Rin Ze trok nu een wenkbrauw op naar hem, bij die woorden dat hij nooit vakantie had genomen. Ze was vaak met hem meegeweest naar die tentoonstellingen en conferenties. Die gingen over computertechniek en software releases of gameontwikkelaars die op zoek waren naar investeringen; dingen waar hij bij wilde zijn of de rechten van wilde proberen te kopen, als een klein bedrijf op zoek was naar geldschieters. Twee of drie dagen in zijn gezelschap, vier of vijf keer per jaar, waarbij ze in een vijfsterrenhotel verbleven, al hun maaltijden samen nuttigden, elke nacht seks hadden en soms 's ochtends, zelfs een paar keer 's middags. Rin beschouwde al die momenten als vakantie, kleine mini-vakanties met hem, maar hij niet, zo wist ze nu. Ze hoorde zijn telefoon rinkelen, en hij haalde hem uit zijn jaszak om te kijken. "Ik moet deze opnemen," verklaarde hij en draaide zich om om weg te gaan, maar wees toen naar de papieren toen ze die van Wil aannam. "Teken dat." zei hij tegen haar en liep weg om zijn telefoontje aan te nemen. Ze keek hem na, hij liep gewoon weg zonder zich te bekommeren om het feit dat haar hart zich vulde met pijn in haar borst. Ze betwijfelde of die man überhaupt wist dat ze van hem hield. Er zou geen overtuiging mogelijk zijn om hem ervan te weerhouden te scheiden, en ze wist het, hij was al afwijzend weggelopen. Ze wendde haar ogen af van hem en zijn terugtrekkende rug en keek naar de papieren. Ze negeerde de pen die Wil nu naar haar uitstak, om de papieren te ondertekenen zoals Cal wilde; ze zou niets ondertekenen zonder het te lezen. Ze stond daar en bladerde door de vakantie die voor haar was gepland. Haar paspoort was aan de vakantieplannen gehecht, iets wat hij in zijn kluis op kantoor bewaarde, voor het geval dat er ad-hoc reisarrangementen moesten worden getroffen waarvoor haar paspoortgegevens nodig waren. Ze had er geen gehad totdat ze getrouwd waren. Hij had het geregeld omdat ze soms naar het buitenland moesten. Ja, er was een eersteklas vliegticket, een paar tussenstops om er te komen, maar de hele reis eersteklas. Er was vijfsterrenhotelaccommodatie op alle plaatsen waar ze zou verblijven en transfers met chauffeur naar alle plaatsen die ze zou bezoeken. Het was vrij uitgebreid en er waren genoeg tours om aan deel te nemen, allemaal in Italië, een plek waar ze eigenlijk wel naartoe wilde. Hoewel ze dacht dat die tours meer dingen waren die stellen samen deden, vroeg ze zich af of zijn secretaresse dit had gepland met de gedachte dat ze samen weg zouden gaan, in plaats van dat het een afscheidscadeau voor hun scheiding was. Ze ging over tot de daadwerkelijke scheidingspapieren. Slechts twee pagina's lang. Ze zou het huis krijgen waar ze nu woonde en vier miljoen dollar, de dag nadat de scheiding over zes weken was afgerond. Ze fronste haar wenkbrauwen, ze hadden nooit echt een schikking besproken. Hij had haar alleen verteld dat ze een vergoeding zou krijgen voor de tijd die ze als zijn vrouw had doorgebracht. Ze sloeg de laatste pagina om en zag dat hij al had getekend en gedateerd. Hij had het niet alleen laten opstellen, maar er ook voor gezorgd dat dit snel voorbij zou zijn. Ze had zijn toon gehoord en de manier waarop hij naar de papieren had gewezen, hij verwachtte dat ze het nu meteen zou doen terwijl hij daar stond te wachten. Of Wil stond hier, Cal was al onverschillig weggelopen. Ze keek naar haar man van drie jaar, terwijl hij nog steeds over het gazon liep en aan de telefoon zat. Dat telefoontje was belangrijker dan zelfs afscheid van haar nemen. Ze begreep dat hij een druk man was, maar je zou denken dat hij haar zijn onverdeelde aandacht kon geven voor de paar minuten die het zou duren voordat ze deze papieren had ondertekend; ze betekende echt helemaal niets voor hem. Haar ogen gingen naar Wil toen hij zijn keel schraapte, en hij hield de pen weer naar haar uit. "Teken het alsjeblieft, Marrin." Hij gebruikte haar volledige naam, net alsof zij de enige was die Calvin, Cal noemde. Cal was de enige die haar Rin noemde. Het werd gezien als intiem en iets dat ze als man en vrouw deden, was persoonlijk en privé, alleen voor hen tweeën. "Je verwacht echt dat ik iets onderteken waar ik nauwelijks naar heb gekeken. Zo dom ben ik niet, William." verklaarde ze, "Ik zal het ondertekenen nadat ik het goed heb doorgelezen en heb gecontroleerd of alles in orde is." Wil staarde haar nu aan, leek een beetje geschokt. "Ik behandel de hele tijd contracten, en ik zal het vergelijken met het huwelijkscontract om ervoor te zorgen dat alles goed is geregeld volgens dat contract. Calvin kan het uitzingen, het zal een extra dag wachten zijn. Als hij zo ongeduldig is om van me te scheiden, had hij het me gisteravond moeten sturen toen hij het ondertekende en het vanochtend moeten komen ophalen." vertelde ze hem en draaide zich om en liep weg. Ze hoorde William zuchten maar keek niet achterom. Ja, ze had opgemerkt dat Calvin het gisteren had ondertekend. Ze zou het bekijken met haar huwelijkscontract er direct naast. Op dit moment had ze echter even tijd nodig om haar kalmte te bewaren en niet in elkaar te storten in het bijzijn van een van beiden, dus liep ze weg zoals Calvin zelf had gedaan. Ze zou doen wat ze had gezegd, en ze zou het ondertekenen; haar woord was goed. Ze had gewoon even tijd nodig, en wilde het niet in het bijzijn van een van beiden doen, dus ging ze daar op de klif zitten om even tijd voor zichzelf te nemen, zoals ze altijd deed. Dit was het. Ze ging scheiden, hij zou verder gaan en bij haar weggaan, en ze zou ergens vastzitten tussen nog steeds van hem houden en hem tegelijkertijd haten. Hem haten om zijn onverschillige manier waarop dit werd afgeleverd. Waarom kon hij niet gewoon tien minuten van zijn dag nemen om te gaan zitten en haar het zelf te laten zien, het uit te leggen en het tegelijkertijd met haar te ondertekenen? Ze draaide zich om en keek naar het huis. Hij was al bij zijn auto, en ze keek toe hoe ze instapten en vertrokken, en voelde tranen over haar gezicht stromen. Dat was het, en ze wist het. Hij was weg, nooit meer hier in dit huis te zien. Hij had haar gewoon verlaten zonder zelfs maar een bedankje voor het helpen, of het was leuk om met je getrouwd te zijn, zelfs geen afscheid, Rin. Hij reed gewoon weg en was weg. Ze keek naar de papieren in haar hand en verfrommelde ze een beetje. Ze moest een paar keer diep in- en uitademen en ze zei tegen zichzelf: "Je wist dat dit eraan zat te komen, slik het maar door, prinses. Het was een sprookje in je eigen hoofd." Ze zat daar lange tijd, voordat ze eindelijk opstond en terugkeerde naar het huis. Een huis waar hij alleen maar naartoe was gekomen om in haar bed te klimmen en zijn seksuele behoeften te bevredigen. Geen huis waar hij ooit naartoe was gekomen om gewoon te ontspannen en te zitten en te praten. Nee, hij had daarvoor een volledige sociale groep vrienden in de stad. Rin zuchtte toen ze haar laptop pakte en naar binnen ging. Het was blijkbaar nu haar huis. Er kwam een snuivend geluid van minachting uit haar. Het was altijd haar huis geweest. Hij woonde hier niet, alleen zij. Hij had deze plek voor haar gekocht om in te wonen. Hij had haar maar één keer gevraagd voordat ze getrouwd waren, "wat voor soort huis wil je wonen." Ze herinnerde zich dat ze die dag naar hem had gestaard, en hij had geknikt. "Zeg het maar, ik zal ervoor zorgen dat je een comfortabel huis hebt terwijl we getrouwd zijn." Ze had er eigenlijk nooit over nagedacht om een eigen huis te hebben en had haar schouders opgehaald: "iets met uitzicht op zee." En dit was het huis dat hij had gevonden. Het heette Cliffside Manor, omdat dat precies was wat het was. Ze las de scheidingspapieren goed door terwijl ze probeerde te lunchen. Ze had niet veel honger, maar ze moest eten, ze mocht niet in die mentaliteit gezogen worden van ik ga niet eten, en zichzelf gewoon laten wegkwijnen omdat de man van wie ze hield niet van haar hield. Nee, ze was beter dan dat, sterker dan dat. Ze had geleerd dat niemand van haar hield, zelfs niet als kind. Dit was niet anders dan dat. Ze had zichzelf gewoon domweg wijsgemaakt dat het echt was, terwijl ze zelfs wist dat het niet zo was, zelfs wist waarom; omdat liefde iets was waar ze naar hunkerde, familie was iets waar ze als wees altijd van had gedroomd om ooit te hebben.