Dane Neah laat haar ogen zakken, haar vingers friemelen aan de rand van de deken terwijl ze wacht tot ik iets zeg. ‘Ze is als een verboden vrucht,’ mijmert Aero. ‘Zo dichtbij en toch zo ver weg. Weet je zeker dat het haar pijn zal doen?’ Ik hoor de wanhoop in zijn stem. Ik weet hoe hij zich voelt, want ik voel mijn eigen driften telkens wanneer haar blauwe ogen de mijne ontmoeten. Het is niet alle