"Konuşacak ne var ki?" diyorum, o koyu, girdaplı oniks gözlerindeki yoğunluktan kaçınarak. "Çok şey, Amelia. Çok şey ve ne hakkında konuştuğumu tam olarak bildiğini biliyorum," diyor, sonra bana doğru birkaç adım atıyor ve ben asansörün duvarına yaslanıyorum, kalbim deli gibi göğüs kafesimde zıplıyor, bu sabah üzerinde olan kömür karası üç parçalı takım elbise içinde özellikle çarpıcı görünüyor, "