Calvin liep Wil’s kantoor binnen. “Heeft ze getekend?” vroeg hij, terwijl hij naar zijn bureau liep. “Ze heeft getekend,” knikte Wil. “Eerlijk gezegd heb ik haar nog nooit zo gezien. Ik denk dat ze woedend is.” De man zuchtte. “Ben je er echt zeker van dat dit de juiste manier is, Cal, want ik denk nu dat het averechts gaat werken.” “Dat zal het niet,” verklaarde hij. “We hebben dit al eerder besproken. Ik heb een duidelijke verklaring nodig zodat ze de waarheid weet. Dat is wat dit zal doen. Waar was ze zo woedend over? Je hebt niet gezegd waarom ze de wijzigingen heeft aangebracht, alleen dat als ik het er niet mee eens was, ze me voor de rechter zou slepen.” “Denk je dat ze dat echt zou doen?” vroeg Wil. “Nee,” zei Calvin terwijl hij ging zitten en de papieren van Wil aannam, “Zo is ze niet.” Hij zag haar handtekening, klein en netjes, in tegenstelling tot zijn grote, gedurfde krul. “Maar het geld, in plaats van het huis dat ik voor haar heb gekocht, op haar wensen afgestemd zelfs? Dat is wel vreemd. Ze houdt, voor zover ik kan zien, van het huis, onderhoudt het, plant bomen en bloemen.” Zijn ogen gingen naar Wil toen hij zijn pen pakte om zijn naam naast de wijzigingen op de scheidingspapieren te zetten. “Mm, haar reden is dat je haar wegstuurt. Ze denkt dat ze niet krijgt wat je aanbiedt als ze eerder vertrekt, ze krijgt het,” Wil schudde zijn hoofd. “Ik heb haar nooit als materialistisch gezien.” “Dat is ze niet,” mompelde Cal, en hij leunde achterover in zijn stoel. “Ze geeft geen van mijn geld uit, heeft een creditcard en gebruikt die alleen als ik haar zeg dat ze iets moet gaan kopen om te dragen voor een gelegenheid.” Hij ondertekende die wijzigingen. “Denkt ze dat ik haar een poot ga uittrekken bij de schikking?” “Dat was de indruk die ik kreeg, gezien haar kijk op het feit dat je haar wegstuurt,” knikte Wil. Cal keek hem nu fronsend aan: “Ik stuur haar niet weg, het is een volledig betaalde reis naar Italië,” corrigeerde hij de man. “Dat heb ik haar gisteren zelf verteld.” “Dat deed je. Ze zag echter het enkele vliegticket en concludeerde dat je haar niet alleen gaat scheiden, maar haar ook het land uitwerkt. Als ze niet betaald wordt voordat ze vertrekt, zoals je wilde wachten tot de dag nadat de scheiding is afgerond, wat de dag is nadat ze vertrekt voor die reis. Als je niet betaalt, kan ze zich niet veroorloven om terug te komen. Dus, haar het land uitwerken.” Cal snoof nu. “Dat is niet wat ik doe.” “Kijk, ik heb je gezegd dat dit niet de juiste manier was om van haar te scheiden. Je hebt op de een of andere manier in je hoofd gehaald dat het zo moet. We hadden gewoon het huwelijkscontract kunnen aanpassen aan jouw en haar behoeften. Het zou makkelijker zijn geweest, en ze zou nu niet boos op je zijn. Ik garandeer je dat ze dat is, ze noemde je Calvin,” hij hield een stuk papier omhoog. “Dit is haar ontslag.” Cal zuchtte: “Lees daar niet te veel in, Wil, het is onderdeel van ons contract als het huwelijk voorbij is, ze moet ontslag nemen.” “Nou, dat heeft ze gedaan.” Hij zwaaide met het papier naar hem. “Wil je het lezen?” Cal zuchtte nu, aan de klank te horen zou het antwoord 'nee' zijn. Hij bekeek het. Het was kort (Ik, Marrin Huxley neem ontslag bij C.R. Technology.) Hij keek naar Wil: “En wat is er mis mee? Geen gedoe, geen gedoe, precies zoals ik het graag heb.” “God, je bent soms zo dom, voor een genie. Marrin Huxley. Ze is Marrin Reeves, heeft haar naam al veranderd of gaat dat binnenkort doen.” “Dat is prima,” haalde hij zijn schouders op. “Ik zie het probleem er niet mee. Maakt de dingen juist soepeler.” Wil staarde hem alleen maar aan: “Je begrijpt meisjes niet, dat is haar manier om afscheid van je te nemen. Ze vertelde me dat ze zou vertrekken, en dat je haar nooit meer zou hoeven zien.” “Het komt goed,” zei Cal eenvoudigweg. “Ik probeer je te vertellen dat ik denk dat het niet goed komt. Laat me dit verscheuren en haar terugroepen voor een wijziging van het contract.” “Nee. Ik wil niet dat dit contracthuwelijk doorgaat en als we dat wel zouden doen, zou ze nog steeds die baby willen, en er zal zeker geen baby komen binnen een contracthuwelijk tussen haar en mij,” verklaarde Calvin en stond op. “Vertrouw me in mijn proces, ze zal me begrijpen als ze me weer ontmoet nadat de scheiding is afgerond.” “Je bent gek Calvin, waarom in hemelsnaam scheiden van een vrouw met wie je getrouwd wilt zijn?” “Om die reden juist, Wil,” zei hij, en legde de twee sets papieren op tafel, “deponeer dat bij de rechter en deponeer dat bij HR.” Hij stond op en verliet het kantoor. Zijn plan was eenvoudig in zijn hoofd, en het zou werken. Dat wist hij. Hoewel haar clausules voor de scheiding hem deden grinniken, probeerde ze hem daadwerkelijk afscheid van haar te laten nemen, en hij wist het. Eigenlijk, toen hij haar op haar reis uitzwaaide, was ze soms zo schattig dat hij zijn hoofd schudde. Hij dacht niet dat ze begreep hoe schattig ze was. Zijn vrouw was mooi. Hij had het vaak gehoord van de mensen om hem heen: “Je vrouw is niet alleen mooi, maar ook slim. Je hebt een heel pakket in huis gehaald.” Zeiden sommige zakenmensen om hem heen. “Ik weet het,” was zijn gebruikelijke antwoord, tenzij ze naast hem stond, en dan glimlachte hij naar haar en kuste haar op haar slaap en “Perfect is ze,” kwam er uit hem. Ze bloosde als hij dat zei, weer iets dat haar schattig maakte. Het is de reden waarom de scheiding zo stil was. Hij wilde de wereld om hem heen niet. Al die mannen die naar haar keken en ideeën kregen dat ze haar in hun bed konden verleiden. Als ze haar naam terug zou veranderen in Huxley, zou dat waarschijnlijk toch het beste zijn. Hij pakte zijn kantoor in en ging naar zijn appartement om zich klaar te maken voor Wil’s verlovingsfeest om 19.00 uur. Hij had niet verwacht Rin daar te zien. Ze hadden vandaag net de scheidingspapieren ondertekend, maar ze stond in de kamer te praten met Wil’s verloofde, Anabell. Ze stond daar in een mooie cocktailjurk die tot op haar knieën viel. Het was een middentint paars; een chiffonjurk, die vrij eenvoudig maar tegelijkertijd elegant was. Hij wist dat ze waarschijnlijk Anabell had gebeld en had gevraagd naar de dresscode of welke kleur zij zelf zou dragen, zodat Rin niet iets zou dragen dat Anabell zou overtreffen. Zo attent was ze. Ze speelde het bescheiden, maar zag er toch prachtig uit in haar jurk. Haar haar was half opgestoken en licht gekruld. Ze overtrof op geen enkele manier Anabell’s ivoorkleurige kanten jurk, die mooi en elegant was, geschikt voor haar verlovingsfeest en voor de vrouw van een advocaat. Anabell glimlachte naar hem. “Calvin,” begroette ze hem en glimlachte vervolgens naar Rin. “Jij hebt geluk, hij is altijd zo knap.” Calvin grinnikte zachtjes om haar woorden en liep naar haar toe, boog zich voorover en fluisterde in haar oor: “Laat Wil dit niet horen,” en leunde achterover om haar een beetje te zien giechelen. Ze was een lieve vrouw, maar een beetje brutaal, ze studeerde zelf rechten en had nog een jaar te gaan. Ze was goed voor Wil. Hij had zijn vriend in de afgelopen anderhalf jaar van haar kennismaking nog nooit zo veel zien glimlachen. Zijn ogen gingen naar Rin en hij glimlachte naar haar, zoals hij altijd deed. Niemand wist van hun scheiding, en hij stapte recht naast haar. “Je ziet er prachtig uit,” fluisterde hij zachtjes. “Dank je,” zei ze, “Ik zal je een drankje halen.” En toen liep ze van hem weg. Cal fronsde, dat was niet normaal voor hen, en ze complimenteerde hem altijd terug. Hij keek haar na en vroeg de barman om een drankje. De man glimlachte recht naar haar, vol charme, en zijn kaak spande onmiddellijk toen hij die man met zijn vrouw hoorde flirten. “Nog steeds jaloers na drie jaar huwelijk.” Anabell sloeg haar arm door de zijne en leunde op hem, en hij keek naar haar neer, terwijl ze naar hem glimlachte. “Ik hoop dat Wil net zo zal zijn als jij en nog steeds jaloers zal zijn als we getrouwd zijn,” vertelde ze hem. “Alle echtgenoten zouden jaloers moeten worden op iedereen die met hun vrouw flirt, zo niet, waarom zou je dan getrouwd blijven?” vertelde hij haar. “Waar is Wil nu?” “Hij werd vanmiddag opgehouden door een rechter; hij is laat.” Ze schudde haar hoofd. “Niets ongewoons daaraan.” Hij draaide zich om toen hij zijn naam hoorde: “Calvin, je drankje.” En hij fronste recht naar Rin. Ze gebruikte nooit zijn volledige naam, maar hij zag haar een drankje naar hem uitsteken, een Whiskey neat. Ze had ook twee champagnefluiten in de andere hand. Hij nam zijn drankje aan en ze gaf een fluit aan Anabell. “Ah, ik zie Winnie.” Ze glimlachte en liep weg om met iemand anders te praten. “Oh, je bent in de hondenmand, zie ik.” Anabell glimlachte. “Ze wijkt normaal niet van je zijde.” “Het lijkt er wel op,” knikte hij en nam een slok van zijn whisky, terwijl zijn ogen Rin door de kamer volgden. “Hé, blijf van mijn vrouw af.” Wil’s stem klonk luid. Hij draaide zich om en keek naar zijn beste vriend die bij de deur zijn jas uittrok. Velen lachten, en Anabell haalde haar hand onmiddellijk uit zijn arm om haar verloofde te gaan kussen. Hij zag Wil een hand om Anabell’s nek slaan en zijn duim gebruiken om haar gezicht naar hem toe te kantelen terwijl zijn mond zich naar de hare bewoog, om haar zacht en sensueel te kussen, zonder zich te bekommeren om wie hen zag.