dan nog steeds verraden? Ze haalde diep adem en sprak langzaam. "Weet je nog wat ik je vertelde toen je me ten huwelijk vroeg?" Ze had gezegd dat als hij haar ooit zou verraden, ze hem niet zou vergeven, maar hem zou verlaten. Clarks gezichtsuitdrukking veranderde. "Ik laat je niet gaan!" Nyla veegde haar tranen weg, haar gezichtsuitdrukking een mengeling van spot en haat. "Of je het er nu mee eens bent of niet, ik heb mijn besluit genomen. Ik ga van je scheiden. Je verdient mijn vergeving niet." Daarmee negeerde ze zijn reactie en ging naar boven. Clark staarde naar haar rug, zijn blik donker. … Terug in de slaapkamer ging Nyla rechtstreeks naar de badkamer om te douchen, omdat ze de geur van alcohol op zichzelf niet kon verdragen. Terwijl ze bodywash aanbracht, merkte ze rode vlekken op haar borst en pauzeerde. Het beeld van Damons handen die over haar lichaam dwaalden flitste door haar gedachten, waardoor ze fronste. Ze schrobde de vlekken hard totdat de huid eromheen rood werd, in een poging zijn aanraking uit te wissen. Na haar douche zag ze Clark met zijn hoofd naar beneden op bed zitten, verdiept in gedachten. Ze fronste en besloot hem te negeren. Ze zouden toch snel scheiden. Clark keek op en zag Nyla in alleen een handdoek naar buiten komen. Haar vochtige haar druppelde water, haar fris gewassen gezicht bloosde als een bloeiende roos met een verleidelijke geur. De handdoek bedekte nauwelijks haar heupen en onthulde haar lange, eerlijke benen. Zijn adem stokte en zijn blik bleef op haar gericht. Nyla merkte Clarks reactie niet op. Ze liep naar de kledingkast om haar pyjama te pakken, toen een paar armen haar plotseling van achteren omhelsden. "Nyla..." Clarks stem was hees, vol onverholen verlangen. Clark had nagedacht over hoe hij haar kon terugwinnen nadat ze naar beneden was gegaan. De enige manier die hij kon bedenken was om een kind met haar te krijgen. Hij was naar boven gekomen om dit met haar te bespreken, met het plan om het rustig aan te doen. Hij verloor echter de controle toen hij haar net uit de douche zag komen. In het verleden zou zulk gedrag Nyla's gevoelens hebben aangewakkerd, maar het enige wat ze nu voelde was walging. Ze draaide zich om en duwde hem weg, haar blik vol afkeer. "Raak me niet aan. Ik voel me vies." Er flitste pijn in Clarks ogen. Hij pakte haar handen vast, zijn gezichtsuitdrukking oprecht. "Wilde je niet altijd al een kind? Laten we er nu een krijgen, oké?" Nyla schudde hem van zich af bij zijn vanzelfsprekende houding. "Dat was vroeger. Ik krijg misschien in de toekomst een kind, maar het zal niet van jou zijn." Haar woorden maakten Clark woedend. Hij pakte haar vast en gooide haar op het bed, waarbij hij haar vasthield. "Zeg dat nog eens!" Zijn ogen waren vol woede, maar Nyla gaf er niets om. "Het maakt niet uit hoe vaak ik het zeg. Ik walg van je. Ik sterf nog liever dan dat ik jouw kind krijg." Zodra ze klaar was met praten, kuste Clark haar heftig.