~ Kate ~ „Dziękuję ci, Bogini Księżyca, za ten odrobinę sprawiedliwości” – pomyślała Kate, widząc naprzeciwko Xandera i Delilah. Oni również zostali pojmani. Nikt nie uciekł siłom Przeklętego Alfy. Jak każdy wysoko postawiony wilkołak z Watahy Południowego Księżyca, Xander klęczał skuty srebrnymi łańcuchami i kajdanami. Delilah była obok niego, szlochając. Wokół Kate członkowie watahy zawodzili, szukając odpowiedzi u kogokolwiek, kto mógłby wiedzieć, jaki los ich czeka. – Cisza! – Kate usłyszała, jak Alfa Sebastian przywołuje wszystkich do porządku. – Wszyscy na mnie patrzeć! Groźnym tonem dodał: – Ja, Alfa Sebastian Armstrong, przywódca Watahy Wędrowców Wiatru, rozkazuję wam na mnie patrzeć! Wtedy Sebastian uwolnił swoją aurę Alfy. Była jak fala elektryczności, która nagle się przetoczyła, dosięgając każdego w ich watasze. Kate też to poczuła. W ciągu kilku sekund ledwo mogła się ruszyć i została zmuszona do spojrzenia na Sebastiana. To z pewnością różniło się znacznie od rozkazu Alfy Xandera. Rozkaz Alfy Sebastiana był potężniejszy. Słyszała, jak inni krzyczą z bólu, zanim w końcu poddali się rozkazowi Przeklętego Alfy. Jeśli chodzi o Kate, nie miała już powodu, by sprzeciwiać się temu nowemu Alfie. Nie szanowała już Xandera. – Skoro mam już waszą uwagę! – powiedział Sebastian. – Podbiłem waszą watahę. Wataha Południowego Księżyca jest oficjalnie moja! – Jak wszystkie moje zdobycze, ta wataha będzie płacić podatki mojej watasze, Wędrowcom Wiatru. W zamian będziecie częścią silnego sojuszu chroniącego was przed samotnikami i innymi watahami sojuszu – opisał Sebastian. – Wasz Alfa, Xander Baros, może pozostać przywódcą, ale pamiętajcie, że ja! Podniósł głos, sprawiając, że Kate dostała gęsiej skórki, gdy dodał: – Ja jestem ponad nim. Jestem najwyższym władcą wszystkich moich terytoriów, w tym Watahy Południowego Księżyca! Sebastian warknął i zagroził: – Sprzeciwcie mi się, a zginiecie. Wzniecicie bunt, a znajdziecie się sześć stóp pod ziemią. Okłamcie mnie lub moich ludzi, a spotka was ten sam los. Nagle Sebastian zawarczał. Jego ciało lekko urosło, aż żyły na jego ramionach i szyi nabrzmiały pod skórą. Jego pazury się wydłużyły. Emanował mocą podobną do mocy Króla Alf, tak że wszyscy, w tym Kate, zostali zmuszeni do sztywnego wyprostowania pleców i pochylenia głów w geście szacunku. Całkowicie zaskoczyło Kate, że Sebastian miał tak wielką moc! – Czy wyrażam się jasno? – zapytał głośno Sebastian. Jego słowa były wypowiadane z precyzją i rezonowały poczuciem bezkompromisowego przekonania. Nikt. Absolutnie nikt nie mógł uwolnić się od tego rozkazu Alfy. – Tak, Alfo Sebastianie. – Tak, Alfo. – Poddajemy się, Alfo Sebastianie! Posypały się słowa posłuszeństwa. Kate usłyszała to samo od Xandera. Oznaczało to, że nawet mąż Kate nie zdołał zwalczyć rozkazów Alfy Sebastiana. Minęła chwila, zanim Przeklęty Alfa zadowolił się uległością wszystkich. To było tak, jakby celowo sprawiał cierpienie Watasze Południowego Księżyca, przedłużając działanie potężnej aury wokół nich. Kiedy w końcu uwolnił ich od swojego rozkazu, ich ramiona opadły. Kate wzięła głęboki oddech. Słyszała wokół siebie sapanie i jęki. Niektórzy szeptali o tym, że plotki o Przeklętym Alfie były prawdziwe. – Naprawdę jest tak potężny, jak mówili. – Nie mogę uwierzyć w to, co się właśnie stało. – Jest silniejszy niż Alfa Xander. – Nigdy nie mieliśmy z nim szans. Zanim te szepty mogły przerodzić się w coś więcej, Sebastian ogłosił: – Niektórzy z was mogą o tym nie wiedzieć, ale na każdym terytorium, które podbijam, biorę sobie nagrodę. Odwrócił głowę w bok, patrząc na Xandera, i zapytał: – Co jest... twoją najcenniejszą rzeczą, Xander? Kate była daleko na prawo od miejsca, w którym znajdował się Xander. W końcu zerknęła na niego, słuchając, jak wymienia swoje dobra materialne. – Mam... mam sztabki złota w sejfie. – Potrząsnął głową i dodał: – Przedsiębiorstwo wodociągowe... – Głupiec! – wykrzyknął Sebastian. – Nie interesują mnie twoje pieniądze. Jestem... tysiąc razy bogatszy od ciebie, Xanderze Baros! To nie są prawdziwe, cenne rzeczy. Poza tym, od przyszłego miesiąca i tak będziesz nam płacił podatki. Przeklęty Alfa nagle pochylił się, by chwycić Xandera za szyję. Podniósł go w powietrze, sprawiając, że Xander walczył o oddech. Zapytał: – Kto jest dla ciebie ważniejszy? Twoja przeznaczona, którą pieprzysz na boku? Czy wielka Luna tej watahy? Rozległy się szepty. Mieszkańcy zyskiwali szerszy obraz sytuacji między Kate, Xanderem i Delilah. Kate nagle poczuła na sobie pełne litości spojrzenia członków watahy. Sama była w szoku, skąd Przeklęty Alfa o tym wiedział! – Nie możesz mówić? – zapytał Xandera Sebastian. Zasyczał i powiedział: – W takim razie pozwól, że ja zdecyduję. Przeklęty Alfa rzucił Xandera na ziemię, zostawiając go wyjącego z bólu. Najpierw Sebastian podniósł Delilah, chwytając ją za ramię, gdy krzyczała: „Pomocy! Xander, pomóż mi!” Przeklęty Alfa zlustrował Delilah od stóp do głów. Zauważył: – Ta nie ma żadnej prawdziwej wartości. Ta mi się nie podoba! Sebastian rzucił również Delilah na ziemię i ruszył w stronę Kate. Oczy Kate zaokrągliły się. Jej serce było gotowe wyskoczyć z piersi. „Nie. Nie. Nie! To się nie może dziać. Czy on mnie rozpoznaje? To niemożliwe. To niemożliwe...” – Postaw mnie! – Kate próbowała stawiać opór, gdy silne ramię Sebastiana podciągnęło ją do góry. Ujął jej twarz w dłonie, obracał ją na boki, po czym chwycił jej ramię i uda. Ogłosił: – Chcę tę. Sebastian odwrócił się do Xandera i zapytał: – Czy to nie twoja Luna? Chwalę cię za twój gust. A ponieważ dobrze wybrałeś, ja też jej chcę! – Nie. Nie, proszę – błagała Kate, podczas gdy Sebastian ponownie zwrócił na nią uwagę. Widziała przez jego maskę, jak jego niebieskie oczy skupiają się na znaku na jej szyi, znaku Xandera, który wiązał ją z mężem. – Musimy się tego pozbyć – powiedział Sebastian. W jego głosie brzmiała nuta irytacji. Zaciągnął Kate bliżej Xandera i rozkazał: – Odrzuć ją! Xander zamarł. Patrzył na Kate, jakby ważył za i przeciw. Prawdopodobnie z powodu tego wahania Sebastian kopnął Xandera w brzuch i powtórzył: – Ona jest nagrodą, której chcę. Odrzuć ją teraz, albo zabiję twoją kochankę! Rudowłosy mężczyzna, przedstawiony wcześniej jako Beta Sebastiana, chwycił Xandera za ramiona i powtórzył: – Rób, co mówi mój Alfa! Odrzuć ją! Inny z wojowników Przeklętego Alfy chwycił Delilah, grożąc, że ją skrzywdzi. Kiedy Xander to zobaczył, powiedział: – Ja, Xander Baros, Alfa Watahy Południowego Księżyca, odrzucam cię, Kate Reed, jako moją towarzyszkę i Lunę! Kate zacisnęła zęby, gdy ból przeszył jej wnętrze. Nie dano jej nawet szansy na ukojenie cierpienia, gdy Sebastian chwycił ją za szczękę i rozkazał: – Przyjmij jego odrzucenie, już! – Już! – warknął ponownie. Nie mając wyboru, Kate przygotowała się na jeszcze bardziej bolesne doświadczenie. Rzecz w naznaczeniu innego wilkołaka polegała na tym, że więź miała być nierozerwalna, a sprzeciwienie się jej i zerwanie skutkowało potężnym bólem serca. Drżąc, Kate odpowiedziała, patrząc na swojego męża: – Ja, Kate Reed Stone, przyjmuję twoje odrzucenie, Xanderze Baros! Zrzekam się mojej pozycji jako twoja żona i bycia Luną Watahy Południowego Księżyca! Przez ulotną chwilę Kate widziała zdziwienie na twarzy Xandera. Po raz pierwszy Kate użyła swojego prawdziwego nazwiska, ale musiało to zostać zrobione. W przeciwnym razie odrzucenie by się nie powiodło. Wtedy uderzył ból, a Kate użyła resztek energii, by przetrwać odrzucenie. W ten sposób Kate została odłączona od członków Watahy Południowego Księżyca. Sebastian szybko chwycił ramię Kate. Spojrzał jej głęboko w oczy i oświadczył: – Teraz jesteś moja!