ARDEN ‘Absoluut niet,’ mompelde ik, starend naar de brief in mijn trillende hand. Hij was net met de post gekomen en ik had er de hele week op gewacht. De gouden opdruk op de achterkant van de envelop trok mijn aandacht — een symbool dat de echtheid ervan bevestigde. Het was een brief van de ‘Elite Orde Academie’, of kortweg ‘Elite’. Tegen de tijd dat een weerwolf twintig wordt, kan hij zich aanmelden bij Elite — een naam die voor zich spreekt. Gereserveerd voor de meest bekwame jonge weerwolven in het hele land, vertegenwoordigt het het toppunt van uitmuntendheid. Gedurende twee transformerende jaren worden ze gevormd tot de leiders van hun roedels, uitgerust met vaardigheden die een veelbelovende toekomst garanderen. Al sinds mijn kindertijd droomde ik ervan een van de ‘Elites’ te worden. Sterker nog, het leek wel alsof elke jonge weerwolf ernaar streefde om toegelaten te worden. Voor mij voelde het echter alsof er meer op het spel stond. Mijn ouders waren er afgestudeerd. Net als mijn twee oudere broers, van wie er een nu in zijn laatste jaar zat. Als jongste van het gezin en het zogenaamde ‘zwarte schaap’, werd ik bij elke stap met scepsis bejegend. Het was geen verrassing dat mijn moeder had aangedrongen dat ik me zou aanmelden bij de plaatselijke academie, in de overtuiging dat ik tot niets beters in staat was. Ik kon het dinergesprek van vorige maand nog steeds in mijn hoofd afspelen. ‘Ik wil me aanmelden bij Elite,’ kondigde ik aan, en verzamelde de moed om mijn mond open te doen. Het getik van het bestek stopte even, maar niemand keek mijn kant op. ‘Veel succes daarmee, denk ik,’ merkte mijn moeder, Lorelei, op, terwijl ze ongeïnteresseerd haar nagels inspecteerde. Lucian, mijn oudste broer, tuitte zijn lippen. ‘Denk je echt dat je dat kunt?’ ‘Ja,’ antwoordde ik, mijn stem vastberaden ondanks mijn razende hart. Kieran, mijn broer die maar een jaar ouder is, liet een spottend lachje horen. Ik wierp hem een boze blik toe, maar het had weinig effect. ‘Oh, sorry,’ zei hij, hoewel hij allesbehalve verontschuldigend klonk. ‘Het is gewoon grappig. Wij komen allemaal van Elite; dat betekent niet dat jij dat ook zou moeten doen. Het heet niet voor niets “Elite”.’ Mijn vader, Dominic, knikte in stilzwijgende instemming, zijn aandacht gekluisterd aan zijn telefoon. ‘Meld je gewoon aan bij de plaatselijke academie. Ik weet zeker dat ze je alleen al op basis van je achternaam zullen accepteren.’ Ik schudde mijn hoofd en duwde de herinnering aan dat bittere gesprek weg. Toen opende ik met trillende handen de brief die was aangekomen — mijn toekomst bevond zich tussen de vouwen. Alle anderen hadden vorige week hun toelatings- of afwijzingsbrieven ontvangen. Behalve ik. Mijn moeder had beweerd dat ik zo slecht had gepresteerd op het schriftelijke examen dat ze niet eens de moeite hadden genomen om een brief te sturen. Maar hier was hij. Ik sloot even mijn ogen, terwijl angst mijn borstkas samengreep. Toen ik eindelijk één oog opende, ging mijn hart tekeer toen ik het woord zag — ‘geaccepteerd’. Ik sprong bijna een gat in de lucht van vreugde. In plaats daarvan onderdrukte ik mijn opwinding en legde mijn hand op mijn mond om een grijns te verbergen. Buiten in onze uitgestrekte tuin was ik alleen, maar mijn familie was nog steeds in huis. Hoe graag ik dit ongelooflijke nieuws ook met hen wilde delen om hun ongelijk te bewijzen, ik moest het eerst aan iemand anders vertellen — de enige persoon die me altijd had gesteund, zelfs toen mijn familie me de rug toekeerde. Jaxon Trevane, mijn zielsverwant en de toekomstige Alfa van het Westen. We wisten dat we zielsverwanten waren sinds we achttien werden, en hij was sindsdien mijn onwankelbare bondgenoot. Ondanks de afkeuring van zijn ouders over onze relatie, liet hij me consequent gewaardeerd en geaccepteerd voelen. Hij vroeg nooit veel, behalve één ding. Mijn maagdelijkheid. Vanaf het moment dat we elkaar ontmoetten, had hij geduldig gewacht tot ik er klaar voor was. En nu, met dit nieuws van mijn toelating, voelde ik dat het tijd was om hem de beloning te geven waar hij zo naar had verlangd. Terwijl ik de grote trap van hun landhuis opliep, bonkte mijn hart als een razende, de brief stevig in mijn hand geklemd. ‘Hij zal dolblij zijn,’ fluisterde ik tegen mezelf, terwijl een glimlach op mijn gezicht verscheen. Toen ik zijn deur bereikte, rolde een golf van angst door mijn maag. Ik wuifde het weg, legde mijn hand op de klink en draaide hem open. De glimlach verdween onmiddellijk. Daar lag Jaxon — naakt, en onder hem lag niemand minder dan mijn beste vriendin van de afgelopen tien jaar, Sienna Graves. ‘Ah, Jaxon. Precies daar!’ Ik verstijfde, mijn voeten aan de grond genageld. Mijn keel werd droog en ik voelde me verdoofd. Ik was er zeker van dat ook alle kleur uit mijn gezicht was weggetrokken. ‘Neuk me beter dan hoe je Arden neukt,’ schreeuwde ze, en onbewust balde ik mijn vuisten, waarbij mijn toelatingsbrief verfrommeld raakte. ‘Die preutse trien laat me haar niet eens aanraken,’ gromde Jaxon, terwijl hij haar nek verslond. ‘Ze denkt dat haar lichaam een prijs is, alleen maar omdat ze maagd is.’ ‘Ik heb haar daarom twee hele jaren vriendelijk behandeld.’ Ik voelde mijn hart breken. De enige persoon die ik vertrouwde en liefhad, heeft dus nooit van me gehouden. Ik schudde mijn hoofd, terwijl de tranen dreigden te vallen. Ik beet echter op mijn lip en stond mezelf niet toe om enige zwakte te tonen. ‘En je zult me nooit mogen aanraken,’ spuugde ik. Toen pas merkten ze mijn aanwezigheid op. Hun ogen werden groot en Jaxon trok zich terug uit Sienna, hun geslachtsdelen volledig zichtbaar, wat me deed grimassen. ‘Arden,’ mompelde Jaxon. Er was echter geen greintje spijt op zijn gezicht te bekennen. Sienna daarentegen draaide haar hoofd opzij om haar glimlach te onderdrukken. ‘Dus je hebt nooit van me gehouden?’ Jaxon tuitte zijn lippen. Toen zuchtte hij. ‘Hoe kun je verwachten dat ik van je hou als je mijn behoeften niet kunt bevredigen? Bovendien ga ik binnenkort naar Elite. Dan zullen we elkaar toch niet meer zien.’ Ik knikte zachtjes en voelde mijn knieën slap worden. ‘Dus je gaat niet eens je excuses aanbieden,’ mompelde ik. ‘Prima,’ zei ik, en hield mijn kin omhoog. ‘Ik versto—’ ‘Ik verstoot jou, Arden Stone, als mijn zielsverwant,’ zei Jaxon, en was me daarmee voor. Ik voelde een onmiskenbare pijn door mijn lichaam gaan, alsof mijn hart uit mijn borstkas werd gerukt. Ik haalde diep adem, in een poging de pijn te verzachten. Toen zag ik zijn uitdrukking, een kleine grijns speelde om zijn lippen. ‘Sorry, Arden,’ zei hij, terwijl hij dichterbij kwam, nog steeds met dezelfde onbeschaamde blik. ‘Jij en ik waren sowieso geen goede match.’