Rin Ze werd alleen wakker in hun bed, en ze zuchtte zachtjes toen ze zich op haar rug draaide en naar het plafond keek. Soms hadden ze ook ochtendseks, en ze wilde dat nu eigenlijk wel, ook al wist ze dat ze eigenlijk nooit iets van haar man zou moeten willen. Ze vroeg nooit om iets anders dan hier in deze slaapkamer, wanneer hij zijn handen op haar had. Dit huis was meer dan genoeg: het was groot en indrukwekkend en er kwam een huishoudster elke maandag en vrijdag, voor het weekend en na het weekend. Ze onderhield het huis om de dag. Het was niet zo moeilijk, zij was de enige die hier woonde. Cal woonde in de stad in een penthouse appartement dat iets meer dan een uur rijden was. Ze lag daar in hun bed en vroeg zich af of hij al weg was. Ze keek op de klok; het was iets na zevenen, hij was waarschijnlijk al weg. Ze sliep altijd als een roos na de seks. Het ontspande haar volledig, hoewel ze ook wist dat Cal goed sliep na de seks. Maar hij nam nooit de moeite om haar wakker te maken als hij 's ochtends opstond, nee, hij douchte, kleedde zich aan en vertrok, en ze werd 50% van de tijd alleen wakker. Ze ging rechtop zitten en stapte toen uit bed, douchte en kleedde zich voor de dag. Ze trok een zachte crèmekleurige pantalon aan en een eenvoudig zijden hemdje in een zachte paarse kleur. Haar garderobe was niet meer te vergelijken met hoe die was toen ze in dit huis was komen wonen. Zelfs haar ondergoed was duur, omdat Cal het meeste kocht. Hij kwam af en toe binnen en gaf haar een tas, glimlachte naar haar en zei: "Ik heb iets voor je gekocht. Draag het voor me." Ze bond haar lange, dikke, donkere haar in een gemakkelijke paardenstaart en liep de trap af, en kwam bijna tot stilstand toen ze Cal aan de eettafel zag zitten, de krant te lezen en een kop koffie naast hem. Hij keek haar vluchtig aan. "Wat?" vroeg hij. "Niets," ze schudde haar hoofd en ging koffie voor zichzelf zetten. "Wil je ontbijt?" bood ze aan. Hij bleef zelden bij haar eten. "Nee, ik vertrek zo. Heb om negen uur een juridische afspraak," zei hij eenvoudigweg. "Oké." Ze knikte en maakte wat toast voor zichzelf bij haar koffie. Toen vroeg ze zich af of vandaag de dag was om het hem te vragen. Ze keek naar hem terwijl hij de krant las, terwijl ze haar koffiekop vasthield. Ze had geen familie; ze was een weeskind zolang ze zich kon herinneren, en verhuisde van het ene pleeggezin naar het andere. Ze vond het fijn om getrouwd te zijn, ook al was hij er niet echt. Als ze ziek of gewond was, stond zijn naam daar als haar naaste verwant. Dat had ze nog nooit gehad, pas sinds ze getrouwd waren. Ze vond het fijn om te weten dat ze zijn naam daar kon schrijven op die formulieren die ze moest invullen. "Wat is er, Rin? Je kijkt een gat in me," zei hij. "Oh, sorry." Ze pakte haar toast en liep naar de tafel om te zitten. "Ik wilde niet staren." Ze wist dat hij dat als onbeleefd beschouwde, maar ze kon er niet mee ophouden om na te denken over het feit dat ze net hun driejarig jubileum hadden gehad. Ze kon om een baby vragen, en zijn kind zou schattig zijn. "Rin?" zuchtte hij en keek haar aan, vouwde de krant op en stond op nadat ze nog een minuut naar hem had zitten staren. "Zeg me gewoon wat je denkt. Wil je iets?" vroeg hij. "N...nee, niets dergelijks. Ik, nou ja, we zijn nu drie jaar getrouwd," stotterde ze een beetje. "Ja." Hij knikte en dronk de rest van zijn koffie op. "Je hebt me ooit verteld, ik, wij, zouden een baby kunnen krijgen na drie jaar huwelijk." Ze beet op de kogel en vertelde hem wat ze dacht. "Heb ik dat gezegd? Ik herinner me dat niet." Hij fronste zijn wenkbrauwen naar haar. "Ja, het was net na onze eerste verjaardag bij je moeder thuis," vertelde ze hem. Ze herinnerde het zich nog heel levendig. "Alleen voor het welzijn van moeders dan... Heb je gisteravond geprobeerd zwanger te worden?" Hij fronste nu plotseling zijn wenkbrauwen naar haar. "Nee, ik slik nog steeds anticonceptie." Ze schudde haar hoofd en keek op haar horloge. Het was bijna tijd om het in te nemen, realiseerde ze zich. "Goed, blijf eraan," zei Cal en liep naar de deur. "Er komt geen baby binnen dit huwelijk." Hij keek haar recht aan. "Ik bedoel dat, niet binnen dit huwelijk, ben ik duidelijk." "Ja." Murmelde ze terwijl pijn haar borst raakte. Ze zag hem de kamer verlaten en dacht aan die woorden 'er komt geen baby binnen dit huwelijk'. 'Voor het welzijn van zijn moeder', maar hij had haar die dag aangekeken en naar haar geknikt, alsof hij haar wilde vertellen dat hij het meende. Ze zouden samen een baby kunnen krijgen als hun huwelijk zo lang zou duren. De man van wie ze hield, haar man, wilde geen baby met haar. Wanneer ze dit huwelijk zou verlaten, zou ze weer alleen zijn. Een deel van haar, wist ze, was zo ontzettend dom om te denken dat hij dat met haar zou willen. Ze was slechts een contractvrouw. Een gemak voor hem om te laten zien dat hij een gezinsman was, dat was alles. Ze stond op en liep naar buiten. Misschien was het tijd om zelf om een scheiding te vragen, een van beiden kon erom vragen. Er was een exitclausule, maar als zij erom vroeg, moest ze alles opgeven en met niets vertrekken. Haar hele leven was nu hier, draaide om die man. Ze had geleerd hoe ze correct moest eten, goed moest dansen, en had dat eerste jaar ook etiquette lessen gehad. Ze leerde zelfs hoe ze make-up moest aanbrengen en haar haar moest doen. Alle dingen die nodig waren om zijn vrouw te zijn, om aan zijn arm gezien te worden. Het enige dat ze niet kreeg in dit huwelijk was een echte bruiloft, zijn hart, en de man van wie ze hield te kussen. Al het andere was van haar totdat ze gingen scheiden. Ze liep naar de klif aan het einde van het terrein en ging op de bank zitten die daar stond. Het was haar favoriete plek om na te denken. De wind zou haar gedachten wegblazen en haar geest leegmaken, en ze hield ook van de geur van de zoute zeebries. Ze voelde zich op dit moment meer dan een beetje dom; ze had haar tong moeten afbijten en dat wist ze. Ze had beter moeten weten dan te vragen om een gezin. Zij en gezin; die twee dingen gingen volgens haar niet echt samen. Hoewel zijn familie haar aardig vond, en ze goed overweg kon met zijn moeder en vader, zijn zus, allemaal heel goed. Het waren aardige, normale mensen, alledaagse, doorsnee mensen zoals zij. Cal was niet rijk geboren, hij had zijn eigen rijkdom gecreëerd op zijn 25e, had naam gemaakt en deed dat tot op de dag van vandaag. Hij runde zijn eigen bedrijf, vond het leuk om kleinere bedrijven te kopen en ze te absorberen, ze te laten groeien, de beste computerprogrammeurs te headhunten. Ze wist wie ze allemaal waren. Dat was haar wereld. Hoewel ze nu op afstand werkte, kon ze overal ter wereld werken. Ze zat daar en keek over de oceaan terwijl ze zich afvroeg waar ze naartoe zou gaan als ze die scheiding kreeg, en vroeg zich af of ze nu al moest beginnen met zoeken. Hij was ongelukkig met haar vraag en dat wist ze; ze herkende die uitdrukking op zijn gezicht. Die ene vraag zou wel eens haar ondergang in dit huwelijk kunnen zijn. Ze zuchtte zachtjes en keek daar naar de oceaan en vroeg zich af of ze ooit iemand zou hebben om te bellen, zoon of dochter. Hoewel ze nu wist dat het niet met Cal zou zijn, dat was nu wel duidelijk. "Er komt geen baby in dit huwelijk." Ze imiteerde zijn woorden. Maar toen zuchtte ze naar zichzelf en stond op. Ze wilde een baby, en ze werd er niet jonger op; ze was al 28. Misschien was het tijd om verder te gaan, weg van hem en dit leven dat hij haar gaf, maar tegelijkertijd, hoe kon ze dat? Als ze van hem hield.