MICHAEL Neredeyse öldüğüm o günden beri Jacob'ı görmedim. Onu tekrar görmek için bir bahaneye ihtiyacım vardı, ama bunu Alison'a nasıl açacağımı bilemiyordum. Ona adamakıllı teşekkür etmek istiyordum. Ama onunla takılmak istediğimi doğrudan söyleyemezdim. Nedense, bunu istemek bile garip geliyordu. Neyse ki, bir hafta sonra onu tekrar görme fırsatı ayağıma geldi diyebilirim. Alison yurda geldi, birlikte takılmaya başladık ve sonra öpüşmeye... Elini gömleğimin içine sokup vücudumu okşarken, ben de parmaklarımı onun saçlarının arasında gezdiriyordum. Alt dudağını usulca emerken ağzımın içinde inledi. Alison, ne kadar iyi öpüştüğümü her zaman söylerdi, ama yemin ederim, elmalarla falan pratik yapmadım. Bende doğuştan gelen bir yetenekti sanki. Öpüşmeyi bırakınca Alison kısık bir sesle, "Michael... çıkmaya başlayalı neredeyse üç ay oldu. Sence de artık bir üst seviyeye geçmeli miyiz, ne dersin?" diye sordu. "Ne... Nasıl yani?" Sanki ne demek istediğini anlamıyormuş gibi yaptım, ama aslında nereye varmak istediğini çok iyi biliyordum. "Ne demek istediğimi biliyorsun! İki aydır benden bir hamle bekliyorsun ama hiçbir şey yapmadın. Daha neyi bekliyorsun?" diye dudak büzdü Alison. "Bence acele etmemeliyiz, hepsi bu," dedim. Aslına bakarsan, neyi beklediğimi ben de bilmiyordum. Daha önce hiç yapmamış değilim, ama şu an içimden gelmiyordu işte. "Beni çekici bulmuyor musun?" diye sordu Alison. "Ne? Saçmalama. Sen kampüsteki en seksi kızsın!" diye bağırdım. Alison kıkırdayarak, "Abartıyorsun," dedi. "Hayır, ciddiyim. Seni çekici bulmasaydım, seninle çıkmazdım, inan bana. Sadece biraz daha beklememiz gerektiğini düşünüyorum, hepsi bu," dedim ve güven verircesine gülümsedim. Alison omuz silkerek, "Anlamıyorum, ama peki," dedi. Kollarını boynuma doladı. "Nerede kalmıştık?" Tam o sırada Taylor Swift'in "Shake it Off" şarkısı duvarlarda yankılanarak, adeta kulak zarlarımı patlatırcasına çaldı ve o anki havamız bozuldu. Alison'a kaç kere birlikteyken telefonunu sessize almasını söyledim, ama asla dinlemiyor. Alison, "Ay, pardon! Kardeşim arıyor," dedi ve hemen telefonu açtı. Jacob'la konuşurken sabırla bekledim. Alison, "Ben beş kiloyu bile zor kaldırıyorum. Sana raf taşımakta nasıl yardım edebilirim ki?" dedi. Karşı taraftan Jacob'ın ne dediğini duyamıyordum, bu yüzden sadece oturup bu tek taraflı konuşmayı dinlemek zorunda kaldım. İşte bu yüzden mesajlaşmayı daha çok seviyorum. Alison kıkırdayarak, "Michael'la daha yeni tanıştın, şimdiden onu çalıştırmaya mı kalkıyorsun? Eminim Cumartesi günü senin rafını taşımaktan daha iyi işleri vardır," dedi. "VAR!" diye bağırdım ve neredeyse telefonu elinden düşürüyordu. Alison Jacob'a, "Bir saniye," dedi ve bana şaşkınlıkla baktı. Fısıldayarak, "Ne oldu?" diye sordu. "Bu hafta sonu yapacak daha iyi bir şeyim yok. Jacob'a yardım etmek isterim," dedim, böylece o da duyabilsin. Alison dudak bükerek, "Ben de seninle takılırız sanmıştım," dedi. "Sonra takılırız ya da Pazar günü," diye önerdim. Alison iç geçirerek telefonuna döndü ve "Duyduğun gibi. Tamamdır," dedi ve telefonu kapattı. Sonra bana dönerek, "Bu kadar çabalamana gerek yok biliyorsun," dedi ve gözlerini üzerime dikti. Kalbim tekledi. Alison, Jacob konusunda tuhaf davrandığımı mı düşünüyordu? "Ne demek istiyorsun?" "Jacob'ı etkilemeye çok çalıştığını hissediyorum. Yani, o benim abim diye onu etkilemek zorunda değilsin," dedi Alison. "Ah, öyle değil. Sadece yardımcı olmak istedim, hepsi bu," dedim hemen. Alison sanki yüzümü okumaya çalışır gibi gözlerimin içine baktı, sonra omuz silkti. "Pekala, Cumartesi günü amelelik yapmanın tadını çıkar." Rahat bir nefes aldım. Alison'ın beni kardeşine göz diken bir garip olarak düşünmesi, en son istediğim şeydi. *** Cumartesi çabucak geldi ve ben hazırdım. Daha önce de ağır işler yapmıştım, bu yüzden kolay olacağını düşünüyordum. Alison'dan adresini aldım ve dairesine doğru yola koyuldum. Nedense, Jacob'ın hala şehir dışında yaşadığını ve orada okuduğunu sanıyordum, ama Alison bana geri taşındığını ve kendi evini tuttuğunu söyledi. Bu da onu daha sık görebileceğim anlamına geliyordu. Arabamı park yerine çektim ve etrafa göz gezdirdim. Tipik, numaralı binalardan oluşan bir apartman kompleksiydi. Alison'ın mesajını tekrar kontrol ettim. 8 numaralı binada oturuyordu. Derin bir nefes alıp kapısını çaldım. Hafif bir tıkırtı duydum, sonra kapı açıldı ve Jacob'ın gülümseyen yüzüyle karşılaştım. "Selam Mike. Geldiğin için sağ ol," dedi. Boğazımı temizledim. Buraya gelirken içimden yüzlerce kez, "Bugün Jacob'ın yanında aptal gibi davranmayacağım," diye tekrarlamıştım, bu yüzden hazırdım. Kendime güvenim tamdı. "Ne demek, sorun değil." Onu tepeden tırnağa süzdüm. Üzerinde kot pantolon ve kolları kesilmiş, vücuduna yapışan bir tişört vardı. Herhalde kaslarını falan göstermek istemişti. Hafif sakalları da onu daha erkeksi ve çekici gösteriyordu. Kıskançlıktan tekrar yeşile döndüm. Muhtemelen o muhteşem yeşil gözleri kadar yeşildim. Acaba modellik falan yapmış mıydı diye merak ettim. Ben onun gibi görünsem kesin yapardım! Jacob bana umutla bakarak, "Kusura bakma böyle istediğim için. Daha yeni tanıştığımızı biliyorum, ama sana güvenebileceğimi düşündüm," dedi, sanki kabul edip etmeyeceğimi görmek ister gibiydi. Heyecanla, "Evet, tabii ki, yardım etmekten mutluluk duyarım," dedim. "Uzun zamandır buralardan uzaktaydım, o yüzden arkadaşlarımla bağım koptu. Yani, en azından bana yardım edebilecek olanlarla," diye ekledi. Israrla, "Gerçekten sorun değil, Jacob," dedim. "Güzel," dedi. "Peki, tam olarak ne yapacağız?" diye sordum. Jacob'ın gözleri parladı. "Harika bir antika kitaplık buldum, ama nakliye parası vermek istemiyorum. O yüzden gidip onu alacağız, kamyonete atacağız ve buraya getireceğiz," dedi. "Merak etme, zamanın için sana ödeme yaparım." "Ah, gerek yok ki..." diyecektim ki, elini omzuma vurdu ve kapıyı kapattı. Heyecanla, "HADİ GİDELİM!" dedi ve beni kamyonetine doğru yönlendirdi. Sanırım o kitaplığı gerçekten çok istiyordu.