"GEZEL?" Zijn ogen staarden in de mijne. Ik kon niet beschrijven hoe ik me op dat moment voelde. Eigenlijk kon ik het niet geloven. 'Ethan is mijn gezel?' Het was alsof een droom die ik al lange tijd droomde, uitkwam. Ik hield van hem sinds mijn jeugd. We waren kinderen. Hij speelde altijd met me en we werden speelkameraadjes. Maar toen begon hij te trainen om een Alfa te worden en ik was druk met mijn studie. Toch zat ik op dezelfde middelbare school als hij. Mijn ogen volgden hem altijd waar hij ook ging. Op een dag ging ik alleen naar huis; die avond raakte ik in gevaar. Een paar hooligans liepen over de weg en zagen me. Ze probeerden me lastig te vallen, maar op dat gevaarlijke moment redde Ethan me. Hij dacht niet eens aan zichzelf en beschermde me. Alleen Alfa en mijn vader wisten van dit incident. Ze vertelden het Luna en mijn moeder niet. Ze wilden hen geen zorgen maken. Na die nacht werd mijn liefde voor Ethan echter diep. Ik kon aan niemand anders in mijn leven denken dan aan hem. Ik kon niet geloven dat het lot altijd aan mijn zijde stond. Hij was mijn gezel; daarom viel ik altijd voor hem, hoe hard ik ook probeerde weg te blijven. Ik staarde naar Ethan. Hij opende zijn lippen om iets te zeggen, maar hield zichzelf tegen. Het enige wat ik kon zien, was dat hij niet verrast keek. 'Wist hij het?' dacht ik. Ik stapte op hem af. Mijn aandacht was zo op hem gericht dat ik Ryan, die naast hem stond, bijna miste. Ik stond voor Ethan. Hij staarde me ook aan. Ik glimlachte naar hem en zei: "Gezel" Ik hoorde iemand zijn keel schrapen. Ik draaide mijn hoofd naast Ethan. Ryan was er nog steeds. Hij keek naar mij en toen naar Ethan. Hij kwam dichterbij en fluisterde in mijn oor: "Bingo! Je hebt je prins… Oh, sorry, je koning en je gezel te pakken." Ik antwoordde hem niet. Ik wilde alleen Ethan zien. Er waren zoveel dingen die ik aan Ethan wilde vragen. Ryan deed een stap terug en verliet de plaats, waardoor ik en Ethan alleen achterbleven. Ik draaide me naar Ethan en wilde zijn gedachten horen. Zijn gloeiende rode ogen werden zwart. Hij pakte mijn hand. "Kom met me mee." Zijn stem klonk wanhopig voor mij. Ik was blij dat hij ernaar verlangde om met me te praten. Hij nam me mee naar de boskant. We gingen het bos in en gingen een beetje diep. Hij liet mijn hand los en keek me aan. Ik glimlachte weer naar hem. "Ik kan niet geloven dat dit waar is." Hij wendde zijn blik af en knikte. "Het is waar. Je bent mijn gezel." "Je kijkt niet verrast. Waarom Ethan? Wist je het?" Ethan zweeg. Ik fronste mijn wenkbrauwen naar hem. "Waarom zeg je niets?" Toen ik nog steeds geen antwoord kreeg, knikte ik met mijn hoofd. "Het is goed. Nu is alles in orde." Hij sloot zijn ogen en haalde diep adem. Hij draaide zich van me weg. 'Wat is er met hem aan de hand?' vroeg ik mezelf af. "Ethan?" "Allison, ik kan je niet accepteren." Ik fronste mijn wenkbrauwen toen ik hem hoorde. "W-Wat?" Ik kon zien dat hij zijn vuisten balde. Wat was er mis met hem? "I-Is het vanwege Julie?" vroeg ik met een beetje hoop dat hij me zou vertellen dat hij maar een grapje maakte. Deze keer draaide hij zich naar me toe en keek me recht in de ogen. "Niet vanwege haar. Het is gewoon dat ik niet met een Omega kan zijn." In slechts één moment verdween mijn frons en gingen mijn wenkbrauwen omhoog. Ik wist dat ik een gewone omega was, maar ik had nooit gedacht dat ik dit van hem zou moeten horen. "W-Wat b-bedoel j-je?" Ik kon het niet helpen om te stotteren. Hij schudde zijn hoofd. "Kijk, ik weet dat onze families vrienden zijn. Daarom wilde ik je er in eerste instantie niets over vertellen. Ik begon de band vorige week te voelen. Ik wil dit echter niet." Ik deed een stap terug. Mijn lippen trilden en konden niets uitbrengen. "Ik wist het." zei ik op een lagere toon. "Wat?" vroeg hij. "Dat, ik niet jouw type ben." "Dat zei ik omdat ik wist dat je achter me aan zat." Ik keek hem aan. "En dat zeg je nog steeds? Je was van plan mijn hart te breken?" Hij keek van me weg. "Ik weet niet wat je voor me voelt, maar-" "NEE. JE WEET ECHT NIET WAT IK VOOR JE VOEL." Ik schreeuwde naar hem. Ik kon mezelf niet meer tegenhouden. Ik wilde hem vertellen wat ik voor hem voelde. Ik wilde hem zeggen dat hij de enige in mijn hart was. Hoewel zijn ogen donker werden door mijn geschreeuw, dwong ik mezelf om te zeggen wat er in mijn hart was. "Als ik ooit gevoelens voor iemand in mijn leven heb gehad, dan ben jij het, Ethan. Ik ben voor je gevallen. Ik weet niet eens meer vanaf wanneer." "Dat zijn jouw gevoelens, niet de mijne." Ik lachte om mezelf. Tranen rolden over mijn wangen. "Waarom heb je me dan die avond gered?" "Ben je gek? Als jij het niet was, maar een ander meisje op jouw plaats, zou ik hetzelfde doen. Je bent een zwakke omega, die niet in staat was om jezelf te beschermen tegen gevaar. Als er een Alfa of Beta vrouw was, zouden ze mijn hulp nooit nodig hebben gehad." Zijn woorden verbrijzelden mijn hart. Was hij van plan me tot het einde te breken? "Luister naar me, Allison. Ik heb geen gevoelens voor je. Je kunt jezelf niet aan me opdringen onder de naam van een gezelschap band. Ik ben de toekomstige Alfa van je roedel. Je Luna moet iemand machtigs zijn die de hele roedel kan redden en naast je Alfa kan staan. Niet iemand die zelf bescherming nodig heeft van anderen." Ik liet mijn hoofd zakken. Ik voelde me vernederd en beschaamd. Hij redde me en vanwege dat incident zat hij me te sarren. Ik was sprakeloos. Wat was deze pijn in mijn hart? Ik voelde me zwaar daar. Toen hoorde ik de meest meedogenloze verklaring. Ik had me nooit voorgesteld dat mijn gezel me dat zou aandoen. "Ik, Alfa Ethan, verwerp jou, Omega Allison, als mijn gezel."