Тя се насили да се изправи. "Нищо... просто съм малко уморена... нека... нека продължим да ядем торта..."
Лицето ѝ премина от бледо към синкаво. Дишането ѝ стана затруднено.
Тя се бореше да изглежда нормално, но притисна ръка към гърдите си в очевидна агония.
"Сейбъл... ела тук... нека мама те погледне отново..." Гласът ѝ беше едва шепот.
Не разбирах сериозността. "Мамо, настинала ли си? Трябва ли
















