– Dziwadło? Mówisz, że jestem jakimś potworem? – Noelle nadąsała się, wyraźnie zirytowana. – E tam, po prostu ci komplementuję – odparł Nicolas leniwie, posyłając jej filuterny uśmieszek, gdy położył dłoń na jej wąskiej talii i delikatnie zsunął ją ze swoich kolan. Lecz gdy tylko zrobiło się między nimi trochę miejsca, Noelle od razu się przysunęła, obejmując go bladymi ramionami za szyję. Jej oczy błyszczały, gdy zapytała: – No i wyspałeś się? Kiedy zaczynamy? Nicolas był zaskoczony. "Dlaczego ona ma na tym takiego świra?" – pomyślał. – Naprawdę chcesz się ze mną przespać? – zapytał, unosząc jej podbródek zaczepnym uśmiechem i spoglądając na nią z uniesioną brwią. – Oczywiście – odparła Noelle, niewzruszona. Jej oczy zwęziły się w szparki i obdarzyła go sprytnym, uwodzicielskim uśmiechem. Nicolas nie mógł w to uwierzyć – była taka niewinna, a zarazem taka śmiała. Jakby nigdy nie słyszała o żadnych normach społecznych. "Jakie ona miała dzieciństwo?" – zastanawiał się, lekko zdezorientowany. – Tak się zachowujesz z każdym facetem? – zapytał, wciąż próbując ją rozgryźć. – Co masz na myśli? – Noelle przysunęła się jeszcze bliżej, jej ciało napierało na jego. – No wiesz, jak poznajesz faceta i od razu lecisz na całość, gotowa na numerek? – zapytał Nicolas, czując się trochę niezręcznie. – Nie! – Noelle potrząsnęła głową bez wahania. – Jesteś pierwszym facetem, przy którym tak się czuję! – Ja? Pierwszy? – Nicolas zaśmiał się. Słyszał już te teksty, ale jej bezpośredniość go zaskoczyła. – Dlaczego ja? – Bo jesteś serio seksowny. Kręcisz mnie! – powiedziała Noelle, emanując pewnością siebie. Nicolasa zatkało. "Czyli to jedna z tych, którym zależy tylko na wyglądzie?" – pomyślał. ***** Po tym, jak Nicolas wielokrotnie upierał się, że nie może się z nią przespać, Noelle w końcu zrezygnowała z pomysłu na romantyczną randkę. Gdy wychodzili z pokoju, trzymając się za ręce, Noelle wciąż kurczowo trzymała jego dłoń, jakby bała się ją puścić. Bryan był tego świadkiem z dołu i kompletnie go to zaskoczyło. Nicolas wyglądał na sfrustrowanego i bezradnego, a na twarzy Noelle malowało się czyste szczęście. Bryan szybko podszedł i zapytał: – Panie Sawyer, co się tutaj dzieje? Nicolas posłał Noelle bezradne spojrzenie, jej ręka wciąż była zaciśnięta na jego ramieniu, i westchnął, a mały uśmiech zadrżał na jego ustach. – Wygląda na to, że ta mała rozrabiaka się mnie uczepiła. – Co? – zapytał Bryan, a jego szczęka niemal opadła na podłogę. Żeby było jasne, Nicolas wezwał Miriam na ten mały spektakl, mając nadzieję, że odstraszy młodą damę z rodziny Andersonów. Ale teraz nie tylko się nie wystraszyła, ale wręcz się do niego przykleiła. Nicolas spojrzał na zegarek, a następnie zwrócił się do Noelle łagodnym, niemal zaczepnym tonem. – Robi się późno, może coś zjemy? – Brzmi dobrze! – powiedziała Noelle, jej głos był radosny i podekscytowany. – Na co masz ochotę? – Na wszystko z mięsem! – odparła natychmiast, nie wstydząc się swoich preferencji. Nicolas następnie zwrócił się do Bryana i wydał zwykłe polecenie. – Zawieziesz nas w moje stałe miejsce. – Rozumiem – odpowiedział Bryan, jak zawsze profesjonalny. Gdy byli już w samochodzie, Noelle przycisnęła twarz do okna, z zapałem obserwując mijające krajobrazy, a jej energia i optymizm wręcz od niej promieniowały. Nicolas natomiast oparł brodę na dłoni, po cichu obserwując dziewczynę obok siebie. Po tym, jak dowiedział się o przeszłości Noelle, kazał już swoim ludziom ją sprawdzić. Pojawiła się w sierocińcu, gdy miała dziesięć lat, najwyraźniej nie pamiętając swojej przeszłości. Po pobycie tam przez trzy lata zniknęła bez śladu. Dyrektor sierocińca podejrzewał, że uciekła z jakimś mężczyzną, i od tego czasu zniknęła całkowicie. Jego ludzie nie mogli znaleźć ani jednego tropu. Noelle była całkowitą zagadką. Z jakiegoś powodu Nicolas zapytał: – Więc co robiłaś po opuszczeniu sierocińca? – Hm? – Noelle odwróciła się i wskazała na siebie, trochę zdezorientowana. – Nick, mówisz do mnie? Ale zignorował to i skinął głową. – Tak, pytam ciebie. Spodziewał się, że uniknie pytania, ale zamiast tego odpowiedziała rzeczowo: – Pracowałam. – Pracowałaś? – Uniósł brew, zaskoczony. – Jaką pracę? Noelle rzuciła szkołę, gdy miała około 13 lat, i szczerze mówiąc, nie mógł się powstrzymać od zastanawiania się, "jaka legalna firma w ogóle by ją wtedy zatrudniła?". Gdy tylko temat się pojawił, oczy Noelle rozbłysły i podskoczyła do Nicolasa, a jej głos był pełen podekscytowania, gdy zaczęła wyliczać swoje "imponujące CV". – Kiedy byłam dzieckiem – zaczęła – żadna prawdziwa firma nie chciała mnie zatrudnić, więc pracowałam jako ochroniarz dla ludzi. Później zajmowałam się zabójstwami na zlecenie, pracowałam jako najemnik, prowadziłam samochody… cholera, nawet robiłam sztukę dla ludzi. – A, i kilka lat temu była taka wielka piosenka, "Cienie" – to byłam ja! Sprzedałam ją za całkiem niezłą cenę – 4,5 tysiąca baksów! Nicolas stał tylko tam, mrugając z niedowierzaniem. "Co?" Bryan Kingston, siedzący na miejscu kierowcy, był równie oszołomiony. "Serio?" Nie wierzyli w to, myśląc, że wyobraźnia Noelle jest na innym poziomie. – Huh? Nick, wszystko w porządku? Dlaczego jesteś taki cicho? – Po długiej przerwie Noelle zauważyła, że coś jest nie tak, i pomachała mu ręką przed twarzą, próbując go ocucić. Po tym, co wydawało się wiecznością, Nicolas w końcu złapał ją za rękę, wziął głęboki oddech, a następnie zapytał, jego ton nagle stał się o wiele bardziej poważny: – Muszę, żebyś była ze mną szczera. – Oczywiście! – Noelle skinęła głową, nagle wyglądając poważnie. Nicolas zawahał się przez chwilę, a potem zapytał: – Kiedy zaczęły się u ciebie… te objawy? Jak długo to trwa?