UREKAI: In de oude tijden stonden de Urekai bekend als de sterkste en machtigste wezens ter wereld. De oude tong noemde hen 'geduchte beesten' omdat: Net als weerwolven konden ze in beesten veranderen. Net als vampiers consumeerden ze bloed. En ze liepen onder de mensen zonder dat iemand het wist. De tijdloze, vredelievende, onbaatzuchtige wezens bleven het liefst op zichzelf. Ondanks dat ze gevreesd en gewantrouwd werden, reageerden ze nooit met agressie. Ze gaven doorgang aan elke soort die hun land achter de grote berg wilde betreden en verwelkomden iedereen. Maar vijf eeuwen geleden viel een onverwachte soort de Urekai aan tijdens hun ene nacht van zwakte. De mensen. Terwijl hij zijn volk beschermde, verloor Grootkoning Daemonikai de controle over zijn geest en werd hij wild. Hij werd een gevaar voor dezelfde mensen die hij alles had gegeven om te beschermen. Hoewel het onmogelijk leek, slaagden de Urekai erin om de beestvorm van hun koning te vangen en hem op te sluiten in een veilige kooi, zodat hij nooit kon ontsnappen. Maar verteerd door haat jegens de mensen, stortten de Urekai zich in de duisternis. Ze werden de geduchte beesten waar anderen hen altijd al voor hadden gevreesd. Ze droegen hun monsterlijkheid met trots. MENSEN: Na de invasie van de Urekai brak er een mysterieuze virus uit. Niemand wist waar het vandaan kwam, maar velen speculeerden dat hun aanval op de Urekai het had veroorzaakt. Terwijl de meeste mannen uiteindelijk herstelden na een lange strijd, bleek het virus fataal voor de meerderheid van de vrouwen. Overlevenden baarden zelden vrouwelijke kinderen. Degenen die overbleven of geboren werden, werden schaars en gewilde goederen. In veel koninkrijken verkochten hebzuchtige vaders hun dochters aan fokhuizen. Sommigen werden gedwongen tot plezierhuizen, die uitsluitend bestonden voor het vermaak van mannen. Sommigen werden vreselijk mishandeld in ruil voor bescherming. Zelfs de rijken en de bevoorrechten konden de veiligheid van de vrouwen in hun leven niet garanderen, omdat de aanblik van een vrouw - of het nu een baby, een jong meisje of een bejaarde vrouw was - ongewenste aandacht trok. Vrouwelijke kinderen werden constant bedreigd. Ze zijn niet veilig in de maatschappij. . . . PROLOOG MENSELIJK LAND: HET KONINKRIJK NAVIA. "Het is een m-meisje, Uwe Hoogheid," Prins Garret verstijfde. Toen hij zich omdraaide en naar de paleisgenezer keek, trilden zijn handen oncontroleerbaar toen hij ze op het uitgeputte lichaam van zijn vrouw liet rusten. Hij had de bevalling in het geheim maanden geleden geregeld, en nu waren ze verborgen in een van de ondergrondse kamers van het paleis, waar zijn geliefde vrouw, Pandora, aan het bevallen was. "Wat zei u net tegen me?" Prins Garret hoopte dat hij het verkeerd had gehoord. Misschien was het een vergissing. Alsjeblieft, goden, laat het een vergissing zijn! Maar het medelijden op het gezicht van de oudere man was niet te verbergen. De paleisgenezer draaide de kleine bundel om. "De baby is een meisje." Afschuw trok over Pandora's gezicht toen ze zich aanpaste om haar baby beter te bekijken. "Nee. Oh, de goden, alsjeblieft niet..." Ze schudde krachtig haar hoofd, verse tranen verzamelden zich in haar ogen. Tranen welden op in de ogen van de genezer. "Het spijt me zo, Uwe Hoogheid." "Nee!!!" Pandora schreeuwde het uit en begroef haar gezicht in de wachtende armen van haar man, snikken na snikken scheurden uit haar keel. Garret voelde zich verdoofd terwijl hij zijn vrouw vasthield. Zijn eerste dochter, Aekeira, was nog geen vier jaar oud, en de koning onderhandelde al met het koninkrijk Cavar om haar te verkopen aan de hoogste bieder. Omdat, blijkbaar, Navia 'meer geld kon gebruiken'. Koning Orestus mag dan Garret's broer zijn, maar hij was een tiran, en zijn woord was wet. Nu, nog een meisje? Twee dochters? Tranen vulden Garrets ogen toen hij naar de huilende bundel keek die in de armen van de genezer rondwriemelde. De wereld was niet veilig voor een van zijn dochters. "Ik zal haar opvoeden als een jongen," verklaarde Pandora plotseling. De ogen van de genezer werden groot. "Stelt u voor dat we haar identiteit geheim houden?" "Ja," bevestigde Pandora, haar vastberadenheid werd sterker. "Dit kind zal nooit als een meisje worden gezien. Niemand zal het ooit te weten komen!" "M-maar, het is onmogelijk om zoiets te verbergen, Uwe Majesteit," panikeerde de genezer. "De koning zal onze executie bevelen!" "Dan nemen we het geheim mee in ons graf," Pandora's stem was fel. "Ik was niet in staat om mijn eerste dochter te beschermen, maar bij de Lichtgoden, ik zal mijn tweede beschermen." Te gevaarlijk, maar Garret was er ook helemaal voor. Dit was hun beste kans om hun dochter veilig te houden, en ze zouden die grijpen. "Voor zover wij weten, was het kind dat ik vandaag heb gebaard een man," Pandora keek naar de baby. "Zijn naam is Emeriel. Emeriel Galilea Evenstone." Emeriel. Het is een neutrale naam, en betekent ook 'Bescherming van de Hemel' in de oude tong. Garret vond het mooi. Ook passend, want hun dochter zou alle geluk en bescherming in de wereld nodig hebben. "Ik ben het ermee eens," sprak Garret hardop. Met het plan volledig in zijn hoofd, zwoer Garret de twee andere mannen in de kamer tot geheimhouding. ********* Die nacht stonden Garret en zijn vrouw bij de kleine wieg van de baby en keken naar hun pasgeborene slapen. Aan de andere kant van de kamer lag hun driejarige dochter, Aekeira, opgerold onder een deken, haar kleine borstkas rees en daalde in een vredig ritme. "In al mijn jaren op deze aarde heb ik nog nooit iemand twee vrouwelijke kinderen zien baren, Garret," fluisterde Pandora, haar stem brak. Ze keek naar hem op, haar ogen glinsterden van tranen. "Ik weet niet wat dit voor ons betekent... of voor hen." Garret legde een geruststellende hand op haar schouder. "Misschien betekent het dat ze een grote bestemming te vervullen hebben." "Of een groot verdriet in hun toekomst," Pandora's ogen dwaalden bezorgd naar hun oudste. "Ik ben zo bang voor ze. Hoe kon zoiets gebeuren?" "Misschien ben je aangeraakt door de goden, mijn liefste," zei Garret troostend. "Dat betwijfel ik ten zeerste. Waarom ik? Waarom wij?" Hij had daar geen antwoord op. "Als dat waar is," snikte Pandora, terwijl ze met haar vingers over de zachte wang van de baby streek, "moge die god mijn baby's altijd beschermen. Wij zullen er niet altijd zijn om dat te doen." Garret trok zijn vrouw in zijn armen, hield haar stevig vast en worstelde om zijn eigen bezorgdheid te verbergen. Want ze had gelijk. Wat was de kans dat een echtpaar in deze tijden niet één, maar twee dochters zou baren? Geen. Absoluut geen. Terwijl hij naar hun slapende kinderen keek, steeg er een gebed op in zijn hart. Welke god je ook bent, alsjeblieft... bescherm onze engelen.