Heb je je ooit gevoeld alsof je hart in een gehaktmolen is gestopt? Zo voel ik me nu als ik naar ze kijk. Ik voel me alsof mijn hart in stukken is gescheurd. Als ik dat nutteloze orgaan eruit kon halen en weggooien, dan zou ik dat doen. Want de pijn die door me heen sneed, was onvoorstelbaar. Ik wilde wegrennen. Wegkijken, maar ik kon het niet. Mijn ogen waren op hen gericht en hoe graag ik ze ook wilde afwenden, het was alsof ze vastgeplakt zaten. Aan de liefdevolle scène die zich voor me afspeelde. Ik zie hoe ze uit elkaar gaan. Rowan's ogen worden zacht als hij naar de liefde van zijn leven staart. Ik blijf kijken terwijl hij haar gezicht in zijn handen neemt. Hij brengt haar dichter naar zich toe. Hij kust haar niet, legt alleen zijn voorhoofd tegen het hare. Hij ziet er vredig uit. Alsof hij eindelijk thuis is na lange tijd. Alsof hij eindelijk heel was. 'Ik heb je gemist,' lees ik de woorden die op zijn lippen vormen. Ik wil me niet voorstellen wat er nu tussen hen zou gebeuren als ze elkaar onder andere omstandigheden hadden ontmoet. Als ze elkaar hadden ontmoet toen we nog getrouwd waren. Zou hij me dan bedrogen hebben? Een deel van me wil die gedachte ontkennen, maar ik kan er niet zeker van zijn. Dit was tenslotte Emma waar we het over hadden. Rowan zou voor haar naar de hel en terug gaan. Omdat ik het niet meer kan verdragen, sta ik op en ren naar buiten. Zodra ik buiten ben, beginnen de tranen te vloeien. Het deed verdomde pijn en ik wist niet hoe ik de pijn kon verdoven of stoppen. Maar wie kon ik de schuld geven? Ik was degene die de fout maakte door verliefd te worden op een man die niet van mij was. 'Laat het alsjeblieft stoppen. Laat de pijn stoppen,' smeek ik welke hogere macht dan ook die er is om naar me te luisteren. Er komt echter geen antwoord. Geen uitstel. Mijn handen schieten naar mijn borst. Ik voel mijn borst samentrekken. Ik kon niet genoeg lucht in mijn longen krijgen, wat ik ook probeerde. Ik voelde me langzaam sterven. Langzaam vervagen. 'Dit is wat er gebeurt als je een man wilt die niet van jou is,' dringt zijn spottende stem door de mist. 'Wat wil je, Travis... als je hier bent om me te bespotten of me te waarschuwen om uit de buurt van je kostbare zusje te blijven, dan kun je je kont terug naar het ziekenhuis lopen waar je familie is. Hier is niets voor jou,' veeg ik mijn met tranen bevlekte ogen af en zet mijn masker weer op. Ik zal hem me niet laten zien huilen. Ik zal ze niet de kans geven om me te zien breken. Hij is verrast door mijn woorden. De schok staat op zijn gezicht gegrift. Ik denk dat hij nooit had verwacht dat ik hem zou tegenspreken. 'Ik wilde er alleen voor zorgen dat je begreep dat Rowan altijd bij Emma hoorde. Jouw egoïsme heeft hem van haar afgenomen, maar nu kunnen ze samen zijn. Ik hoop dat je hun geluk niet in de weg staat. Ze zijn al lang over tijd.' Ik laat een sarcastische lach horen. 'Oh, maak je geen zorgen, ik zal nooit meer iemand in de weg staan. Hierna hoeft niemand van jullie me meer te zien of te verdragen,' mompel ik bitter. Hij staart me aan. Zijn wenkbrauwen gefronst in verwarring. 'Wat bedoel je?' Ik was moe en ik wilde alleen maar gaan slapen en vergeten dat deze dag ooit is gebeurd. Ik zal mezelf in slaap huilen en dan wakker worden, me verfrist voelen en klaar zijn om de komende dagen tegemoet te treden. 'Zeg tegen moeder dat ik langs zal komen om te helpen met de begrafenisvoorbereidingen, tenminste als ze mijn hulp überhaupt wil. En zeg tegen je zus dat ik haar de groeten doe.' Daarmee loop ik weg. Op weg naar mijn auto. Ik hoor Travis mijn naam roepen, maar ik neem niet de moeite om me om te draaien. Ik wilde gewoon naar huis gaan en in vrede uit elkaar vallen. Ik stap in mijn auto en rijd naar huis. Rowan vertelde me dat Noah bij zijn moeder was. Ik wilde nog niet te maken hebben met een ander persoon die me haatte. Hij was veilig, dus ik haal hem morgen wel op. Ik ben in recordtijd thuis. Daar alleen zijn herinnerde me er alleen maar aan hoe echt alleen ik ben. Ik heb niemand om me te troosten of voor me te zorgen. Niemand om van me te houden. Ik heb absoluut niemand behalve Noah. Er beginnen weer tranen over mijn gezicht te vallen. Ik ben het zo moe om te huilen, maar ik lijk er niet mee te kunnen stoppen. Kon ik de tijd maar terugdraaien en dingen veranderen. Misschien zou ik nu getrouwd zijn met een man die echt van me houdt. Maar dat is het met het verleden. Als het eenmaal is gebeurd, kun je het nooit meer veranderen. ***************************** Het is drie dagen geleden dat vader stierf en iedereen is in beroering. Het kwam als een schok voor iedereen. Hij was een bekende en geliefde man. Dus iedereen voelde zijn verlies. Ik heb Rowan sindsdien niet meer gezien. Hij heeft echter wel meerdere keren gebeld, maar ik heb zijn telefoontjes genegeerd. Hij was waarschijnlijk helemaal verliefd en in Emma's armen op dit moment. Ze is waarschijnlijk al bij hem ingetrokken. Ik had niet nodig dat hij dat in mijn gezicht wreef. Ik schud die bittere gedachten van me af en concentreer me op het dichtritsen van mijn zwarte jurk. 'Mama?' Noah's stem komt van achter me. Ik draai me om en zie hem met tranen in zijn ogen. Ik kniel neer zodat ik op ooghoogte met hem ben. 'Wat is er, mijn liefde?' vraag ik hem. 'Ik mis hem zo erg. We zouden deze zaterdag gaan vissen,' stokt zijn stem en mijn hart breekt door zijn pijn. James Sharp was misschien een vreselijke vader voor mij, maar hij was een geweldige grootvader voor mijn zoon. Ik omhels Noah tegen mijn borst en fluister troostende woorden terwijl zijn tranen mijn jurk doordrenken. 'Ik weet dat je hem mist, maar hij is nu bij de engelen en hij zal altijd van bovenaf op je letten. Vergeet niet dat hij nooit echt weg kan zijn, omdat hij hier woont...' Ik raak zijn borst aan. 'En hier,' ik raak zijn hoofd aan. 'Bovendien zou hij niet willen dat je huilt. Wil je hem verdrietig maken?' vraag ik zachtjes en hij schudt zijn hoofd. 'Goed, dit is wat we gaan doen. In plaats van verdrietig te zijn, gaan we alle mooie herinneringen herinneren die we met hem hadden, oké?' Ik heb heel weinig goede herinneringen aan hem, maar Noah had er veel. Ik ging hem helpen om die vast te houden. 'Oké.' Ik veeg de tranen van zijn gezicht en sta op. Ik pak mijn handtas en houd mijn hand naar hem uit. Hij pakt het vast en kijkt naar me op. 'Laten we je opa nu een fatsoenlijk afscheid geven.' Hij geeft me een kleine glimlach en daarmee vertrekken we. Het was tijd om afscheid te nemen.