Lila's POV Mijn moeder bekeek mijn gezicht en begon te lachen. "Waarom kijk je alsof je een geest hebt gezien?" Vroeg ze. "Enzo is de zoon van Blaise?" Vroeg ik, compleet en volkomen geschokt. "Ik had geen idee dat hij kinderen had." Mijn moeder knikte. "Ik denk niet dat Enzo ooit close is geweest met zijn vader," legde ze uit. "Ik geloof dat hij bij zijn moeder in een andere roedel woonde. Toen zijn vader stierf, ging hij terug naar Calypso. Omdat hij Blaise's enige levende familielid is." "Als ik had geweten dat hij de zoon van Blaise was, had ik hem niet uitgenodigd. Het spijt me zo..." "Spijt? Waarom heb je spijt? Ik ben blij dat je hem hebt uitgenodigd. Je vader zal blij zijn. Hij mag Enzo wel. Hij zei dat hij verstand heeft. Hij lijkt in niets op zijn vader, dat is zeker." "Dus, we vertrouwen hem?" Vroeg ik, mijn wenkbrauwen optrekkend. "Lila, we kunnen Enzo niet de schuld geven van iets wat zijn vader heeft gedaan. Dat zou jij beter dan wie dan ook moeten weten." Ze gaf me een kleine glimlach, terwijl ze naar mijn bezorgde gezicht keek. Ze legde een hand op mijn schouder, waardoor ik haar aankeek. "Ik beloof je, als er iets is waar je je zorgen over moet maken, zal ik het je vertellen," zei ze zachtjes. "Maar op dit moment is er niets. Enzo is geen schurk. Die dagen liggen achter ons." Ik voelde me beter nu ik wist dat ze zich geen zorgen maakte. Ik vertrouwde mijn moeder meer dan wie dan ook. "Dus, wanneer was je van plan me over Scott te vertellen?" Vroeg mijn moeder toen we het appartement verlieten. Ik pauzeerde en draaide me naar haar toe. "Hoe weet je dat?" Vroeg ik. Eén van haar wenkbrauwen ging recht omhoog terwijl ze me bekeek. "Ik ben je moeder; je kunt geen dingen voor me verbergen," antwoordde ze. Ik wilde lachen; ze wist altijd wanneer er iets aan de hand was. "Weet papa het?" Vroeg ik. "Wil je niet dat hij het weet?" "Ik wil gewoon niet het Alpha-comité raar maken, dat is alles," vertelde ik haar. "Omdat de vader van Scott lid is..." "Je vader is uiterst professioneel. Hij zou zoiets niet laten ingrijpen in zijn werk," zei ze terug. "Maar ik zal niets zeggen als je dat niet wilt. Ik neem aan dat we Scott vanavond niet verwachten, dan." Het was geen vraag. Ik draaide me om en liep de trap af om de gasten te begroeten die waren gearriveerd. De eerste persoon die ik zag was niet verrassend. Brianna. Mijn beste vriendin. Ze rende naar me toe, sloeg haar armen om me heen en sloeg me bijna van mijn voeten. Ik lachte om haar opwinding. "Oh mijn godin, Lila!" Koerde ze vrolijk, terwijl ze me ronddraaide. "Je ziet er prachtig uit! Hoe voel je je? Voel je je 18?" Ik zuchtte, mijn hoofd schuddend. "Ik voel me hetzelfde als altijd," vertelde ik haar. "Ik hoopte dat ik vandaag mijn wolf zou krijgen..." "Dat kan nog steeds," verzekerde ze me, met een brede glimlach. "De dag is nog jong. Hoe dan ook, je gaat je wolf krijgen en het wordt geweldig als het gebeurt!" Brianna had haar wolf een paar maanden geleden gekregen en ze is er niet over uitgepraat. Ze beschrijft het als het hebben van een echte, oprechte beste vriend die je van binnen en van buiten kent. Toen pauzeerde ze toen ze mijn gezicht zag en voegde eraan toe: "Niet beledigend bedoeld. Het is gewoon anders... weet je." Ik verzekerde haar dat ik het niet beledigend opvatte en ik wist wat ze bedoelde. Mijn moeder vertelde me over een tijd dat ze dacht dat ze haar wolf voorgoed kwijt was. Het was alsof ze een deel van zichzelf verloor. Haar geest was zo stil en ze voelde zich zo eenzaam. "Je vader zorgde ervoor dat ik me minder eenzaam voelde," voegde ze eraan toe. Dat was precies het soort liefde dat ik wilde; ik wilde iemand die me minder eenzaam zou laten voelen, zelfs als ik geen wolf had. Maar ik wilde ook heel graag mijn wolf ontmoeten. Ik vroeg me af hoe ze eruit zou zien. Hoe ze zou klinken. Ik vroeg me af hoe haar naam zou zijn. Al snel was het roedelhuis gevuld met degenen van wie ik houd; mijn moeder haalde een enorme taart tevoorschijn. Het was red velvet met chocolade frosting; mijn absolute favoriete smaak. Toen iedereen happy birthday zong, kreeg ik tranen in mijn ogen. Even vergat ik alles over Scott's verraad. Ik vergat alles over mijn verspilde eerste kus. Totdat hij binnenkwam. Eerst was het alleen de sterke geur van marshmallows, maar toen zag ik hem in de deuropening van ons roedelhuis staan. Hij droeg een donkere blazer met knopen en een nette broek. Zijn haar was nog steeds warrig, maar hij was deze keer niet bedekt met zweet. Hij werd begroet door een paar Alpha's, waaronder mijn vader. Ik keek toe terwijl de twee elkaar de hand schudden; mijn vader had iets tegen hem gezegd dat ik niet kon horen. Mijn moeder stond direct aan mijn zijde. "Enzo ziet er nogal goed uit vanavond," zei ze naast me. "Ja, dat is hij," gaf ik toe. "Ik dacht niet echt dat hij zou komen opdagen." "Je bent de dochter van Alpha Bastien; natuurlijk komt hij opdagen als hij uitgenodigd is. Bijna elke Alpha is hier." Ik dacht aan onze gedeelde kus een paar dagen geleden en mijn gezicht werd warm bij de herinnering. Maar toen herinnerde ik me dat Enzo de zoon was van Blaise. Ik denk niet dat hij wist wat er was gebeurd met zijn vader en mijn ouders. Ik weet niet eens of Enzo wist dat ik een Volana-wolf was. We komen niet zo vaak voor en de meesten weten niet hoe we er op het eerste gezicht uitzien. Ik vroeg me af of dat er überhaupt toe zou doen voor hem. Ik had altijd dit sterke idee van hoe ware liefde eruit zou zien. Mijn ouders hebben ware liefde; dat was altijd de visie die ik voor mezelf had. Ik wilde iemand die net zoveel van me hield als ik van hem. Iemand die alles voor me zou doen. Iemand die voor me zou sterven. Maar ik zie Enzo niet als die persoon. En ik was niet eens zeker waarom. Ik denk dat ik Scott ook nooit echt als die persoon had gezien. Enzo's ogen scanden de kamer kort terwijl de Alpha's met hem bleven praten. Het was alsof hij naar iets op zoek was. Zodra zijn ogen op mij vielen, was het alsof hij het had gevonden. Zijn ogen werden slechts een beetje donkerder. Ik gaf hem een beleefde glimlach, in de hoop dat mijn gezicht mijn gedachten niet verraadde. Zijn gezicht bleef echter uitdrukkingsloos; hij haalde uiteindelijk zijn ogen van me af om met de andere Alpha's te praten. Wat een lef. Het was mijn verjaardag en hij kon niet eens even langskomen om me te begroeten? "Gefeliciteerd, kiddo," zei mijn oom Aiden, de beta van de roedel, toen hij naderde. Hij gaf me een snelle knuffel. "Bedankt," zei ik tegen hem met een brede glimlach. "Hoe heb je Alpha Enzo zover gekregen om te komen opdagen?" Vroeg hij, mijn blik volgend naar Enzo die me nog steeds geen aandacht schonk. "Die man haat feestjes." "Hoe haat je feestjes?" Vroeg ik, mijn wenkbrauwen optrekkend. "Hij is altijd al zo vreemd geweest. Al sinds hij een kind was. Hij heeft altijd maar één focus gehad en dat was de top bereiken. Ik bewonder zijn ambities eerlijk gezegd, maar het zou fijn zijn om hem af en toe te zien lachen." "Hij lacht niet?" "Ik denk niet dat ik hem ooit heb zien lachen," antwoordde Aiden. Het enige type glimlach dat ik hem heb zien doen, was grijnzen. Ik dacht dat hij dicht bij een echte glimlach was gekomen toen ik Sarah midden in zijn les de les las, maar ik zat er waarschijnlijk naast. Toen ik weer naar Enzo keek, keek hij me recht aan. ... Third Person POV "Ze heeft me volledig voor schut gezet in de les," huilde Sarah tegen haar nieuwe speelgoed Scott. Ze beschouwt Scott niet als haar vriendje, ze wilde gewoon kijken of ze hem kon stelen van Lila. Wat ze deed. Sinds Lila naar de academie ging, is alle aandacht altijd op Lila gericht geweest. Sarah was vroeger de beste student en nu was het Lila. Sarah was vroeger het middelpunt van de aandacht, maar nu praat iedereen alleen nog maar over Lila. Het kan haar niet schelen dat Lila de dochter is van Alpha Bastien; ze heeft geen wolf, dus dat maakt haar een nobody in Sarah's ogen. Ze is erger dan een Omega. "Je had moeten horen wat ze tegen me zei, Scott," bleef Sarah snuiven. "Ze zei ook dat jij niet mannelijk genoeg was om haar aan te kunnen." "Zegt iemand die niet wil," zei Scott met een rollende blik. "Vergeet haar gewoon. Wie heeft haar nodig." "Je hebt gelijk..." Stemde Sarah in. "Maar dat betekent niet dat ik het erbij laat zitten." "Wat betekent dat? Wat ben je van plan te doen? "Ik hoorde haar vandaag na de les met Professor Enzo praten. Ze heeft hem uitgenodigd voor haar verjaardagsfeestje." "Oké?" Drong Scott aan. "Ik denk dat het tijd is dat we een feestje crashen."