"Ik moet gaan, zou je alsjeblieft bij Noah kunnen blijven? Ik weet niet hoe lang ik weg zal zijn," zeg ik afwezig terwijl ik mijn handtas oppak. "Natuurlijk. Ik ben er zo snel als ik mijn moeder zover heb om op hem te passen," antwoordt Rowan, maar het wordt overstemd door het suizen in mijn oren. Er dringt niet veel tot me door als ik afscheid neem van mijn zoon en vertrek. Ik stap in mijn auto en begin naar het ziekenhuis te rijden. Mijn gedachten volledig verloren in herinneringen. Toen ik opgroeide, zou je kunnen zeggen dat ik emotioneel verwaarloosd werd. Ik was het kind waar geen van mijn ouders zich echt om bekommerde. De favoriet van vader was mijn oudere zus, Emma. Hij noemde haar altijd zijn meisje. Zijn prinses. De favoriet van moeder was mijn oudere broer Travis. Hij was haar knappe jongen. Ik was niemands favoriet. Ik was gewoon Ava. Ik voelde me altijd ongewenst. Niet welkom. Niet alleen bij mijn ouders, maar ook bij mijn broers en zussen. Wat ik ook probeerde, goede cijfers, sport, schoolclubs. Ik bleef altijd aan de zijlijn staan. Ik voelde me altijd een buitenstaander die toekeek. Nooit deel van het grote, gelukkige gezin. Na wat er negen jaar geleden is gebeurd, is de kleine relatie die ik met mijn familie had, tot nul gereduceerd. Travis praatte zelden met me en hij en vader deden zelfs hun uiterste best om me ronduit te negeren. Moeder was niet veel anders. Ze praatte of belde me alleen als ze iets belangrijks te vertellen had. Met mijn zus was dat een heel ander verhaal. We hebben elkaar negen jaar niet gezien of gesproken. De laatste woorden die ze tegen me zei, waren dat ik dood voor haar was. Dat ze geen zus meer had. En hier ben ik nu. Op weg naar het ziekenhuis omdat vader is neergeschoten en ik voel me alleen maar verdoofd. Ondanks alles wat er is gebeurd. Zou ik niet meer moeten voelen? Misschien verdriet? Wat moet je voelen als je te horen krijgt dat de vader die je je hele leven heeft gemeden, in bed ligt met een kogelwond? Hoe moet ik reageren? En is het raar dat ik niets voel? De hele rit naar het ziekenhuis is reflecterend. Terwijl ik denk aan mijn jeugd en zelfs een deel van mijn volwassenheid. De pijn en het verdriet zijn er nog steeds. Ik denk niet dat de pijn van de afwijzing door mijn eigen familie ooit zal verdwijnen. Dat is wie ik ben. Een afgewezen vrouw. Eerst door mijn familie, daarna door mijn man en schoonfamilie. De enige die me accepteert en van me houdt zoals ik ben, is Noah. Het duurt niet lang om bij het ziekenhuis te komen. We hadden één groot ziekenhuis in deze stad en ik wist gewoon dat mijn vader daar was. Ik parkeer mijn auto en stap uit. De koele avondlucht ritselt door mijn haar. Ik haal diep adem en zet mijn schouders recht voordat ik het gebouw binnenga. "Ik ben op zoek naar James Sharp, ik geloof dat hij is binnengebracht met een schotwond," vertel ik de receptioniste zodra ik bij de balie ben. "Familie?" vraagt ze. "Hij is mijn vader." Ze knikt. "Geef me even een moment." Ze pauzeert terwijl ze op haar computer typt. "Oké, hij ligt op de spoedeisende hulp, hij wordt voorbereid op een operatie. Ga rechtdoor, aan het einde zie je de deur van de spoedeisende hulp. Daar vind je je familie." "Bedankt." Ik draai me om en volg haar instructies. Mijn hart bonst bij elke stap die ik zet. 'Het komt goed met hem. Hij zal snel herstellen en weer de oude worden,' fluister ik tegen mezelf. Ondanks onze verschillen wil ik dat het goed met hem gaat. Hij en ik hebben misschien geen relatie, maar hij is liefdevol tegen Noah en dat is alles wat ik ooit kan vragen. Ik duw de deur open en ga naar binnen. Ik zie meteen moeder en Travis op de wachtstoelen zitten. Ik houd mijn gezicht in de plooi en benader ze. "Moeder, Travis," zeg ik als begroeting. Ze kijken allebei op naar me. Moeders ogen zijn bloeddoorlopen van het huilen en haar blauwe zomerjurk is bedekt met bloed. Travis' ogen zijn droog, maar je kunt nog steeds zien hoeveel dit hem raakt. Hij probeerde zich groot te houden voor moeders bestwil. Ik ga naast haar zitten. "Wat is er gebeurd en hoe gaat het met hem?" De vraag brengt een nieuwe golf van tranen teweeg. "Hij is twee keer beschoten op weg terug van de winkel, vlak voor ons huis. Ik heb meteen de ambulance gebeld en we hebben hem hierheen gebracht. De artsen zeggen dat een van de kogels zijn longen heeft doorboord en de andere zijn nier. Ze bereiden hem voor op een operatie," haar stem stokt aan het einde. Ik knik. Ik wil haar troosten. Haar omhelzen, maar ik denk niet dat mijn aanraking welkom zou zijn. "Maak je geen zorgen. Vader is de sterkste man die ik ken. Het komt goed," probeer ik haar gerust te stellen. Ze zegt niets. Ze blijft gewoon huilen. Enkele minuten later brengen ze vader naar buiten. Hij is gekleed in een ziekenhuishemd en ligt op een ziekenhuisbed. Travis en moeder staan meteen op en haasten zich naar zijn zijde. Ik blijf zitten. Ik ben er vrij zeker van dat mijn gezicht het laatste is wat hij wil zien. Hij zou liever Emma zien. Ik kijk toe terwijl moeder over hem huilt. Hij veegt zwak haar tranen weg, maar ze blijven vallen. Hij vertelt Travis iets en Travis knikt. Zijn gezicht staat vol vastberadenheid. Voordat ze hem wegnemen, zie ik hem iets overhandigen dat op een papier lijkt aan moeder. Dit brengt nieuwe tranen over haar gezicht. Ze kust hem en ze rijden hem weg. Moeder en Travis komen terug en nemen hun plaats weer in. We praten niet terwijl we aan het lange wachten beginnen. Ik sta op, ik ijsbeer, ik ga weer zitten. Ik haal koffie voor iedereen. Naarmate elke minuut verstrijkt, word ik steeds angstiger en de rest ook. Twee en een half uur later komt de dokter naar de wachtruimte. Aan de sombere blik op zijn gezicht weet ik gewoon dat vader het niet heeft gered. Moeder voelt hetzelfde omdat ze begint te hikken. "Hij kreeg een hartstilstand, we hebben alles geprobeerd wat we konden, maar we konden hem niet redden. Het spijt me voor uw verlies," zegt hij. Het geluid dat uit moeders lippen komt, is dierlijk. Vol pijn en verdriet. Travis vangt haar op voordat ze valt en ze zakken allebei naar de grond. Allebei huilend om het verlies. Vader was dood en ik wist dat dat betekende dat Emma terug zou moeten komen.