Dane Ona baktığımda far görmüş geyik gibiydi, beden ölçülerini alırken. Sandığımdan da küçüktü. Bir deri bir kemik. Ellerimi biraz daha yukarı kaydırsam, kaburgalarının her birini teker teker hissederdim. Midem bulandı, güçlü, kuvvetli olmalıydı, damarlarında Alfa kanı akıyordu. Ayrıca ölçerken yüzünü nasıl buruşturduğunu da gördüm. Korku değildi, acıydı. Bol hizmetçi elbisesinin altında bir şeyler saklıyordu. "Bir şeyler söylemek istediğini biliyorum, sadece söyle. Trey'in sana empoze ettiği saçmalıklarla ilgilenmiyorum. Birisi sana soru sorana kadar beklemek zorunda değilsin. İstediğini söylemekte özgürsün. Yaralı mısın?" "Hayır." Yalan söylüyordu, hissedebiliyordum. Cevabını doğrular gibi başını sallıyor ve siyah saçlarından bir tutam, onu tutması gereken banttan düşüyordu. Neah'ı çözmek zor olacaktı. Aç bırakılmakla geçen bir hayat, onu kendisi konusunda oldukça korumacı yapmıştı. Trey'e ona yaptıklarının bedelini ödeteceğim. "Bir şeyler söylemelisin, Neah. Zihnini okuyamam. Seni işaretlediğimde, en azından ne hissettiğini bileceğim." "Beni mi işaretleyeceksin?" Gözlerinin daha da açılabileceğini düşünmemiştim. "Evet, seni işaretleyeceğim." Fikirden tamamen şoke olmuştu. Pembe dudakları hafifçe aralandı ve bana bakmaya devam etti. Bildiğini sanıyordum. Bu yüzden bu kadar istekli geldiğini düşünmüştüm. Beta'm onu ​​gelin olarak isteyip istemediğimden emin olup olmadığımı sürekli soruyordu. Bunda şüphe yoktu, garip bir kokusu vardı ama bir şeyler beni ona çekiyordu. Onu ilk gördüğümde gözlerimi ondan alamadım. Kurt Aero'm da onun için deli oluyordu. Gerçi son zamanlarda onun hakkında tek kelime etmedi. Onu dün eve götürmediğim için bana kızgındı. "Sen... Beni işaretleyebilmek için mi getirdin." Bir adım geri atıyor, mutfak adasına çarpıyor. Hafifçe yüzünü buruşturuyor ve acısını hızla gizleyerek yüzünü rahatlatıyor. "Eğer Trey sözleşmeyi okumaya zahmet etseydi, senin köle değil, benim gelinim olacağını keşfederdi. Ayrıca kendisi veya aptalca aptal eşi sana karşı herhangi bir şey yapmaya kalkışırsa, o sürünün benim, daha doğrusu senin olacağını da okurdu. Seni hiç satın almadım, Neah, sen her zaman benim olmaya mahkumsun." "Ben bir katilim." Nefesi kesiliyor. "Neden senin gibi biri beni gelin olarak ister ki?" 'Kan' Aero düşüncelerimi bölerek hırlıyor. Aşağıdaki bol elbisesine bakıyorum. Ellerimin etrafında sardığım yerde bir kan lekesi belirmişti. "O ne? Yaralı mısın?" diye soruyorum, ona zar zor dokunmuştum. Lekeyi eliyle kapatıyor. "Bir şey değil. Sürekli çarptığım ve tekrar açılan bir kesik sadece. Orada olduğunu unutuyorum." Unutmak mı? Bir yarayı nasıl unutabilirdi? 'Neden iyileşmiyor?' Aero'nun paniğini hissediyorum. 'İki saatten az bir süredir bizimle ve şimdiden bir tür yaralanması var.' Onu koruma ihtiyacı güçlüydü. Yeteneklerinin eksikliğinin iyileşememek olduğunu fark etmemiştim. Bağlamayı tersine çevirebilecek birini bulmam gerekecekti ve hem de yakında. "Göster bana!" "İyi." diye mırıldanıyor. Bu ifadeyi duymaktan zaten çok bıkmıştım. "Bu isteğe bağlı değil." diye mırıldanıyorum. "Eğer bana göstermezsen, kendim bakmanın bir yolunu bulmak zorunda kalacağım." Kalbi bir an duruyor. Etrafına, mutfağa bakınıyor. "Şey... daha özel bir yere gidebilir miyiz?" "Özel mi?" Ben pek özel işler yapmazdım. Hangi Kurt yapardı ki?! Başını sallıyor ama odağını benden hafifçe uzak tutuyor. Neredeyse doğrudan gözlerime bakmaktan korkuyor. 'Ofis,' diye mırıldanıyor Aero. 'Tam da onu önerecektim!' diye tersliyorum Kurt'uma. Zihnimin karanlık bir köşesine çekilirken gözlerini devirdiğini hissediyorum. "Bu taraftan." Kapıyı işaret ediyorum. Neah beni bekliyor ve yakından takip ediyor. Kan kokusu giderek güçleniyordu, sadece bir kesikten daha fazlasıydı. Zaten biliyordum. Ofiste, kumandaya basıyorum ve jaluziler inmeye başlıyor, güneş ışığını engelliyor. Neah tereddüt ediyor ve yavaşça elbisenin düğmelerini çözmeye başlıyor, ama sadece büyük kan lekesinin olduğu yerde. Geri kalan her şeyi benden saklayarak. Elbiseyi bir tarafa çekiyor. Yara yaklaşık on santim uzunluğunda ve zaten oldukça iltihaplanmış. "Görüyorsun ya, iyi." diye fısıldıyor. "Bunu söylemeyi bırakmalısın." Ağzını kapatıyor ve düğmeleri iliklemeye başlıyor. "Hayır," Ellerini yakaladım, başka bir morartı görmüştüm. "Geri kalanını da görmeme izin ver." İsteğe bağlı değildi. Parmaklarım düğmeleri sökerken nefesi kesiliyor. Sporcu sütyeninin en iyi günleri geride kalmış, tıpkı külotları gibi. Ama en çok endişelendiğim şey morluklardı. Morluk üstüne morluk, kamçılardan kalma yara izleri. Kalça kemikleri ve kaburgaları zayıf bedeninden dışarı çıkmıştı. Onu çevirerek elbiseyi üzerinden çekiyorum ve sırtının da aynı olduğunu görüyorum. Ancak ilginç bir şekilde, göğsünün üzerinde herhangi bir iz yok ve uyluklarının altında da bir şey yok. Kolları da tamamen yarasız. Birinin bunu yapmasının tek bir nedeni vardı. Ya birine ne yaptıklarını saklamak, ya da dış görünüşü korumak. Misafirlerin görmesini istemiyorlardı. Daha da önemlisi, benim görmemi istemiyorlardı, toplantının bir aydan fazla bir süre önce ayarlandığı düşünülürse. Elbiseyi beceriksizce tutuyor, zayıf bedenine sıkıca sarıyor. "Bir doktora görünmen gerekiyor." "Bu..." yüzümdeki öfkeyi görünce sesi kesiliyor. "Sonunda her zaman iyileşiyor." "Bunu Trey mi yaptı?" diye mırıldanıyorum dişlerimi sıkarak ve vücudunu işaret ediyorum. Mavi gözlerini indiriyor. "Cassandra mı?" Hala bana cevap vermiyor. "Trey'in peşinde olan o piç? Üçü de mi?" Elbiseyi daha da sıkıca sarıyor ve sessizce başını sallıyor. Elini yüzüne götürüyor, yanağını okşuyor, kaçan bir gözyaşını siliyor. "Başka kimse?" "Sürü." diye fısıldıyor. 'Hepsini öldüreceğim.' Aero hırlıyor. Sıraya girmesi gerekecek, "Anne babana yaptığın iddia edilen şey yüzünden." Başını sallıyor. "Sorumlu olduğuna inanmıyorum." Başını bana doğru kaldırıyor, kaşları çatılıyor, gözleri sonunda benimkileri buluyor. "Blood of Wolfsbane yüzünden mi?"