Calvijn Hij stond zenuwachtig rond te dwalen in Wil’s kantoor. De man was aan de telefoon, en het was nog geen 9 uur 's ochtends. Cal was op dit moment geïrriteerd, zijn plan om vanochtend een scheiding aan te vragen was niet doorgegaan. Rin had hem volledig overrompeld met die vraag over haar wens om een baby met hem te krijgen. "Wat zit je zo op te winden?" vroeg Wil uiteindelijk toen hij het gesprek beëindigde. De man had hem door de kamer zien ijsberen. "Is Rin flauwgevallen toen je om de scheiding vroeg?" "Nee, ik heb haar er niet om gevraagd," mompelde hij. "Wat? Waarom niet? Dat was toch het plan," zei Wil met een frons. "Ik kon het gewoon niet. Ze was gisteravond zo gelukkig, giechelde naar me en vanmorgen..." hij zuchtte. "Vroeg ze me naar het krijgen van een baby." "Wat!" Wil staarde hem nu aan. "Ja, dat was mijn reactie." zei Calvijn, "Hoe kon ik een scheiding aanvragen na zo'n gesprek? Ze zou denken dat het was omdat ze naar een baby had gevraagd. Dat is gewoon verkeerd, zo wreed ben ik niet." "Dat zeg je wel, maar dat meisje is verliefd op je, Calvijn, dat heb je zelf gezegd. Vertelde me dat ze helemaal tegen je aan kroop na jullie tweede huwelijksverjaardag en mompelde dat ze van je hield in haar half-dwaas slapende toestand." "Ik weet het," mompelde hij, en een lichte glimlach verscheen op zijn gezicht bij de herinnering eraan. Ze was zo schattig geweest, had hem stevig vastgehouden, een beetje op zijn borst geklopt en zachtjes gezucht, een beetje dromerig 'Ik hou van je, Cal' gemompeld. Zij was de enige die hem Cal mocht noemen. Iedereen noemde hem Calvijn of meneer Reeves. "Je had toen om een scheiding moeten vragen," mompelde Wil, "kijk nu eens waar je in terecht bent gekomen." "Toen was ik er nog niet klaar voor." Hij zuchtte en ging op de bank van de man zitten, en dat was hij niet geweest. Ja, ze was zijn vrouw, maar het was een contracthuwelijk en hij had haar nooit anders dan dat bekeken. "Ik moet het nu vragen, ik kon het gewoon niet vandaag doen zoals gepland." "Nou, hoe eerder hoe beter, dat weet je. Zelfs een scheiding zonder verweer, wat het zal zijn, duurt zes weken om af te wikkelen en te voltooien, dus ik stel voor dat je die plannen van je begint te realiseren. Of ze vraagt er misschien zelf om. Wil je dat echt?" "Nee," mompelde hij. "Het moet van mij komen," knikte hij. "Ik regel mijn deel vandaag. Ik weet waar ze van droomt om op vakantie te gaan. Het is niet bepaald onopvallend dat haar screensaver de plek is waar ze naartoe wil." "Maak dan de plannen, jij bewaart haar paspoort, toch?" zei Wil. "Ja, het ligt bij dat van mij. Ik regel alles, de vluchten en accommodatie, de tours waarvan ik weet dat ze die wil doen." knikte hij beslist. Hij had zijn besluit genomen. "Het is veel moeite voor een scheiding, dat weet je toch." Wil schudde zijn hoofd. "Mm, ik ben de goede man, weet je nog." Hoewel hij zich er op dit moment niet naar voelde, had dat meisje niemand, gedumpt in een weeshuis en daarna opgevoed in het pleegzorgsysteem. Hij was verbaasd dat ze zo evenwichtig was. Hij schudde dat van zich af en stond op. "Wanneer zijn de papieren opgesteld?" "Wanneer je opsomt wat je erin wilt hebben, stel ik het vandaag nog op, ik heb vandaag de tijd, zelf geen rechtbank. Wat krijgt ze?" "Het huis dat we delen, en vier miljoen dollar zou genoeg moeten zijn. En dan die vakantie helemaal betaald naar haar droombestemming. Ik maak het eerste klas, ook." Hij zou haar een beetje verwennen, dat verdiende ze. "Weet je zeker dat je het op deze manier wilt doen, Calvijn. Je zou gewoon..." "Nee, het moet zo. We moeten scheiden, het is de enige manier waarop ik zie dat ze gelukkig kan zijn. Ze zal begrijpen dat het mijn bedoeling is om haar los te laten, zodat ze in de toekomst gelukkig kan zijn." "Het kan averechts werken, weet je, ik durf te wedden dat er een temperament in die vrouw van je zit." "Hmm, ik heb het nog nooit gezien," hij schudde zijn hoofd. "Ze is te lief om te schreeuwen en te gillen en een scène te schoppen. Waarschijnlijk staart ze me gewoon aan en mompelt 'goed, waar zijn de papieren'." Of dat hoopte hij tenminste. "Ik wil geen grote scène hiervan maken, houd het discreet en uit de kranten." "Dus wanneer ga je het doen? Ga je de papieren zelf bezorgen? Of ben ik de slechterik voor je lieve, liefdevolle vrouw?" mompelde Wil. "Ik begrijp dat je het niet leuk vindt, Wil, maar we kunnen niet verder in ons huwelijk zoals het nu is. Het is niet goed en dat weet je. Ik kan haar nooit vertellen dat ik ook van haar houd, dus het is tijd om te scheiden." zei hij. "Als je alles morgen klaar kunt krijgen, gaan we allebei naar Cliffside Estate, en ik zal haar vertellen dat ik wil scheiden en jij, mijn vriend, kunt haar de papieren overhandigen." "Yes, ik ga niet in de weg staan als ze je een klap probeert te geven." "Dat zal ze niet doen," zei Cal, en dat zou ze niet doen. Ze was niet zo'n soort vrouw. "Haar hart gebroken, dat zou zomaar kunnen. Ik heb ze morgenochtend klaar. Je kunt ze het beste ondertekenen voordat je daarheen gaat, zodat ik ze op die dag kan indienen, zodat die wachtperiode van zes weken meteen begint." Cal knikte en ging naar zijn eigen kantoor. Het zou een lange en frustrerend frustrerende dag worden, en dat wist hij. Zijn geest zou afgeleid worden door die woorden die ze vanochtend had uitgesproken. Een baby, ze wilde een baby met hem krijgen, binnen een contracthuwelijk. Het was niet de juiste manier om een kind in een huwelijk zoals zij te brengen. Dus nee, hij zou niet alleen geen baby met haar krijgen, hij zou van haar scheiden om ervoor te zorgen dat ze hem zou begrijpen. Hij bracht de dag door met het regelen van vliegtickets en accommodatie, controleerde tours door de omgeving en boekte er verschillende: een wijngaardtour, een ballonvaart, paardrijden op het strand. Een diner cruise op een mooi jacht en een dagje spa, hij boekte de beste hotels en zorgde voor luxe transfers. Alle dingen waar ze met zijn eigen moeder over had gepraat, alle dingen die zijn moeder hem vertelde dat hij met haar moest doen: "Neem je vrouw mee op vakantie, zoon, maak het romantisch en ontspan, geniet van elkaar." Hij wist wat dat betekende. Ze wilde dat hij een baby met zijn vrouw zou krijgen. Zwanger thuiskomen, dat bedoelde ze. Hij bekeek de lijst met dingen en printte de reisroute uit. Het was behoorlijk uitgebreid, een vakantie van een volle maand in Italië. Dat zou ze echt leuk vinden, ze zou zien dat hij de moeite had gedaan om haar iets te geven waarin ze geïnteresseerd was, haar droombestemming. Ze had geen vakantie gehad in de drie jaar dat ze getrouwd waren, zijn schema stond dat in de weg. Hij had altijd evenementen, of het nu zakelijke of liefdadigheidsevenementen waren, hier of in andere staten of buiten het land. Hij bracht alles samen en haalde haar paspoort uit de kluis, bladerde er doorheen. Ze was met hem op twee zakenreizen geweest, en hij had die dagen dat ze samen waren gebleven meedogenloos met haar naar bed geweest. Zijn vrouw was mooi en had een glimlach die het hart van elke man kon doen smelten. Daarom had hij een scheiding nodig. Hij wilde dat ze echt gelukkig was, en dat kon ze niet zijn binnen hun contracthuwelijk, iets vol regels en bepalingen, dingen die hij op zijn plaats hield om haar en zichzelf te beschermen. Niet dat het had geholpen om haar te beschermen, ze was er nog steeds in geslaagd om verliefd op hem te worden. Het was tijd om een einde te maken aan hun schijnvertoning van een huwelijk in het voordeel van geluk en tevredenheid. Ze zou het niet leuk vinden, haar hart zou gebroken zijn, maar het was het beste. Hij kon niet in dat contracthuwelijk blijven als hij haar niet kon geven wat ze echt wilde, en dat kon hij niet.