Op de afdeling leek de ziekelijke Nigel onmiddellijk weer energiek toen hij Bella zag. Zijn ogen lichtten op. "Anna! Kom naar opa!" Bella veranderde in een fractie van een seconde van persoonlijkheid en ging gehoorzaam naast Nigel zitten. "Opa, hoe voelt u zich? Heeft u nog ergens last van?" "Ik voel me veel beter nu ik je zie!" Nigel pakte haar hand vast en vroeg bezorgd: "Anna, die snotneus vertelde me dat jullie tweeën gescheiden zijn. Klopt dat?" "Ja, opa. We zijn gescheiden." Bella's lange wimpers trilden en haar hart voelde leeg. "Justin, jij imbeciel! Waarom zou je scheiden van zo'n goede vrouw?! Anna is de beste die er is!" Nigel worstelde om rechtop te gaan zitten en keek Justin boos aan. Justin maakte zich zorgen over de gezondheid van zijn grootvader en durfde geen weerwoord te geven. "Opa, wordt alstublieft niet boos. Ik wilde dit huwelijk niet voortzetten, en Justin stemde ermee in." Bella troostte Nigel met een zachte stem en klopte zachtjes op de rug van de oude man. Justin was geschokt dat Bella niet klaagde bij zijn grootvader of zijn grootvader gebruikte om wraak op hem te nemen. Hij dacht: 'Probeerde ze op een onconventionele manier mijn hart te veroveren en ons huwelijk te redden? Dacht ze dat ik me tot haar aangetrokken zou voelen?' "Anna, hebben ze je thuis gepest? Heeft Shannon je slecht behandeld?" vroeg Nigel bezorgd. "Nee, opa. Justin en ik hebben gewoon verschillende opvattingen. We houden niet van elkaar, dus het is in ons beider belang om uit elkaar te gaan." Bella's heldere ogen bevatten een vleugje verdriet. "Geef Justin geen ongelijk. We hebben de afgelopen drie jaar een aantal mooie herinneringen gehad, en dat is genoeg. Ik heb nergens spijt van." Justin fronste zijn wenkbrauwen toen hij een golf van gemengde emoties voelde. Hij kon zich niet herinneren dat hij goede herinneringen had met Anna. Ze hadden zelfs geen bruiloft toen ze trouwden. Ze haalden alleen haastig hun trouwakte op aandringen van Nigel. Toen verhuisde ze met een kleine koffer naar Tideview Manor. Zo werd ze drie jaar lang zijn vrouw. Had ze echt mooie herinneringen aan hem? Ze zei waarschijnlijk precies het tegenovergestelde. "Anna... Heb ik een fout gemaakt?" Nigels ogen werden waterig toen hij berouwvol zuchtte. "Ik wilde echt dat je gelukkig was. Daarom heb ik erop aangedrongen dat jullie tweeën zouden trouwen. Ik had niet verwacht dat die snotneus zo onbeleefd zou zijn! Het spijt me zo..." "Zeg dat niet, opa. Alles gebeurt met een reden. Ik heb het verleden volledig losgelaten." Bella liet 13 jaar verliefdheid los. Alleen God weet hoeveel pijn het haar deed. Justin was vastbesloten om te scheiden. Als ze hem bleef lastigvallen, zou ze alleen haar waardigheid verliezen. Bella wilde niet veranderen in een rancuneuze vrouw alleen maar om het hart van een man te winnen. "Matt, breng me het verjaardagscadeau dat ik heb voorbereid voor mijn schoondochter!" Matt trok snel witte handschoenen aan en haalde een prachtige rode fluwelen juwelendoos tevoorschijn. Hij opende de doos en onthulde een prachtige smaragdgroene jade armband. Bella wist hoe ze schatten moest beoordelen, dus ze kon in één oogopslag zien dat deze jade een antiek stuk was dat minstens honderd jaar oud was. "Opa, is dit niet oma's...?" Justin was stomverbaasd toen hij de armband zag. "Ja, dit is de armband die ik je oma gaf toen we voor het eerst begonnen te daten. Het is een familie-erfstuk dat is doorgegeven van je overgrootvader." Terwijl Nigel sprak, pakte hij de armband op en bekeek hem in het licht. Zijn blik verzachtte toen hij verder ging: "Je oma vertelde me dat dit haar favoriete jade armband was van al haar juwelen. Ze hoopte dat ik deze armband aan mijn favoriete schoondochter zou geven. Nu je oma er niet meer is, wil ik dit aan mijn favoriete meisje, Anna, geven. Alleen zij verdient deze schat." "Nee, opa! Dit is te duur. En bovendien ben ik niet langer Justins vrouw." Bella weigerde in paniek. "Zelfs als jij en Justin niet langer samen zijn, ben je nog steeds de enige schoondochter die ik ooit zal erkennen!" Toen Nigel Bella's weigering zag, deed hij onmiddellijk alsof hij boos werd en zei: "Goed. Als je het niet wilt, breek ik het gewoon!" "Nee, nee!" Bella pakte haastig Nigels opgeheven hand vast. Haar hart trilde van angst. "Ik zal het aannemen, opa! Dank u." "Dat is mijn meisje!" Nigel schoof de armband om Bella's pols. Bella had een lichte en gladde huid. De doorschijnende smaragdgroene steen deed haar huid helderder oplichten. Justin had haar handen nooit opgemerkt. Nu hij naar de armband staarde, merkte hij dat haar huid zacht en licht was. Het werd helemaal niet dof van de armband. Haar hand was inderdaad mooi. "Snotneus, wat heb jij Anna gegeven voor haar verjaardag?" vroeg Nigel boos. "Opa, Justin heeft me een onvergetelijk cadeau gegeven." Justin balde stiekem zijn vuisten en perste zijn dunne lippen zo hard samen dat ze wit werden. Op haar verjaardag gaf hij haar inderdaad een groot "cadeau" - de scheidingspapieren. Justin dacht: 'Anna is zeker geweldig in het bespotten van me!' "Anna, is het echt over tussen jou en Justin? Kunnen jullie niet meer bij elkaar komen?" Nigel weigerde nog steeds op te geven. "Opa..." Bella hield zachtjes Nigels gerimpelde hand vast. "Als u echt van me houdt, moet u me steunen en me het leven laten leiden dat ik wil." "Zucht! Nu het zover is gekomen, kan ik er niets aan doen. Ik heb maar één klein verzoek. Kun je wachten tot na mijn 80e verjaardag om de scheiding af te ronden? Het is maar een kleine vertraging..." Nigel deed zijn best om Anna in de buurt te houden omdat hij er zeer onwillig toe was om zo'n briljante schoondochter op te geven. "Opa, dit is ongepast." Justin fronste zijn wenkbrauwen en sprak resoluut. "Waarom is het ongepast? Is het alleen gepast als je dat Rosalind-meisje naar me toe brengt en me dwingt haar te erkennen als mijn schoondochter op mijn 80e verjaardagsfeest?! Rosalind en Shannon denken dat ze kunnen doen wat ze willen omdat ze jou en je vader in hun zak hebben! Ze kunnen wel dromen!" Nigel was zo boos dat hij op het bed sloeg. "Als je me nog steeds respecteert als je grootvader en wilt dat ik nog twee jaar leef, kun je het beste uit de buurt blijven van die trut! Ik zal haar nooit erkennen als mijn schoondochter!" ...... Buiten de deur ijsbeerde Rosalind ongerust rond. Ze knarste op haar tanden en stampte boos met haar voeten. "Stop met ijsberen! Ik word duizelig als ik naar je kijk." Shannon wreef over haar slapen en schudde haar hoofd. "Je moet meer geduld hebben. Je weet dat Nigel je niet mag. Hoe lang zal hij de touwtjes in handen kunnen houden als hij al met één been in het graf staat? Je moet hem gewoon een tijdje verdragen en Justins hart behouden." "Ja, maar als die oude man niet sterft, kan ik niet met Justin trouwen, omdat die oude zak me nooit zal erkennen als onderdeel van de familie Salvador!" Rosalind bedekte snel haar mond en keek nerveus om zich heen toen ze zich realiseerde dat ze zich had versproken. "Destijds weigerde hij me ook te accepteren, maar wat kon hij doen? Uiteindelijk ben ik toch met Gregory getrouwd." Shannon bewonderde haar pas aangebrachte manicure. "Mensen zijn emotionele wezens. Justin is zijn kleinzoon, dus zolang Justin op jou staat, hoef je je niet te bekommeren om wat die oude man denkt." Rosalind vond wat haar tante zei logisch en kalmeerde uiteindelijk. Op dit moment ging de deur van de afdeling open. Matt stuurde Justin en Bella naar buiten. Rosalind verborg haastig haar snode uitdrukking en stapte naar voren, er zachtmoedig uitzien. Ze was geschokt toen ze de jade armband om Bella's pols zag. Het was zo mooi dat ze haar ogen er niet van kon afhouden. Het was zoveel mooier dan het zogenaamde familie-erfstuk dat ze op dat moment droeg. Bella droeg deze armband niet toen ze de afdeling binnen ging. Wie anders had het haar kunnen geven dan die oude man? Rosalind was zo jaloers dat ze nauwelijks helder kon denken. Ze had plotseling een boosaardige gedachte. Ze liep voor Bella en deed alsof ze uitgleed. "Ah!" Rosalind wilde doen alsof ze was uitgegleden en op Bella was gevallen, zodat ze Bella's armband eruit kon trekken en breken. Bella kneep echter haar ogen samen en vermeed Rosalind gracieus, dus Rosalind viel plat op de grond. Plotseling hoorde Rosalind een heldere klink. Rosalinds armband was in twee stukken gebroken.