Het was een week geleden dat ik Ethan begon te vermijden. Die dag antwoordde ik niet op zijn broer, Ryan. Hij zei dat ik verliefd was op Ethan. Ik was eerst verbaasd, maar toen besefte ik dat hij mijn ogen kon lezen als ik naar zijn broer keek. Na die dag kwam hij me niet meer lastigvallen. Hij werd erg populair op onze school. Zoals Teresa zei, had hij geen vaste relatie. Ik zag hem telkens met andere meisjes. Ethan keek ook vreemd als hij in mijn buurt was. Ik wist niet waarom. Aangezien ik hem vermeed, moest ik er ook niet over nadenken. "Mijn schatje is morgen jarig. Ik ben zo opgewonden." Ik hoorde Teresa enthousiast over mijn verjaardag. Ik zou achttien worden. Ik voelde me op de een of andere manier nerveus. Het was de tijd dat weerwolven hun zielsverwanten vonden. Als iemand me daarvoor markeerde, kon ik zijn zielsverwant zijn. Maar ik had nog geen band met iemand, dus ik zou iemand als mijn zielsverwant krijgen. "Waar denk je aan?" Teresa tikte op mijn schouder. Ik schudde mijn hoofd. "Niets." "Denk je nog steeds aan Ethan?" Ik zuchtte. Dat was niet zo, maar tegelijkertijd, ja, ik dacht aan hem. Zijn relatie met Julie was niet duidelijk. Hij had het ook niet uitgesproken. Maar ik was zijn type niet, en mijn verjaardag was morgen, dus ik moest alleen aan mijn zielsverwant denken. Aangezien hij me niet leuk vond, moest ik ook niet aan hem denken. "Ik maak me zorgen over mijn zielsverwant," legde ik aan Teresa uit. "Maak je geen zorgen. Hij zal je begrijpen. Je weet dat een zielsverwant je leven kan veranderen met geluk." Ik knikte. Maar dat was het niet. Ik had altijd het gevoel dat Ethan mijn zielsverwant was. Dat gevoel had ik al heel lang. Ik voelde me op de een of andere manier met hem verbonden. Ik was er zeker van dat hij dat niet kon voelen, anders zou hij op zijn minst proberen er met me over te praten. We praatten nog even en gingen toen terug naar onze lessen. Na mijn laatste les wachtte ik op Teresa. Ik liep langs een paar klaslokalen toen ik gegrom hoorde. Mijn benen stopten. Ik draaide mijn hoofd naar het klaslokaal en ging dicht bij de deur staan. De gang was leeg. Ik keek rond en ontdekte dat ik de enige was. Plotseling hoorde ik een doffe klap. Ik opende onmiddellijk de deur en zag twee jongens die elkaars kragen vasthielden. Ik was geschokt toen ik hun gezichten zag. "Ethan!" Ik riep en haastte me naar hem toe. Maar voordat ik hem kon bereiken, had Ryan hem al een klap in zijn gezicht gegeven. Er kwam bloed uit de hoek van Ethans lip. Ethan deinsde achteruit en zijn rug rustte tegen een muur. Ik omvatte zijn wangen en vroeg: "G-Gaat het o-oké? Wat gebeurt er?" Hij fronste toen hij me zag. Hij haalde mijn hand lichtjes van zijn gezicht. Mijn eigen acties verbaasden me. Ethan veegde het bloed met zijn duim van zijn lippen. Ik keek naar Ryan, die me aankeek. "Wat gebeurt er? Waarom sla je hem?" vroeg ik hem. Hij staarde me een paar seconden aan en zijn ogen werden donker, wat me bang maakte. De laatste tijd gedroeg hij zich alleen kinderachtig tegenover me. Ik had hem nog nooit zo gezien. Ik herinnerde me dat hij als kind altijd boos werd op anderen. Zonder dat ik het me realiseerde, liep Ethan naar hem toe en gaf hem een harde klap. Ik was geschokt. Ze begonnen weer te vechten. Als wilde beesten zaten ze elkaar in de nek. "Kunnen jullie allebei stoppen?" zei ik en probeerde Ethan te verplaatsen. Ik wist niet wat ik moest doen. Moest ik iemand om hulp roepen? Een van hen brak zijn lippen en de ander brak zijn wang. Wat moest ik doen? Ik probeerde ze weer te verplaatsen, maar werd door ze weggeduwd. "Aaah!" Ik viel tegen een muur en bezeerde mijn hoofd. Ik hield mijn voorhoofd vast. Ethan en Ryan stopten allebei met vechten en keken naar me. Ze keken verbaasd. Ze dachten niet dat ik gewond zou raken. "Verdomme! Wat is er met je gebeurd?" zei Ethan en haastte zich naar me toe. Ryan stond waar hij stond terwijl hij naar me keek. Ik voelde me duizelig. "N-Niet vechten." Ik voelde de duisternis me overspoelen en alles werd leeg om me heen. Toen ik wakker werd, zag ik een wit plafond. Ik probeerde rechtop te zitten, maar voelde een hand die mijn schouder lichtjes duwde. "Niet rechtop zitten. Je hebt wat rust nodig." Ik hoorde Teresa. Ik draaide mijn hoofd naar de rechterkant en zag dat ze op een kruk dicht bij het bed zat. Ik raakte mijn voorhoofd aan en voelde een pleister aan de linkerkant van mijn voorhoofd. "Wat is er gebeurd?" vroeg ik haar. Ik herinnerde me het gevecht en toen raakte ik plotseling gewond. "Ik belde je. Ethan nam de telefoon op en zei dat ik naar deze ziekenboeg moest komen." "Ethan? Hoe gaat het met hem?" "Hij zag er goed uit voor zover ik kon zien. Alleen een snee in zijn lippen." "Waar is hij?" "Hij vertrok zodra ik hier aankwam." Ik knikte en sloot mijn ogen. Ik rustte wat uit en Teresa wachtte een uur op me terwijl ze daar zat. Ik stond op. De verpleegster zei dat ik weg kon gaan. Ik nam een pijnstiller en verliet het ziekenhuis met Teresa. Ze zette me thuis af en zei dat ik goed voor mezelf moest zorgen. Toen ik mijn huis binnenkwam, zag mijn moeder mijn voorhoofd en vroeg: "Wat is er met je gebeurd?? Je bent gewond geraakt!" "Mam, ik voelde me zwak en toen ben ik uitgegleden." "Je moet meer eten. Zullen we naar de roedeldokter gaan voor een controle?" Ze keek erg bezorgd. "Nee, mam. Het gaat helemaal goed met me. Ik heb alleen wat rust nodig." Ze aaide mijn hoofd en knikte. Ik ging naar mijn kamer en ging op mijn bed liggen. Ik dacht aan het gevecht van vandaag. Waarom vochten ze? Toen het avond was, ging ik avondeten toen mijn moeder met een tas kwam. "Trek dit aan en kom naar beneden, schat." Er zat een prachtige bruine jurk in de tas. Ik haalde hem eruit en glimlachte. "Mam, dit had je niet hoeven doen." Ze kuste mijn voorhoofd en zei: "Je vader heeft vanavond een feestje gegeven. Teresa wacht beneden op je." Ik was niet verbaasd. Elk jaar belde mijn vader Teresa en regelde een klein feestje voor ons vieren, op mijn verjaardagsavond. Ik was er blij mee. "Oké, mam," antwoordde ik met een stralende glimlach. Maar mijn glimlach bevroor toen ik de volgende zin van mijn moeder hoorde. "Het is zo'n eer dat Alpha Neil en zijn familie ook vanavond zijn gekomen om je verjaardag met ons te vieren."