Eli omzuna inmeden önce eli hafifçe titredi ve yavaşça ince beline indi, sıkılaştırdı. Şampanya rengi ipek bir elbise giyen Sierra, avucunun sıcaklığını hissetti. Bir an donakaldı, eylemlerinin ne kadar cüretkar olduğunu fark etti. Panik içinde kollarından kurtulmaya çalıştı, ancak belini saran güçlü el onu daha da sıkı tuttu. Yukarı baktı ve gözleri onunla kesişti. Bakışları buluştu ve onun derin, koyu gözleri sonsuz bir mürekkep havuzu gibiydi, okunaksızdı. Hava söylenmemiş bir gerilimle yoğunlaştı. O kadar sessizdi ki, bir iğne düşse duyulabilirdi. Aniden, çantası içinde telefonu çaldı, sessizliği bozdu. Sierra aceleyle telefonu susturmaya çalıştı, ancak ses dışarıya ulaşmıştı bile. "Sierra, duydum! Oradasın! Hemen dışarı gel!" Benson'ın sesi zor zapt edilmiş bir öfkeyle doluydu. Sierra hafifçe kaşlarını çattı ve soğuk bir şekilde cevapladı: "Sana söyleyecek hiçbir şeyim yok. Seni görmek istemiyorum." Benson'ın yakışıklı yüzü, cevabıyla öfkeden kıpkırmızı oldu. "Sophie'yi ittirdin ve tek kelime etmeden gittin. Şimdi dışarı çık ve ondan özür dile, yoksa seni asla affetmeyeceğim!" Sierra acı bir kahkaha attı, ancak gözleri birikip düşmeyen yaşlarla ihanet ediyordu. Theo'nun kaşları çatıldı. Soluk gri gözleri, erimeyi reddeden soğuk, yakıcı bir öfkeyle gölgelenmiş, buzla kaplı gibiydi. Sierra başını eğdi, dökülmekle tehdit eden gözyaşlarını çaresizce tutmaya çalıştı. Derin bir nefes aldı, boğazını temizledi ve başını kaldırdı. "Elimi ilk tutan Sophie'ydi. Özür dilemeyeceğim. Ne düşünmek istersen düşün." Sierra'nın kayıtsız tonuyla Benson'ın öfkesi daha da alevlendi. Yumruğunu sıktı ve kapıya vurdu, her vuruş boğuk ve güçlü geliyordu. "Bay Gray, ben iyiyim. Sadece bir çizik. Hatta acımıyor bile. Lütfen Sierra'nın işini zorlaştırmayın artık." Sophie onu takip etmişti. Kalbi, Benson'ın kendisi adına yaptığı eylemler için minnettarlıkla doluydu. Ona doğru yürüdü ve yumuşak, kırılgan bir sesle, bilerek kendine zarar verdiği avucundaki yarayı gösterdi. Elbette, Benson elindeki kızarıklığı ve sıyrıkları görünce öfkesi daha da arttı. Benson'ın gözünde Sierra sınırı gerçekten aşmıştı. "Dün sana vurdu, bugün seni itti. Özür dilemeli," diye öfkelendi Benson, sonra kapalı kapıya döndü ve alçak, emredici bir sesle konuştu. "Sierra, bu son şansın. Dışarı çık ve Sophie'den özür dile, ben de son iki gündeki kaprislerini affedeceğim. Aksi takdirde, daha sonra dizlerinin üzerinde yalvarsan bile, seninle uğraşmayacağım." Benson, kapalı kapıya doğru dönerken sesi daha da derinleşti, soğuk bir kesinlikle konuşuyordu. Son ültimatomunu vermişti. En çok korktuğu şey onun kayıtsızlığıydı. Ne zaman üzülse, pes edip onu affettirmek için yarım günden fazla sürmezdi. Hatta ona geri çekilme şansı bile vermişti ve onun bunu yapmasını bekliyordu. Ancak Sierra gözlerini indirdi ve yumruklarını sıktı. Söz doğruydu - sevilenler pervasızca davranabilirdi. Benson, onu her zaman onu sevmesini, gerçekten önemsediği kadını korumak için bir kaldıraç olarak kullanarak kontrol etmişti. Bir damla gözyaşı inatla gözünün köşesine yapışmış, düşmekle tehdit ederken parıldıyordu. Yüreği burkan bir şekilde kırılgan, ama aynı zamanda son derece inatçı görünüyordu. Theo onu izledi. Gözleri, derinliklerinde billurlaşmış gibi görünen bir soğuklukla karardı. Sierra gözünün köşesinde oluşan gözyaşını sildi ve net, kararlı bir sesle konuştu. "Yanlış bir şey yapmadım. Özür dilemeyeceğim. Ve kesinlikle diz çöküp yalvarmayacağım. Ayrılıyoruz."