Bobby krabde achter zijn oor. "Echt niet? Is Summer nog steeds boos? Het is al, wat, bijna drie dagen? Dat moet een Guinness World Record zijn! Ze is nog nooit langer dan een dag boos geweest! Maar luister, Trevor—vrouwen zijn zo. Laat haar niet over je heen lopen. Ze wil gewoon dat jij als eerste toegeeft. Je weet wat ze zeggen—één keer toegeven, en je doet het honderd keer meer. Trap er niet in. Hoe boos ze ook wordt, ze komt altijd terugrennen, smekend of je haar niet wilt verlaten. En bovendien, met haar positie in de Stewart-familie, als ze het waagt je te verlaten, zullen ze haar waarschijnlijk onterven." Toen hij dit hoorde, ontspande Trevors gespannen uitdrukking enigszins. Hij pakte het glas op tafel en nam een slok van de sterke drank. Misschien kwam het gewoon omdat Summer deze keer te ver was gegaan, zelfs een ontvoering in scène had gezet, dat hij zich vaag ongemakkelijk voelde. Caleb Clark, die rustig aan de kant had zitten drinken, sprak eindelijk. Hij kon er niet langer naar luisteren. Iedereen met een hart kon zien hoeveel Summer van Trevor hield. Als Trevor migraine had, ging ze helemaal naar Northpoint en smeekte ze een legendarische dokter een hele dag en nacht—alleen om een geneesmiddel voor zijn pijn te vinden. Als Trevor kieskeurig was over eten, bestudeerde ze de beste keukens ter wereld, vastbesloten om de gerechten te koken waar hij van hield. Als Trevors moeder haar minachtte en haar keer op keer beledigde, verdroeg ze het allemaal, zonder ooit terug te praten. Pas toen Peyton zich steeds tussen hen in begon te mengen, knapte Summer uiteindelijk. Maar elke keer deinsde ze nog steeds terug voor de liefde. "Trevor, luister niet naar Bobby. Je bent deze keer te ver gegaan. Natuurlijk, de bruiloft was nep, maar de hele stad drijft nu de spot met Summer. En serieus, lijkt het niet alsof Peyton iets te vaak ziek is? Jullie jubileum, je verjaardag, *haar* verjaardag, zelfs belangrijke feestdagen—elke keer heeft ze toevallig een terugval. En jij bent er altijd bij haar in het ziekenhuis. Geen enkele vrouw kan dat tolereren. Zelfs als Summer van je houdt, worden de harten van mensen koud. Wacht niet tot ze echt weg is om er spijt van te krijgen." Trevor krulde zijn lippen tot een koude grijns. "Ik zal nergens spijt van hebben vanwege een vrouw." Summer die hem verliet? Dat zou nooit gebeuren—nooit van zijn leven. Na al die jaren van liefde en toewijding was hij eraan gewend geraakt. Toch had Caleb een punt. Vrouwen waren altijd jaloerse wezens. Hoewel deze bruiloft slechts was om Peytons laatste wens te vervullen, *had* het Summer wel voor iedereen in verlegenheid gebracht. Trevor stond op en pakte zijn jas. "Ga je nu al weg? Je bent net hier! De avond is nog maar net begonnen!" riep Bobby hem na. Trevor stapte de bar uit, gleed in zijn Maybach en belde zijn assistent, Andrew. "Zorg er de komende dagen voor dat Linden, Belvare's trouwjurkdesigner, naar Havenbrook komt en Summers jurk op maat maakt. Koop ook elk sieraad van Belvare's veiling—koop het allemaal." Summer, dit zou toch genoeg van een groots gebaar moeten zijn, toch? Terug in de villa gooide Trevor zijn jas opzij en strekte zijn benen uit op de bank. Zijn hoofd bonkte lichtjes. Sinds Summer hem regelmatig begon te masseren, waren zijn migraines bijna verdwenen. Vanavond was hij waarschijnlijk te geïrriteerd geweest. Hij sloot zijn ogen, zijn warrige haar viel over zijn gezicht, zijn ademhaling was zwaar. Leona kwam uit de keuken en zette een kom bouillon op tafel. Trevor opende één oog. "Wat is dit?" "Het is voor je kater. Mevrouw Stewart zei dat ik het moest maken als je gedronken hebt." Trevor wreef over zijn voorhoofd, even stil. "Je kunt gaan." Hij ging rechtop zitten, pakte de bouillon en nam een slok—en spuugde het meteen uit. Het was niet de juiste smaak. Hij had een kieskeurige smaak, maar met Summer in de buurt zorgde ze er altijd voor dat zijn eten perfect was. Zelfs iets simpels als bouillon smaakte anders als zij het maakte. *Laat maar.* Trevor zuchtte. *Summer, ik laat je deze winnen. Aangezien je nog steeds genoeg geeft om de bedienden soep voor me te laten maken, zal ik je deze ene keer verwennen.* Hij pakte zijn telefoon en draaide haar nummer. Voor het eerst ooit, na een ruzie, was hij degene die als eerste belde. "Sorry, het nummer dat u heeft gekozen is momenteel niet bereikbaar." Haar telefoon stond uit. Trevors greep op de telefoon verstevigde, zijn vingers werden wit. Een golf van frustratie steeg in zijn borst. *Summer, goed. Heel goed. Speel je nu echt moeilijk? Je hebt het deze keer te ver gedreven.* Zijn kaak verstrakte. Hij belde Andrew opnieuw, zijn stem scherp. "Zet de plannen voor de trouwjurk on hold." Andrew was sprakeloos. … De volgende ochtend sloegen de golven tegen de kust buiten de villa. De doorschijnende witte gordijnen golfden zachtjes in de zeewind. Fraser stapte uit de badkamer, zijn bovenlichaam ontbloot, een handdoek om zijn nek gedrapeerd. Druppels water gleden langs zijn korte, warrige haar. Toen Summer wakker werd, was dit het eerste wat ze zag. Ze verstijfde, haar ogen bleven een paar seconden op het tafereel hangen voordat ze zich realiseerde—ze staarde openlijk. Zijn borst was gebruind, stevig, elke spier perfect gedefinieerd. Zijn lange gestalte stond bij het raam en straalde zowel terughoudendheid als rauwe sensualiteit uit. Op dit moment leek hij niet op de meedogenloze, dominante zakenman die ze in de media had gezien. Hij leek meer op een topmodel uit de entertainmentindustrie. Summers gezicht brandde. Haar hart sloeg over om redenen die ze weigerde te erkennen. Verward wendde ze haar hoofd af en stamelde: "W-waarom douche je 's ochtends?" Fraser veegde nonchalant zijn haar af, zijn diepe ogen wierpen een blik op haar, amusement flakkerde in de hoeken van zijn lippen. "Wie zei dat ik dat niet mocht?" "N-nee, ik bedoelde alleen… doe wat kleren aan!" Zijn stem had een lichte lach. "Mevrouw Stewart, dat is nogal afstandelijk van je. Je zat gisteravond nog over me heen." Summer was sprakeloos. Hoe kon hij zo schaamteloos zijn? Wat bedoelde hij met dat ze over hem heen zat? Beet hij haar gisteravond ook niet overal? Haar lichaam zat nog vol met het bewijs! Alleen al eraan denken deed haar spieren overal weer pijn. Ze balde haar vingers en dwong zichzelf kalm te blijven. Zij en Fraser waren misschien fysiek intiem geweest, maar in werkelijkheid waren ze nog steeds vreemden. Dit was slechts een onenightstand. *Hartstochtelijk 's nachts, vreemden 's ochtends.* *Zo werkte het, toch?* Fraser bestudeerde haar neergeslagen wimpers, de manier waarop haar donkere ogen eronder verborgen waren. Haar wenkbrauwen fronsten lichtjes, alsof ze in gedachten verzonken was. Hij trok een wenkbrauw op. "Wat is er? Slaap je één keer met me en doe je nu alsof we vreemden zijn?" Daarmee gooide hij zijn handdoek in de wasmand en trok nonchalant een gewoon wit T-shirt aan. Plotseling werd er op de deur geklopt. Fraser opende hem. Een bediende stond buiten met een netjes opgevouwen jurk. "Meneer Graham, de kleren van mevrouw Stewart zijn gearriveerd." Fraser nam ze aan en sloot de deur. Hij draaide zich terug naar het bed en legde de kleren naast Summer met een gemakkelijke, natuurlijke vertrouwdheid. "Je jurk was gisteren verwoest. Ik heb dit voor je laten klaarmaken." Toen hij dichterbij kwam, vulde de frisse geur van zijn douche de lucht. Summer ving een glimp op van de jurk—samen met een bijpassende set zwarte lingerie erop. Haar gezicht werd onmiddellijk rood. Ze krulde haar tenen, overweldigd door de plotselinge drang om in de grond te verdwijnen. De aanwezigheid van deze man was veel te overweldigend. Was dit hoe het voelde om met iemand te slapen en de volgende ochtend wakker te worden? Zelfs toen ze bij Trevor was, had haar hart nog nooit zo geracet. Summer slikte, haar keel droog. Ze dwong zichzelf te concentreren. "W-we staan nu quitte." Fraser boog zich voorover, tilde haar kin op met twee vingers, zijn blik vergrendelde zich op de hare. "Staan we dat?"