"Ah, ana ay," diye haykırıyor Kraliçe, kapıyı çalmadan içeri daldığında. Onlara bakmak için arkamı dönüyorum, gözleri inci kolyelerine yapışmış, şaşkınlıkla açılmış. "Majesteleri. Belki bir dahaki sefere çalmayı denersiniz. Sizi uyarabilirdim," "Burası benim evim," diyerek beni geçiştiriyor. "Bunlar gerçek mi?" "Evet," gülmemi saklamakta başarısız oluyorum. "Akşam yemeğinde yoktun," yanıma geliyor