Uçak indiğinde Ronnie nihayet kendine geldi. Sessizce eşyalarımızı topladık ve bizi bekleyen arabaya bindik. "İyi misin?" Sessiz Ronnie'nin yanında, ön koltuğa oturdum. "Evet." Yavaşça başını salladı ve gözleri aynaya kaydı. "Emin misin?" "Sadece hayatımın son on beş yılının fikri paramparça oldu ve ne kadar zehirli ve berbat olduğumu fark ettim, ama evet, iyiyim." Araba sürerken yüzünü sildi.