Calvijn Na het verlovingsfeest van Wil bleef hij uit de buurt van Rin. Hij leek niet te vertrouwen om haar niet aan te raken. Hij wist dat hij dat die avond niet had moeten doen, maar ze had net gezegd dat ze niet meer van hem was, en hij had die woorden niet graag gehoord. Deze scheiding van haar was veel moeilijker dan hij had gedacht. Twee keer de afgelopen week had hij zich op de snelweg bevonden op weg naar haar huis, en had hij zich moeten omdraaien en teruggaan naar zijn appartement. Hij had Wil op een gegeven moment gebeld om een drankje te gaan drinken, omdat hij de afleiding van zijn eigen gedachten nodig had. Zes weken zouden moeilijker worden dan hij zich ooit had kunnen voorstellen. Ze was ook overstuur geweest in dat trappenhuis na Wil's feest. Ze kon hem niet eens aankijken. Ze had vaak in hun bed gelegen en naar hem gekeken, en soms deed hij alsof hij het niet merkte; andere keren zei hij gewoon dat ze moest gaan slapen. Ze vond het leuk om naar hem te kijken als ze dacht dat hij het niet merkte. Wil had zijn hoofd geschud. "Ik zei toch dat je het niet op deze manier moest doen." "Het moet wel," mompelde hij terwijl hij naar zijn whisky aan de bar staarde. "Ik moet naar het huis, maar ik denk niet dat het verstandig is om alleen te gaan. Ik verleid haar waarschijnlijk tot in ons bed." Hij zuchtte. "Nou, als ze bereid is," haalde Wil zijn schouders op. Dat was het probleem. Waarschijnlijk zou ze dat wel zijn, maar daarna zou hij die blik op haar gezicht moeten zien, die hij in het trappenhuis had gezien. De manier waarop ze zich afwendde van zijn aanraking, iets wat ze nog nooit eerder had gedaan, en hem zei om gewoon te gaan. Hij had die scheiding over haar uitgestort, en de dag dat ze het had ondertekend, had hij haar verleid in een verdomd trappenhuis waar iedereen het kon zien. "Nee, ze was de andere avond daarna overstuur." "Huh?" Wil klonk verward. "Ik ben er niet trots op, Wil. Maar op je verlovingsfeest," hij wervelde met die whisky in het glas. "Had ik mijn vrouw in het noodtrappenhuis." Hij zuchtte en dronk het hele drankje in één keer op. "Twee keer," mompelde hij. Hij keek naar de barman en tikte op zijn glas om aan te geven dat hij er nog een wilde. Het was een exclusieve bar, en alleen de superrijken kwamen hier. Het was zijn keuze omdat het er altijd rustig en kalm was. De sfeer was een beetje aan de donkere kant, maar het paste bij zijn stemming. Er was nooit een dronken uitspatting zoals in een gewone bar. Geen luide, irritante muziek, maar iets zachts en klassieks speelde op de achtergrond. En hij hoefde alleen maar op zijn glas te tikken om het bij te laten vullen. Wil zuchtte en schudde zijn hoofd. "Ik vroeg me al af waar je was gebleven?" "Hm, ze koos ervoor om de trap te nemen. Ik nam de lift en ging toen gewoon in mijn auto zitten tot ze het gebouw uitkwam." Hij keek naar zijn nieuwe drankje. "Het duurde meer dan een uur voordat ze naar buiten kwam, en ze droeg haar hakken. Ik denk dat ze alle 20 verdiepingen naar beneden heeft gelopen." "Dat is gewoon gestoord." Wil fronste naar hem. "Ik zou Anabell kunnen laten bellen, gaan lunchen, hoewel je je ervan bewust bent dat ze jouw naam niet op dat cadeau heeft gezet, toch?" "Mm," knikte hij, "waarschijnlijk heeft ze die kaart die dag geschreven." "Ik zei toch dat ze boos was. Je luisterde niet naar me," zei Wil en wenkte voor nog een biertje. Het kwam in een chique fles, die hij in zijn huidige stemming niet eens kon waarderen. "Dus, ik moet naar het huis, maar ik kan niet alleen gaan, dus raad eens wie er meegaat?" "Je advocaat." Wil grinnikte. "Ja, en ik wil dat je haar afleidt." "Ik denk niet dat ze geïnteresseerd is in een gesprek met de man die haar die papieren heeft overhandigd." "Het kan me niet echt schelen, ik hoef alleen maar een paar spullen uit mijn kantoor te halen en een paar pakken uit de slaapkamer. Eén bezoek, en dan laat ik haar met rust tot de dag dat ik haar moet ophalen en naar het vliegveld moet brengen." "Vertrouw je jezelf echt niet?" Wil zuchtte. "Normaal gesproken ben je vrij evenwichtig." "Dit is heel anders. Ik had niet verwacht me zo te voelen, helemaal niet," mompelde hij en dronk dat drankje op. "Haal me morgenochtend op." Hij hield zijn kaart naar de barman, "voor ons allebei," zei hij tegen de barman. Hij kleedde zich 's ochtends netjes, maar overdreef het niet, en hij liet zichzelf het huis in Cliffside binnen, alleen om te ontdekken dat Rin daar in de hal stond, een grote vaas op de tafel, en ze een bloemstuk maakte voor die bloemen. Haar ogen gingen naar hem en toen naar Wil "Wat kan ik voor je doen?" vroeg ze, en draaide zich toen weer om om bloemen in de vaas te plaatsen. "Ik ben hier alleen om een paar spullen uit het kantoor te halen, en een paar pakken," vertelde hij haar. "Oké." Ze haalde haar schouders op. "Ik zal je niet lastigvallen." Hij keek naar haar en wilde vragen of het goed met haar ging, maar hij wist dat dat niet zo was, niet echt. Ze was normaal gesproken iemand die altijd glimlachte als ze hem zag. Dat had ze vandaag niet gedaan. Hij keek naar Wil en knikte naar haar voordat hij wegliep. Hij hoorde Wil zeggen: "Anabell vond het cadeau dat je haar hebt gegeven erg leuk." "Dat is fijn," was alles wat ze terug zei, en het klonk niet alsof ze geïnteresseerd was in een praatje. "Ik was benieuwd hoe je Marilyn Riddley kent. Niemand lijkt te weten wie ze is. Een pseudoniem is wat Anabell me vertelde." "Ik heb met haar op de universiteit gezeten. Zo heb ik al haar boeken," antwoordde Rin hem. Dat verraste Calvijn. Hij had dat niet geweten, dat ze alle boeken van die auteur had. Het leek erop dat ze een paar geheimen had die hij niet kende. Hij haalde een paar bestanden uit zijn kantoor. Dingen waar hij aan werkte als hij hier 's nachts was. Soms kon hij niet slapen en werkte hij terwijl Rin sliep. Hij ging naar boven en keek rond en, ja, daar op haar kaptafel stonden twee boeken met de naam Marilyn Riddley erop. Niets anders hier was veranderd, alles was zoals het altijd was geweest, netjes en opgeruimd, het bed was opgemaakt en de ramen stonden open om de zomerbries binnen te laten, iets wat ze altijd deed. Hij wist dat dat te maken had met haar verleden. Een van de pleeggezinnen was niet zo goed geweest, en ze was meer dan eens opgesloten in een kamer zonder ramen, en kon het nu niet verdragen om in een donkere, afgesloten ruimte te zijn. Het was ook de reden dat hij dit huis had gekocht. Hun slaapkamer was erg groot en ruim en had grote ramen om het licht binnen te laten. En al die open ruimte daar achter het huis en naar de oceaan toe, ze had al het licht en de ruimte die ze ooit zou willen. Niets in dit huis was donker of claustrofobisch. Hij liep naar de kledingkast en haalde de pakken eruit die hij mee moest nemen en legde ze op het bed voordat hij de badkamer inliep en de badkamerkast opende. Hij pakte haar anticonceptie en keek ernaar. Ze was ermee gestopt, en zo te zien op de dag dat ze hun scheidingspapieren hadden ondertekend. Hij glimlachte een beetje, hij had gedacht dat ze dat zou doen, dat zou in zijn voordeel zijn voor zijn plannen. Alles zou goed komen, herinnerde hij zichzelf eraan. Ze zou het begrijpen, en hij dacht een beetje te huilen, hem te knuffelen, misschien op hem te slaan als ze zich realiseerde wat hij had gedaan, maar ze hield van hem. Dat wist hij. Die liefde zou de overhand krijgen op alle woede, en ze zou gelukkig zijn, ze zouden gelukkig zijn, en hij kon haar die baby geven die ze wilde, op de juiste manier. Ze zouden gelukkig uit Italië thuiskomen en met een baby op komst, hoopte hij. Hij moest zich gewoon inhouden tot die scheiding definitief was, en dan kon hij haar alles geven wat ze wilde. Ze zou hem begrijpen. Hij zette het terug in de kast, precies waar ze het altijd bewaarde, en verzamelde zijn pakken en bestanden en ging terug naar beneden. Hij had geen van deze pakken echt nodig, alleen de bestanden van zijn kantoor, maar het verzamelen ervan was een goed excuus om te controleren of haar anticonceptie er was. Ze was niet in de hal, maar de bloemen waren er wel, een prachtig boeket van Calla Lelies met Orchideeën, en hij keek Wil vragend aan, en hij haalde zijn schouders op en zei: "Ze maakte de bloemen af en verliet toen gewoon het huis, ging wandelen. Het leek me dat ze naar de klif ging," zei Wil. Cal knikte, het was een van haar favoriete plekken om daar te zijn. Ze had die bank zelf gekocht en daarheen laten verplaatsen om op te zitten, ze hield van de zeebries, had ze hem ooit verteld. Hij wierp een blik in die richting terwijl hij naar de auto liep, en ze liep in die richting in een ontspannen tempo.