Dane "De tiende bruid, die brengt geluk," spot Jenson, terwijl de chauffeur voor het packhuis van Moonshines stopt. "Houd je mond!" snauwt Eric hem toe. "Jullie allebei, houd jullie verdomde mond. Voordat je iets zegt waar je spijt van krijgt!" 'Hij zal het nooit leren,' mijmert mijn wolf, Aero. De chauffeur opent de deur. "Geef me even, ik moet met mijn mannen praten." De deur sluit en geen van beiden zegt iets. "Ze is niet zoals de anderen. Praat niet tegen haar, kijk haar niet aan. En jij, Jenson, blijf met je verdomde handen van haar af, anders zou je ze deze keer wel eens kunnen verliezen." Ik was meer van mijn stuk dan normaal. Neah was anders dan de eerder geselecteerde partners. Ik wist niet wat het was of dat het kwam omdat ik gewend was aan zelfverzekerde vrouwen, maar er was iets met haar. En Aero leek haar ook leuk te vinden, meer dan alle anderen. Ik moest haar hebben. "Ik meen het!" snauw ik naar Jenson's zelfgenoegzame gezicht, "Dat je mijn broer bent, verandert daar niets aan!" Hij beweegt zijn vingers over zijn lippen, alsof hij ze dichtritst. Ze volgen me uit de auto. Voor het oude packhuis staan we alle drie omhoog te kijken. Want tot een maand geleden wist ik niets van hen en zelfs na mijn bezoek had ik alleen geleerd dat Alpha Trey een klootzak is. Mijn knokkels bonken op de deur. Hij staat nauwelijks een centimeter open als ik mezelf naar binnen forceer, waardoor zijn Beta achteruit struikelt. Ik zag haar meteen, zich verstoppend achter een hoek. "Ben je er klaar voor?" roep ik. "Als je gewoon wilt..." begint Beta Kyle. "Ik had het niet tegen jou. Ik sprak met Neah." De uitdrukking op Beta Kyle's gezicht was een plaatje. Zijn mond valt open en zijn ogen zijn wijd. Het was duidelijk dat hem nog nooit was verteld wat hij moest doen, zelfs niet door zijn Alpha. Neah komt uit haar schuilplaats, met een nauwelijks gevulde tas in haar hand. Ze trekt haar tanden over haar onderlip en knikt met haar hoofd. "Waar zijn de rest van je spullen? Ik zei dat alles ingepakt moest zijn." "Dat is alles wat ze heeft," snuift Trey als hij tevoorschijn komt. "Dat is het?" Ik staar hem aan. "Dat zijn al haar bezittingen? Ze is wat, begin twintig en dat is alles wat ze heeft?" "Wat heeft ze nog meer nodig?!" sneert zijn Beta. 'Dood hem, laat me zijn keel openscheuren en hij zal spijt hebben van de dag dat hij ons in de weg zat.' "Waar wacht je nog op?" hoor ik een vreselijke schelle stem die door de vloeren lijkt te trillen. Ik kijk weg van de Beta en zie een vrouw die zich vasthoudt aan een standbeeld van zichzelf dat aan de voet van de trap staat. Haar blonde haar hangt in golven rond haar gezicht terwijl haar groene ogen me bestuderen en ze wiegt met haar heupen terwijl ze naar Trey loopt. Ik had gisteren Neah's reactie opgemerkt. Toen ik Trey vroeg waar zijn partner was. Haar hele lichaam was gespannen van angst. Ze was bang voor deze vrouw en ik wilde weten waarom. "Neem haar, Alpha Dane. Ik weet zeker dat ze net zo'n nuttige slaaf voor je zal zijn als ze voor ons is." Haar schelle stem gaat dwars door me heen. "Kijk naar dat domme meisje, ze gaat flauwvallen." De blonde bimbo lacht. "Je mag niet meer zo over haar praten," staar ik de blonde aan, "Ze is niet jouw speeltje. Ze is niet jouw slaaf en ik stel voor dat jij, Alpha Trey, je vrouw in bedwang houdt. Er is maar zoveel ongehoorzaamheid die ik zal tolereren." "ONGEHOORZAAMHEID!" krijst de vrouw net als Neah's kont de vloer raakt. "Hoe durf je! Als iemand ongehoorzaam is, is het dat rat in de hoek." 'Wie noemt ze in godsnaam een rat?' gromt Aero. "Je zou je vertrouwd moeten maken met onze overeenkomst," snauw ik. "Het lijkt erop dat je partner je niet alles heeft verteld." Ik wenk Eric naar voren en hij haalt een dikke stapel papier uit de map onder zijn arm. Het contract dat ik heb opgesteld. "Dat allemaal voor jouw hulp?" De ogen van zijn partner zijn wijd. "Ik doe niet aan halfzachte contracten." Ik pak het contract van Eric en duw het tegen Trey's borst. "Zullen we naar het kantoor gaan?" Trey gaat voorop met zijn partner die zich aan hem vastklampt en zijn Beta die achter hem aan haast. Mijn mannen volgen hen terwijl ik achterblijf om mijn nieuwe partner te controleren. "Je bent meer dan welkom om met ons mee te gaan, je bent tenslotte betrokken bij deze deal. Of mijn auto staat buiten, je kunt je spullen pakken en daar op me wachten." "Zijn dat mijn enige opties?" fluistert ze, haar ogen laag houdend. "Voor nu wel. Persoonlijk denk ik dat je bij ons moet gaan zitten. Het zal me veel plezier doen om die partner van je broers dwars te zitten." Ze houdt haar blauwe ogen laag terwijl ze die tas van haar blijft vasthouden. Zo dicht bij haar kon ik echt zien hoe ziek ze eruitzag. Zelfs haar hartslag is traag, alsof het vecht om in leven te blijven. "Dus wat wordt het?" "Ik..." Haar hoofd draait tussen de voordeur en de richting van het kantoor. "Ik... Ik denk het kantoor." "Goede keuze." Ik steek een hand naar haar uit, maar ze pakt hem niet. Ze duwt zichzelf op haar voeten. Ze wankelt een beetje, maar herstelt zich. Ik loop een paar stappen achter haar en zie de boze blikken die ze krijgt van Trey en de andere twee idioten als ze het kantoor binnenkomt. "Neem plaats," fluister ik als ik langs haar loop. Mijn hand streelt haar onderrug en ze spant zich onmiddellijk aan. Ze staat stil, bevroren op de plek. Alleen haar ogen schieten heen en weer als ze haar hoofd schudt. "Zit!" zeg ik iets luider. "Dat voorrecht heeft ze hier niet!" snauwt de blonde, met haar lippen opgetrokken in een glimlach. "Zitten is geen voorrecht," grom ik, me afvragend wat ze haar nog meer dwongen te doen. Ik kon geen blauwe plekken op haar armen of benen zien, een goed teken, hoopte ik. 'Dat moet het ook zijn!' Aero ijsbeert in mijn hoofd. Hij wilde haar net zo graag uit deze plek als ik. De blonde deinst fysiek terug in haar stoel. Haar mond valt wijd open, geschokt dat ik iets had gezegd. "En ik stel voor," ik kijk naar Trey, "dat je je partner zegt haar mond te houden. Of ik kan het voor haar doen." "Alpha Dane, je bent in mijn huis..." "En je wilt mijn hulp, correct?" Ze waren alle drie woedend. Niemand vond het leuk om te horen wat ze in hun eigen huis moesten doen, maar dat deden ze wel met Neah. Ik wijs naar de lege stoel tussen Jenson en Eric en ze gaat eindelijk zitten. "Laten we dit gewoon afhandelen," snauwt Trey, "Hoe eerder ze weg is, hoe gelukkiger ik kan zijn." "Je zou het contract moeten lezen," mijmer ik. "Ik ging ermee akkoord dat je haar kon meenemen als onderdeel van onze deal." "Idioot!" mompelt Eric. Hij wist net zo goed als ik dat contracten gelezen moeten worden voordat ze worden ondertekend. Ze ondertekenen zonder te lezen en gooien het contract praktisch terug naar me. "Klaar," mompelt Trey. "Goed, je kunt haar uit mijn huis halen," krijst Trey's partner. Als ik het voor het zeggen had, zou ik Neah gewoon meenemen, dan hoefde ik die idioten niet te verdragen, maar op deze manier kunnen ze haar niet terugkrijgen. Zelfs niet als ze smeekten. Een contract was een contract en het was voor hen onmogelijk om eronderuit te komen. Ik sta op en steek een hand uit naar Neah, "Kom, we verlaten dit shitgat voordat ik mijn geduld verlies." Haar warme vingers glijden in mijn hand als ze opstaat. Haar andere hand houdt de tas tegen haar borst gedrukt terwijl ze met me naar de voordeur loopt. Ze keek niet eens achterom om afscheid te nemen en dat bevestigde alles wat ik moest weten. Ze haatte hen net zo erg als zij haar haatten. Ze pauzeert bij de open voordeur, haar hand valt uit de mijne. Haar blauwe ogen zijn wijd terwijl ze naar de limousine staart. "Kom," beveel ik. Eric en Jenson staan achter haar en bekijken haar nieuwsgierig. 'Gaat het wel met haar?' linkt Eric me. "Neah?" Ik stap voor haar en ze beweegt niet. Ze lijkt dwars door me heen te kijken. "Het is tijd om te gaan." "Oké," haar lippen bewegen nauwelijks. Ze zet een stap naar voren, bijna alsof ze in slow motion is. Haar handen grijpen de deurpost vast, haar knokkels worden wit terwijl haar hartslag toeneemt. Haar lippen gaan een beetje open en haar hand valt van de deurpost net als haar ogen naar de achterkant van haar hoofd rollen. "Ik heb je," mompel ik, en vang haar op net voordat ze op de grond valt. Haar hele lichaam spant zich aan als ik haar optil en naar de auto draag. Ze was zo zwak en zelfs lichter dan ik had verwacht. Ze woog waarschijnlijk niet veel meer dan een klein kind. Jenson en Eric stappen eerst in de auto. Jenson trekt zijn wenkbrauw op en heeft een grijns op zijn gezicht als ik erin glijd met Neah op mijn schoot. "Houd je gedachten voor je, Jenson!" Ik hield haar dicht tegen me aan. Ik luisterde naar haar ademhaling en de ritme van haar hart terwijl het langzamer ging. Ik liet mijn vingers door haar donkere haar glijden terwijl ze wat meer bij zinnen komt. Plotseling gaat ze rechtop zitten, beweegt ze zich van me weg en probeert ze zichzelf zo klein mogelijk te maken. Ik besluit haar niet te dwingen iets te doen en richt mijn aandacht op mijn Beta en mijn broer, praat over pack-dingen terwijl ik af en toe een blik op haar werp om er zeker van te zijn dat het goed met haar gaat. "Kom," mompel ik als de limousine tot stilstand komt. Ik wacht niet op de chauffeur en stap zelf uit, een hand uitgestoken naar haar. "Het gaat wel," spreekt ze eindelijk terwijl ze naar de anderen kijkt en schuifelt naar de open deur. Ze staart naar mijn huis en snakt een beetje naar adem. Het was gemakkelijk drie keer zo groot als haar vorige huis en ik hoopte dat ze hier gelukkig zou zijn. Dat ik haar een leven kon bieden dat beter was dan haar vorige. "Laat me je een rondleiding geven," stel ik voor terwijl ze die tas tegen haar borst blijft houden. Ze volgt me naar binnen zonder een woord te zeggen. Ik had geen idee of ze luisterde naar wat ik zei of niet. "De omega's wisselen elkaar af in een rotatie. Goed voor de jongeren om wat verantwoordelijkheden te leren voordat ze een echte baan krijgen," vertel ik haar terwijl ik haar de eetzaal laat zien met een tafel die lang genoeg is om twintig mensen omheen te plaatsen. We gaan door naar de keuken. Waar ik een bord aan de muur aanwijs. "Als er iets is dat je nodig hebt, zet je het gewoon op het bord en het wordt besteld." Haar wenkbrauw fronst en toch zegt ze niets. Ik pak een pen en glimlach. Misschien voelde ze zich geïntimideerd door me. "Dus vertel me, wat heb je nodig, want je gaat onmogelijk onder mijn dak wonen met alleen de spullen die in die tas zitten." Haar schitterende blauwe ogen schieten door de kamer. "Nou?" vraag ik. "Ik heb niets nodig," fluistert ze. Zuchtend begin ik dingen op te schrijven. Ondergoed, jeans, sportkleding, jurken, schoenen, alles wat ik kan bedenken dat haar een paar dagen zal bedekken. Ik houd de pen tussen mijn tanden en pak haar om haar middel. Mijn duimen komen net boven haar navel samen en mijn vingers raken haar ruggengraat. Ze was zo dun, hoe was ze überhaupt nog in leven?