"Zeg het zelf, vrouw," beval hij, met een kille grijns op zijn lippen, zijn toon doordrenkt van dreiging. "N...nee!" wist Aria er met moeite uit te stamelen, haar stem trilde van angst. "Precies, en dat is het enige antwoord dat ik van je verwacht," zei Alessandro langzaam, zijn blik doordringend. Toen mompelde Maria, met een flits van minachting over haar gezicht, "Van wie is dit kind dan?" Ze maskeerde haar uitdrukking snel met valse bezorgdheid. "Ik... ik wilde dat niet zeggen." Maar die woorden waren genoeg om een storm van woede, jaloezie en haat in Alessandro's hoofd te ontketenen. Snel greep hij het gezicht van zijn vrouw tussen zijn vingers en duim, waarbij hij zo veel druk uitoefende dat Aria vreesde dat haar gezicht in tweeën zou breken. Zijn ogen boorden zich in de hare, een stille waarschuwing hing in de lucht. "Als ik erachter kom dat je het kind van een andere man draagt," fluisterde hij gevaarlijk, zijn stem een giftige sis, "zal ik niet aarzelen om jou en dat bastaardkind te doden." Aria's hart zonk in haar maag. Wat ze ook zei, ze wist dat haar man haar niet zou geloven. Dus bleef ze stil, het gewicht van haar geheim drukte op haar. Alessandro werd moe van het staren naar haar doodsbange gezicht en glinsterende ogen. Met een lichte duw draaide hij zich om, greep zijn colbert en aktetas. Hij vertrok naar zijn werk zonder aan de ontbijttafel te stoppen. Toen de deur achter hem dichtklikte, zakten Aria's schouders even in elkaar van opluchting, maar slechts voor even. De dreigende angst keerde terug toen ze zich realiseerde dat ze pas vrij kon ademen als Alessandro haar zwangerschap ontdekte. Ze bad om een wonder of een helpende hand om hem de waarheid te laten zien, om hem te laten beseffen dat het leven dat in haar groeide zijn eigen vlees en bloed was. ________________ In het schemerende avondlicht voltooide Aria vermoeid haar huishoudelijke taken, haar gedachten dwaalden al af naar de naderende taak van het bereiden van het avondeten. Terwijl ze in de keuken bezig was, haar bewegingen traag van vermoeidheid, kwam Maria aangeslenterd, met een grijns op haar lippen terwijl ze Aria's vermoeide gestalte observeerde, zich terdege bewust van het geheim dat verborgen lag onder haar vermoeide façade. Aria's zwangerschap, verborgen met zorgvuldige leugens, was niet aan Maria's aandacht ontsnapt. Ze had per ongeluk de verraderlijke zwangerschapstest in de afvalbak gevonden, een onthulling die een smeulende woede in haar had aangewakkerd. Maar uiterlijk bewaarde Maria een schijn van kalmte. "Aria, liefje," begon Maria, haar stem doordrenkt van valse sympathie, "We gaan allemaal zo meteen naar het feest. Ik vind het vreselijk om je zo alleen achter te laten, maar je weet hoe humeurig Alessandro kan zijn. Hij zal vreselijk overstuur zijn als we zijn bevel om aanwezig te zijn niet gehoorzamen." Maria's woorden waren doordrenkt van medelijden, hoewel haar ware emoties elders lagen. "En je zult niet geloven wat de reden is voor dit feest," vervolgde Maria, haar stem doordrenkt van bitterheid. "Het is allemaal voor Vanessa, Alessandro's kostbare vriendin, die na drie jaar terugkeert. Ze is weggeweest om haar dromen van acteren en modellenwerk na te jagen." Aria's keel snoerde zich samen bij de vermelding van Alessandro's geliefde. "Pas goed op jezelf," zei Maria, terwijl ze Aria's hand inlevend kneep voordat ze vertrok. Alleen achtergelaten in het uitgestrekte landhuis, verdween Aria's eetlust bij de gedachte aan Alessandro die de terugkeer van zijn vriendin vierde. Ze zette het avondeten opzij voor de bedienden voordat ze zich terugtrok in haar kamer, op zoek naar troost in vroege rust. Terwijl ze zich installeerde, rinkelde haar telefoon met een melding. Toen ze het opende, werd ze begroet door een viraal nieuwsartikel met een foto van Alessandro en Vanessa, die elkaar in een hartstochtelijke kus vasthielden. Ze leken zo gelukkig, zo perfect samen, en Aria's hart brak in talloze stukken. Tranen wellen in haar ogen terwijl haar handen instinctief om haar buik cirkelden, denkend aan haar ongeboren baby. Het werd pijnlijk duidelijk dat Alessandro's acceptatie van haar baby onzeker was. Met Vanessa's terugkeer vervloog Aria's laatste hoop op een gelukkig huwelijksleven met Alessandro. Ze legde zich neer bij de realiteit dat ze nooit de vrouw zou kunnen zijn van wie Alessandro echt zou houden. Plotseling viel de elektriciteit uit, waardoor het hele landhuis in duisternis werd gedompeld. Aria stak snel haar telefoon aan, het zwakke licht wierp spookachtige schaduwen om haar heen. Ze liep de hal af en probeerde de bedienden en bewakers te bellen, maar niemand reageerde. Paniek begon in haar op te komen toen ze het onmiskenbare geluid van voetstappen hoorde - veel voetstappen - die het huis binnenkwamen. Ze flitste met het licht van haar telefoon in de richting van het geluid en ving een glimp op van verschillende gemaskerde figuren in zwarte kleding, gewapend met messen en geweren, duidelijk niet van goede wil. Haar hart bonkte in haar borst toen ze snel het licht van haar telefoon uitschakelde en begon te rennen, vertrouwend op haar intieme kennis van het landhuis. Omdat ze er zo lang had gewoond en gewerkt, kende ze elke hoek uit haar hoofd. Ze navigeerde stilletjes door het donker, verborg zich achter het aanrecht in de keuken en wachtte, haar ademhaling oppervlakkig en stil. De indringers verspreidden zich door het huis, hun stemmen weergalmden dreigend. "Kom eruit, kom eruit, waar je ook bent," spotte een van hen, hun toon huiveringwekkend. Plotseling hoorde ze een van hen met urgentie spreken: "We moeten die teef vinden en haar nu doden, anders doodt de Baas ons." Baas! De naam klikte in haar gedachten. Het was niet te ontkennen; ze wist wie het moest zijn. Wie anders kon de baas zijn dan Alessandro Valentino? Het besef sloeg in als een vuistslag in haar maag. Haar eigen man wilde haar dood. Het gewicht van het verraad was bijna ondraaglijk, maar ze wist dat ze moest overleven - voor haar baby. Met een hernieuwd gevoel van vastberadenheid besloot Aria zich schuil te houden in een keukenkastje, haar adem inhoudend terwijl ze luisterde naar de indringers die het landhuis doorzochten. Ze rommelden door kamers, hun stemmen werden met elk voorbijgaand moment gefrustreerder. Aria wachtte, haar hart bonkte, tot ze voelde dat ze verder weg waren gegaan. Aria greep de kans, opende stilletjes de kastdeur en glipte de keuken uit. Ze bewoog zich stiekem door de verduisterde hallen, haar kennis van het landhuis leidde haar stappen. Toen ze de voordeur bereikte, keek ze naar buiten om er zeker van te zijn dat de kust veilig was. Toen ze het huis verliet, trof een huiveringwekkend besef haar, dat haar twijfels bevestigde: Alessandro had dit zo goed georkestreerd. Hij had de bedienden en bewakers de opdracht gegeven haar alleen in het landhuis achter te laten, waardoor het voor zijn mannen gemakkelijk was om het landhuis binnen te dringen en haar te doden. Tranen stroomden over haar gezicht, maar ze veegde ze weg, zich concentrerend op haar ontsnapping. Voor het eerst in haar leven leek het alsof het lot wilde dat ze leefde. Vastberaden en resoluut liet Aria alles achter zich - het huis, haar man, haar oude leven. Aria verkocht haar trouwring, een symbool van haar gebroken huwelijk, die tien miljoen dollar waard was. Met het geld kocht ze een vliegticket naar New York, met het plan om een nieuw leven te beginnen waar niemand haar of haar baby kon vinden. "Maak je geen zorgen, baby. Je vader wil jou en mij niet, maar ik zal altijd van je houden en je beschermen," zei Aria, terwijl ze haar buik streelde terwijl ze tegen de baby in haar buik praatte. Tranen van verraad en liefdesverdriet rolden over haar wangen, maar ze veegde ze snel weg met vaste vastberadenheid. Toen ze aan boord van de vlucht ging, wierp ze een laatste blik achterom. "Vaarwel, Alessandro Valentino," fluisterde ze tegen zichzelf. "Nu ben je vrij om te leven zoals je wilt."