Judy's POV Mijn hart zakte in mijn maag. "Wat?!" snakte ik. We woonden in een redelijk groot huis; mijn adoptievader, een succesvol zakenman en een Delta van de Redmoon roedel, had veel geld. "Hij is gearresteerd," legde ze uit. "Hij heeft een slechte investering gedaan voor het bedrijf, en hij is al het geld kwijtgeraakt. Hij is failliet gegaan en nu is hij de roedel zo veel geld schuldig. Totdat hij dat betaalt, hebben ze hem in de gevangenis gezet." "Ze kunnen hem niet zomaar komen halen," zei ik, terwijl ik opstond, nauwelijks in staat mijn emoties te beheersen. "Zonder enige waarschuwing? Dat is niet eerlijk!" "Ze kunnen doen wat ze willen. De Bèta valt onder de jurisdictie van de Lycans, en het was zijn beslissing. Woekeraars zijn meedogenloos, en niemand wil met ze te maken hebben. Het is makkelijker om het probleem gewoon uit de weg te ruimen en op dit moment... is je vader het probleem." Voordat ik nog iets kon zeggen, begon mijn telefoon te rinkelen. Ik pakte hem uit mijn tas. Ik fronste toen ik de naam op het scherm zag verschijnen. "Ik heb het over je vader gehoord," Ethans stem was zacht toen hij sprak, en mijn verraderlijke hart sloeg een slag over. Ik haatte het hoe mijn lichaam nog steeds op hem reageerde; het was vanwege deze stomme band. Hoewel hij me afwees, en ik het accepteerde, betekende dat niet dat onze band verbroken was. Die zal pas verbroken worden als hij iemand anders markeert. "Ik heb misschien wel een suggestie. Maar ik wil het je graag persoonlijk vertellen. Kom naar buiten." Ik verliet snel de keuken en liep het huis uit. Ethan stond tegen zijn auto geleund met zijn armen over elkaar geslagen. Godin, ik haatte het hoe goed hij eruitzag. Ik was al meer dan 2 jaar verliefd op hem. Hij was mijn vriend, mijn vertrouweling, mijn voorbestemde partner. Toen hij me afwees, vernietigde dat alles waar ik van droomde. Ik sloeg mijn armen om mijn lichaam, wanhopig proberend mezelf bij elkaar te houden. "Waarom ben je hier?" vroeg ik hem na een lange en ongemakkelijke stilte. "Ik wilde met je praten," antwoordde hij. "Waarom?" De hoek van zijn lippen krulde omhoog toen hij me aankeek; ik smolt bijna onder zijn blik, en ik moest mijn blik verleggen naar de grond. "Omdat ik je kan helpen," antwoordde hij. "De financieringsketen van je vader is gebroken, en hij is nu veel geld schuldig. Ik weet zeker dat hij dat geld niet heeft, vooral nu zijn bedrijf failliet is. Maar ik wel." Ik hief mijn blik op om hem te ontmoeten; hij was serieus. "Zeg je dat je de schuld van mijn vader zou betalen?" vroeg ik hem. Hij knikte. "Ja," antwoordde hij. "En wat zouden we in ruil daarvoor moeten doen?" vroeg ik, bijna bang om het te vragen. Hij grijnsde, wat me een ongemakkelijk gevoel in mijn maag gaf. "Er is een voorwaarde," bekende hij. Ik wachtte zwijgend tot hij verder ging, mijn ogen verlieten de zijne niet. "Nadat ik getrouwd ben, wil ik dat je stopt met school en mijn maîtresse wordt." Ik kon hem niet goed hebben gehoord; ik staarde hem aan met mijn mond wijd open. "Pardon?" wist ik uit te brengen. "Je wilt dat ik wat??" "Stop met school en word mijn maîtresse. Ik heb al een luxueus huis voor je om in te wonen. Je zou nooit iets tekortkomen. Ik betaal de schuld van je vader af en geef je meer geld dan je kunt dromen." "Hoe... hoe kun je me zoiets vragen?" vroeg ik met een verstikte fluistertoon; tranen dreigden uit mijn ogen te springen, maar ik hield ze tegen, omdat ik niet wilde dat hij mijn verdriet zou zien. Hij stapte dichter naar me toe, en ik voelde me aan de grond genageld, niet in staat om weg te bewegen. Mijn wolf jammerde over zijn verzoek; ze kon niet geloven dat onze partner zoiets van ons kon vragen. Ze was gekwetst en ik haatte het dat ze in deze positie was gebracht. "Omdat we het altijd zo goed hebben gehad samen, Judy," zei hij, terwijl hij zijn hand uitstak en mijn arm zachtjes aanraakte. "We zullen altijd deze sterke verbinding hebben, zelfs als ik iemand anders markeer. Jij en je familie zouden voor het leven zijn... je hoeft alleen maar ja te zeggen..." Hij wreef met zijn vingers op en neer over mijn armen en ik werd er misselijk van. Ik vond eindelijk de kracht om van hem weg te stappen, mijn lichaam trilde. "Nee," zei ik, terwijl ik zijn ogen ontmoette. "Ik zou nooit je maîtresse worden." Zijn ogen werden donkerder. "Ik sta op het punt de Alpha te worden, Judy. Je moet met de tijd meegaan. Mijn maîtresse worden zou je alleen maar ten goede komen en bovendien, wil je niet dat je vader uit de gevangenis komt?" "Ik zal een andere manier vinden," zei ik tussen mijn tanden door. "Als dat alles is wat je hier kwam zeggen, dan heb ik genoeg gehoord. Je kunt vertrekken." Hij trok zijn wenkbrauwen op terwijl hij me aankeek. Hij bestudeerde me nog even alsof hij elk moment verwachtte dat ik van gedachten zou veranderen. "Je zult van gedachten veranderen," vertelde hij me toen hij van me wegliep en naar zijn auto liep. "En als je dat doet, ben ik hier. Maar tot die tijd blijft je vader in de gevangenis." "Ik zal het uitzoeken," zei ik tegen zijn weglopende rug. "We hebben je niet nodig, Ethan!" Hij grinnikte toen hij zijn autodeur opende en draaide zich toen weer om om in mijn ogen te kijken. "Om hem uit de gevangenis te krijgen, heb je minstens 5 miljoen dollar nodig. Als je je realiseert dat er geen andere optie is, zul je tot bezinning komen. Daar ben ik zeker van." Zonder nog een woord stapte hij in zijn auto. Ik keek toe hoe hij wegreed en in de nacht verdween. Pas toen hij verdwenen was, stond ik mezelf toe op de grond te vallen. Tranen stroomden over mijn wangen voordat ik ze kon stoppen. 5 miljoen dollar? Hoe zou ik aan zo'n bedrag komen? —————— Ik had vanochtend twee lessen en later in de middag nog één. Mijn eerste les was krijgertraining, en mijn tweede les was shapeshifting, waar ik allebei in uitblonk. Ik ging naar de universiteit voor Gamma-training, zodat ik, zodra ik afgestudeerd was, mezelf kon bewijzen aan de Gamma-troepen en een krijger kon worden. Dan zou ik gemakkelijk de schuld van mijn vader kunnen afbetalen en mijn familie kunnen redden. "Je ziet eruit als de dood," merkte mijn beste vriendin, Nan, op toen ik naast haar zat tegen de grote eik; de boom waar we elkaar altijd ontmoetten. "Het was een zware nacht," gaf ik toe terwijl ik mijn leerboek tevoorschijn haalde om te studeren. "Waar ben je gisteravond naartoe gegaan? Toen ik terugkwam, was je weg. Ben je vroeg weggegaan vanwege het verlovingsfeest?" Ik beet op mijn onderlip terwijl ik nadacht over wat ik tegen haar zou zeggen. Als ik loog, zou ze er dwars doorheen kunnen kijken. Ik was in eerste instantie een vreselijke leugenaar, maar Nan kon me lezen als een boek. "Ik heb mijn shirt gescheurd, en iemand bracht me naar zijn kamer om me om te kleden," zei ik, terwijl ik voelde dat mijn wangen warm werden bij de herinnering. Ze trok haar wenkbrauwen op, en ik kon haar nauwelijks aankijken. "Je bent naar iemands kamer gegaan?" Vroeg ze. "Wiens?" Ik was even stil, en ze pakte mijn arm vast om mijn aandacht te krijgen. "Judy, met wie ben je weggegaan?" Vroeg ze, nu was haar stem vol alarm. Ik wist dat er geen ontkomen aan dit gesprek was. Ik beet op mijn lip en keek door mijn wimpers naar haar op. "Gavin Landry," piepte ik.