DEEL 1 Ik stap uit mijn auto en loop langzaam richting het landhuis. Mijn handen trilden en mijn lichaam was bezweet. Ik kon nog steeds niet geloven dat het voorbij was. Dat ik eindelijk van hem gescheiden was. Het bewijs daarvan zat momenteel in mijn handtas. Ik was hier om de definitieve papieren naar hem te brengen en Noah op te halen. Ik ga het huis binnen en volg de geluiden van gedempte stemmen, maar stop abrupt als ik in de buurt van de keuken kom. Nu kon ik ze duidelijk horen en wat ik hoorde, omhulde mijn ziel met ijs. "Ik begrijp nog steeds niet waarom je niet bij mij en mama kunt wonen?" vraagt Noah aan zijn vader. Mijn trillende handen gaan naar mijn borst. Mijn hart breekt door het verdriet in zijn stem. Ik zou alles voor hem doen, maar deze scheiding was onvermijdelijk. Ons huwelijk was een vergissing. Alles aan ons was een vergissing. Het duurde alleen even voordat ik de waarheid zag. "Je weet waarom, Noah, je moeder en ik niet meer samen zijn," antwoordt hij zacht. Het is eigenlijk vreemd. Dat hij tijdens de duur van ons huwelijk nog nooit zacht tegen me heeft gesproken. Het was altijd koud. Altijd vlak en zonder enige emotie. "Maar waarom?" "Deze dingen gebeuren gewoon," mompelt hij. Ik kan me voorstellen dat hij fronsend kijkt. Terwijl hij Noah probeert te laten begrijpen, zodat hij geen vragen meer stelt. Maar Noah is mijn zoon. Nieuwsgierigheid en onderzoek zitten in zijn bloed. "Hou je niet van haar?" Mijn adem stokt bij de simpele, oprechte vraag. Ik doe een stap terug en leun tegen de muur. Mijn hart racet en ik wacht in spanning op zijn antwoord. Ik kende zijn antwoord. Ik heb altijd geweten wat het is. Iedereen, behalve Noah waarschijnlijk, kent dat verdomde antwoord. De waarheid is dat hij niet van me houdt. Nooit heeft gedaan en nooit zal doen. Dat was overduidelijk. Wetende dit, wilde ik nog steeds zijn antwoord horen. Zou hij onze zoon de waarheid vertellen of tegen hem liegen? Hij schraapt zijn keel, duidelijk om tijd te rekken. "Noah..." "Papa, hou je van mama of niet?" vraagt Noah opnieuw, zijn stem is definitief. Ik hoor hem zuchtend opgeven. "Ik hou van haar omdat ze jou aan me heeft gegeven," zegt hij uiteindelijk. Het was een verzachting, geen antwoord. Ik sluit mijn ogen voor de golf van pijn die me overspoelt. Na al die tijd doet het nog steeds pijn. Ik voel mijn hart opnieuw breken. Ik weet niet waarom een klein deel van me had gehoopt dat zijn antwoord anders zou zijn. Hij heeft die drie woorden nooit tegen me gezegd. Niet toen we trouwden, niet toen ik van Noah beviel, noch daarna in de jaren die voorbij zijn gegaan, of toen we samen sliepen. Hij hield zich in gedurende de hele duur van ons huwelijk. Ik gaf hem alles, maar hij gaf me niets terug, behalve pijn en verdriet. We waren getrouwd, maar in plaats van twee waren we met z'n drieën in ons huwelijk. Hij, ik en de liefde van zijn leven. De vrouw die hij negen lange jaren niet heeft losgelaten. Er vullen zich tranen in mijn ogen, maar ik veeg ze weg. Ik was moe van het huilen. Moe van het achtervolgen van een man die me niet wilde. "Heeft iemand je ooit verteld dat het onbeleefd is om naar de gesprekken van andere mensen te luisteren?" Zijn diepe stem snijdt door de stille ruimte. Onderbreekt mijn gedachten in het proces. Ik zet mijn schouders recht en ga de keuken binnen. Daar staat hij bij het aanrecht. Mijn nu ex-man, Rowan Woods. Zijn spottende grijze ogen nagelen me aan de grond. Mijn ogen gaan naar mijn zoon. Mijn trots en vreugde. Het enige goede in mijn leven. Zijn goede uiterlijk is zeker te danken aan zijn vader. Hij heeft mijn bruine haar en zijn doordringende grijze ogen. "Hallo," ik geef ze een kleine glimlach. "Hoi mama," Noah legt zijn half opgegeten boterham neer en springt van het aanrecht. Hij rent naar me toe en omhelst me om mijn middel. "Ik heb je gemist." "Ik heb jou ook gemist, mijn liefste," ik kus zijn voorhoofd voordat hij van me wegstapt en teruggaat naar zijn eten. Ik sta daar onhandig. Dit was vroeger mijn thuis, maar nu voel ik me er misplaatst. Alsof ik er niet thuishoor. In werkelijkheid heb ik dat ook nooit gedaan. Wetend of onwetend, hij heeft dit huis gebouwd met HAAR in gedachten. Dit was HAAR droomhuis, alles tot aan het kleurenschema. Dat had de eerste indicatie moeten zijn dat hij niet van plan was haar los te laten. Dat hij mijn liefde voor hem niet zou beantwoorden. "Wat kom je doen?" vraagt hij geïrriteerd en kijkt naar zijn horloge. "Je had beloofd dat je mijn tijd met Noah niet zou onderbreken." "Ik weet het... Ik heb vandaag het echtscheidingsvonnis gekregen en ik dacht dat ik je de kopie kon brengen terwijl ik Noah ophaal." Zijn gezicht wordt steenkoud en zijn lippen vormen een dunne lijn. Elke keer dat hij me zo aankijkt, breekt er een stukje van me. Ik hou van hem zolang ik me kan herinneren, maar dat betekent geen zier voor hem. Keer op keer heeft hij mijn hart gebroken en mijn ziel verbrijzeld. Ik bleef van hem houden. Hield vol. Denkend dat er dingen zouden veranderen, maar dat deden ze nooit. Toen we trouwden, dacht ik dat ik eindelijk liefde zou krijgen. De liefde waar ik al sinds mijn kindertijd naar verlangde. Ik had het mis. Het huwelijk bleek een nachtmerrie te zijn. Ik vocht altijd met de geest van zijn verleden. De geest van een meisje waar ik nooit aan kon tippen, hoeveel ik ook probeerde. Ik wrijf over mijn borst. Probeer de pijn te verzachten die daar zat opgesloten. Het helpt niet. Het doet nog steeds verdomde pijn, ook al zijn we al maanden uit elkaar. "Noah, kun je naar je kamer gaan? Je moeder en ik moeten iets bespreken," zegt Rowan tussen zijn tanden door, het woord moeder glipt met walging uit zijn mond. Hij kijkt even tussen ons in voordat hij knikt. "Niet vechten," beveelt hij voordat hij vertrekt. Zodra hij buiten gehoorsafstand is, slaat Rowan boos met zijn vuist op het aanrecht. Zijn grijze ogen zijn ijskoud als hij zich tot mij richt. "Je had ze naar mijn verdomde kantoor kunnen sturen in plaats van mijn tijd met mijn zoon te onderbreken," de woorden verlaten zijn lippen als een grom. Zijn handen zijn gebald en hij ziet eruit alsof hij op het punt staat om tegen me uit te barsten. "Rowan..." Ik zucht, niet in staat om de zin af te maken. "Nee. Verdomme Nee! Je hebt mijn leven negen jaar geleden op zijn kop gezet, je deed het weer toen je om die verdomde scheiding vroeg, was het jouw manier om me pijn te doen? Me scheiden van mijn zoon omdat ik niet van je kon houden. Nieuwsflits Ava, ik haat je verdomme." Hij ademt zwaar tegen de tijd dat hij klaar is. De boze woorden tuimelen uit zijn mond als kogels die recht op me af worden geschoten. Ik voel ze mijn hart doorboren. Elk woord verbrijzelt mijn al fragiele hart. "I-ik..." Wat valt er te zeggen als de man van wie je nog steeds houdt, zegt dat hij je haat? "Ga gewoon weg uit mijn verdomde huis... Ik breng Noah thuis als mijn tijd met hem voorbij is," snauwt hij. Ik leg het echtscheidingsvonnis op het aanrecht. Ik wilde me verontschuldigen toen mijn telefoon afgaat. Ik haal hem uit mijn tas en controleer de nummerweergave. MOEDER. Ik wilde het negeren, maar ze belt me nooit, tenzij het iets belangrijks is. Ik swipe over het scherm en breng de telefoon naar mijn oor. Ik zucht "Moe..." Ze geeft me geen kans om mijn zin af te maken. "Kom nu naar het ziekenhuis! Er is op je vader geschoten," zegt ze bijna hysterisch voordat ze ophangt. Mijn telefoon glijdt uit mijn hand. Ik ben geschokt. "Wat is er?" zijn stem dringt tot mijn hersenen door. Mijn hart racet en ik kijk niet op als ik mijn telefoon oppak en hem antwoord geef. "Er is op vader geschoten."