Fraser wierp Xavier een koude, snijdende blik toe. Hij liep naar de drankenkast, greep een fles whisky, schonk zichzelf een vol glas in en achteroverde het in één keer. De brandende alcohol verdreef eindelijk de aanhoudende hitte van de nachtelijke verwennerij. Xavier klikte spottend met zijn tong. "Nou, nou... het lijkt erop dat iemand eindelijk geluk heeft gehad. Ik denk dat mijn voorraad medicijnen nu nutteloos is, hè? Dus, wie is de vrouw die onze onaantastbare baas heeft weten te temmen?" Xavier stierf van nieuwsgierigheid. Fraser stond in de zakenwereld bekend om zijn meedogenloosheid en kilheid. Hij was besluitvaardig, genadeloos en altijd in controle. Maar in hun privé-kring was hij anders dan andere rijke mannen zoals Xavier. Xavier genoot van ontspanning met drankjes, actrices en luxe escortes. Als ze iemand vonden die ze leuk vonden, was een beetje geld niets voor een nacht plezier. Fraser speelde ook mee – maar zijn versie van plezier was anders. Racen, surfen, skydiven, boksen – het ging hem alleen om de kick. Vrouwen? Te veel gedoe. Net toen Xavier aannam dat Fraser niet zou antwoorden, zette Fraser zijn lege glas op het aanrecht. Met een nonchalante beweging van zijn vingers draaide het glas rond, waardoor strepen van weerkaatst licht over het oppervlak flitsten. Zijn donkere ogen bleven onverschillig toen hij eindelijk sprak. "Summer Stewart." Xavier verstijfde. Dat had hij niet verwacht. De laatste tijd maakte Summers naam furore in de hogere kringen. Niet omdat de familie Stewart bijzonder prestigieus was, maar omdat ze de verloofde van Trevor Larson was. Trevor en Fraser waren altijd al zakelijke rivalen geweest. Ze stonden allebei aan de top van de elite van Havenbrook, maar ze bewogen zich in totaal verschillende kringen. Onlangs had Trevor de krantenkoppen gehaald door een groots huwelijk te organiseren voor zijn eerste liefde, Peyton. De hele stad roddelde erover, en natuurlijk was zijn daadwerkelijke verloofde, Summer, het mikpunt van spot in de high society geworden. Zelfs Xavier had erover gehoord. Hij kon het niet laten om te vragen: "Fraser, zeg me niet dat je dit alleen maar hebt gedaan om Trevor dwars te zitten? Als je onder zijn huid wilde kruipen, zou Peyton toch de betere keuze zijn? Summer is tegenwoordig helemaal uit de gratie." Frasers scherpe blik flitste naar hem toe. Xavier voelde onmiddellijk een rilling over zijn rug lopen. Fraser spotte. "Denk je dat Trevor dat soort moeite waard is?" Xavier liet een ongemakkelijke lach horen. "Trevor is je tijd niet waard, zeker niet. Maar Summer is zijn verloofde, en jullie twee... nou, het is een beetje rommelig." Hij was niet van plan het hardop te zeggen, maar technisch gezien, maakte dat Fraser hier niet de huisbreker? Fraser kneep zijn ogen samen. "Je hebt wel een manier met woorden." Xavier viel stil. Was Fraser er echt over aan het nadenken om zijn tong eruit te snijden? "Maak dat je wegkomt voordat ik ervoor zorg dat je geen tong meer hebt om mee te roddelen." Oké, oké – hij had een gevoelige snaar geraakt. Als Fraser wilde dat hij wegging, zou hij de hint begrijpen. Behalve dat Xavier niet zomaar vertrok. Hij ging ervandoor. Enkele ogenblikken later steeg een privéjet op naar de hemel. … Summer was urenlang door de mangel gehaald. Tegen de tijd dat de drugs uitgewerkt waren, bleef er niets anders over dan een zeurende uitputting die haar het gevoel gaf alsof haar hele lichaam uit elkaar was gehaald en weer in elkaar was gezet. Toen, plotseling— Het oorverdovende geluid van een vliegtuigmotor schudde de villa. Ze roerde zich, suf, en opende langzaam haar ogen. Toen ze rechtop ging zitten, gleed de zijden deken van haar lichaam, waardoor een huid zichtbaar werd die bedekt was met verspreide, aanhoudende sporen van passie. De herinneringen van uren geleden kwamen terug. Ze had met Fraser geslapen. En erger nog—zij was degene die het had geïnitieerd. Haar gezicht brandde. Ze had geen idee hoe ze zelfs maar moest verwerken wat er was gebeurd. Toen— De slaapkamerdeur kraakte open. Op instinct ging Summer meteen weer liggen, trok de deken over zich heen en greep de randen stevig vast. Het geluid van gestage, onhaastige voetstappen naderde het bed. Ze hield haar adem in, wimpers trillend, tenen krullend. Zelfs met haar ogen dicht kon ze de intensiteit van Frasers blik over haar lichaam voelen glijden. Net toen ze dacht dat ze zou stikken van de spanning— "Je hebt al met me geslapen, mevrouw Stewart. Zeg me niet dat je van plan bent te doen alsof het nooit is gebeurd?" Zijn luie, diepe stem galmde door de kamer. Summers hart bonkte. Langzaam, voorzichtig, opende ze haar heldere, duidelijke ogen. Fraser stond naast het bed, lang en breedgeschouderd, armen over elkaar. Zijn donkere blik was kalm, maar doordringend. Dit was de eerste keer dat Summer hem zo van dichtbij, zo duidelijk had bekeken. Hij droeg een overhemd met een patroon, de bovenste knopen los, waardoor de gebeitelde lijn van zijn sleutelbeen zichtbaar was. Zijn houding was ontspannen, maar droeg een onmiskenbare intensiteit. Zijn scherpe, gebeeldhouwde gelaatstrekken waren opvallend. Diepliggende ogen. Een rechte, gedefinieerde neus. Elke hoek was alsof die door de handen van een meester was gesneden. Trevor had altijd een koude, afstandelijke uitstraling gehad. Fraser? De hoeken van zijn ogen hadden een scherpe, bijna ondeugende kanteling. Wanneer hij glimlachte, was er een spoor van gevaar—subtiel, maar onmiskenbaar. Summer verstevigde haar greep op de deken en aarzelde. "Fraser, ik... ik wilde het niet. Ik was gedrogeerd, dat is de enige reden waarom ik—" Ze verstomde, in verwarring. "Wat... wat ben ik je schuldig?" Ze had nooit verwacht met de baas van Havenbrook te slapen. Zelfs zij was sprakeloos. Fraser trok een wenkbrauw naar haar op. Haar lange, golvende haar viel rond haar delicate gezicht, haar heldere ogen droegen een spoor van verdriet. Ze was onmiskenbaar mooi—haar zachte, blanke huid bedekt met de sporen die hij had achtergelaten. Frasers blik werd donkerder. Hij leunde iets achterover, zijn stem traag en geamuseerd. "En hoe ben je van plan me te compenseren?" Summer aarzelde. "Ik... ik zou je een diner kunnen aanbieden?" Fraser spotte. "Lijk ik erop dat ik je nodig heb om me eten te kopen?" *Inderdaad. Dat was dom.* *Geld?* De familie Graham was de rijkste van Havenbrook—tientallen miljarden aan activa. Hij zou niet eens naar haar zielige bankrekening kijken. Summer keek aarzelend op. "Zou je me dan... een hint kunnen geven?" Dit was de eerste keer dat ze met iemand sliep. Wat moest ze daarna doen? Als het iemand anders was geweest, zou ze zich verdrietig en enorm spijtig hebben gevoeld. Maar dit was Fraser Graham. En zij was degene die zich op hem had gestort. Technisch gezien... was zij niet degene die er beter vanaf was gekomen? Fraser leunde plotseling naar voren en tilde haar kin op met zijn vingers. Hun blikken kruisten elkaar. Zijn lippen krulden lichtjes. "Summer, ik heb je bevredigd. Als compensatie—" Hij pauzeerde, zijn stem donker en plagerig. "Nu is het jouw beurt om mij te bevredigen." Summers geest werd leeg. Onder invloed van de drugs was ze brutaal, roekeloos—volledig ongeremd geweest. Maar nu? Ze was nuchter. En ze kon dit absoluut niet aan. Maar Fraser gaf haar geen tijd om na te denken. Zijn arm gleed om haar middel en trok haar moeiteloos op zijn schoot. Hij aarzelde niet—liet zijn hoofd zakken en zijn lippen stortten zich op de hare. Zijn verlangen was geschreven in zijn adem, zijn aanraking, zijn blik. Haar dunne zijden badjas was al losgekomen. Toen het verder van haar schouder afgleed en een delicate, blanke huid blootlegde— Frasers lippen volgden haar delicate wenkbrauwen, haar zachte rode lippen en haar blanke wangen. Ten slotte nam hij haar kleine oorlel tussen zijn tanden, likte en plaagde het met langzame, opzettelijke druk. Frasers adem was heet tegen haar oor, waardoor een rilling door haar lichaam ging. Summers adem stokte, en een onvrijwillig geluid ontsnapte aan haar lippen—zacht, lief, niets zoals haar gebruikelijke stem. Ze had niet eens gedronken, maar de aanhoudende smaak van alcohol op Frasers lippen, vermengd met de schone, mannelijke geur van zijn douchegel, was bedwelmend. Even verloor ze zich erin. Toen doemde er een herinnering op. Trevors laatste verjaardag. Ze had wekenlang voorbereidingen getroffen. Ze had hem een chocoladetaart helemaal zelf gebakken. En die avond was ze van plan hem iets nog kostbaarder te geven—zichzelf. Ze had een prachtige zwarte slipdress uitgekozen, laag uitgesneden en gevaarlijk kort. Ze had gewacht. Maar zoals altijd was Peyton "ziek" geworden. En zoals verwacht kwam Trevor nooit opdagen. Ze had de hele nacht alleen doorgebracht, starend naar die zorgvuldig gemaakte taart, tranen die op de tafel vielen. Die jurk—bedoeld om voor hem gedragen te worden—werd niets meer dan een wrede grap. Ze had het achter in haar kast gegooid, nooit meer willen zien. De gedachte deed haar borst pijn. Voor hoe dwaas, wanhopig ze van hem had gehouden. Plotseling schoot een scherpe steek in haar oorlel haar terug naar de realiteit. Haar ogen vlogen open. Frasers lippen verlieten haar oor toen hij zich oprichtte, boven haar zwevend. Zijn diepe blik richtte zich op de hare. "Afgeleid?" Dat ene woord stuurde een rilling over haar rug. Ze had aan Trevor gedacht. Terwijl ze bij Fraser was. Elke man zou woedend zijn als hij het wist. Frasers stem was onleesbaar. "Mevrouw Stewart, het lijkt erop dat ik niet boeiend genoeg ben om je gefocust te houden." Summers hart sloeg over van paniek. Ze had de geruchten gehoord. Fraser Graham—de baas van Havenbrook. Koud, meedogenloos en volstrekt onvergeeflijk. Ze twijfelde er niet aan dat als ze hem boos maakte, hij het niet zou laten glippen. Haar instinct sloeg aan. "Ik... ik bedoelde het niet zo." Frasers lippen krulden lichtjes. Zijn grijns was bijna lui, maar er was iets gevaarlijks aan. "Dat is in orde." Summer ademde uit, opgelucht. Voor nu. Toen, door haar om te draaien, drukte hij haar tegen zich aan, zijn stem laag en gebiedend tegen haar oor. "Deze keer neem jij de leiding."