Rin De volgende ochtend om 9 uur liep ze Wil's kantoor binnen en bleef hem aanstaren. Hij glimlachte naar haar alsof er niets aan de hand was. "Goedemorgen, Marrin." "Is dat zo?" antwoordde ze de man die haar had proberen te bedriegen om haar leven weg te tekenen. "Ik heb wijzigingen aangebracht in de scheidingspapieren. Calvin kan het accepteren of we kunnen naar de rechtbank gaan en er een zooitje van maken," zei ze terwijl ze voorover boog en de papieren op het bureau legde. "Wat?" Wil fronste zijn wenkbrauwen. "Die scheiding is in orde, je krijgt alles wat je de afgelopen drie jaar hebt gehad." "Echt waar?" zei ze, en ze sloeg de pagina om naar waar stond dat alles haar zou worden gegeven de dag nadat de scheiding officieel was afgerond. Dat was de dag nadat ze naar Italië zou vliegen. "Ik denk niet dat ik iets krijg met die verklaring." "Natuurlijk wel. Het is een juridisch bindend document." "Oh, en wanneer ga ik in dat huis wonen, aangezien Calvin heeft besloten me naar het buitenland te sturen om nooit meer terug te komen?" "Waar heb je het over, Marrin? Ik begrijp het niet," zuchtte hij. "Oh, echt niet? Ik ben geen dom blondje dat niet kan zien dat die vakantie die hij me heeft gegeven een enkeltje is. Er is geen retourticket, slechts een maand in Italië zonder terugkeer naar de Verenigde Staten. Hij stuurt me voorgoed weg. Dus dat huis, wanneer zou ik daar wonen als ik niet meer terug mag komen? Ik denk dat hij nooit heeft gedacht dat ik echt naar de geplande reis zou kijken." "Marrin, dat is niet wat hier aan de hand is." "Ik denk van wel. Dus, aangezien hij van me af wil, ga ik, maar ik heb drie voorwaarden om van me af te zijn. Als ik uit mijn leven en van mijn vrienden moet verdwijnen, zoals hij zo duidelijk heeft besloten dat dit in zijn belang is, denk ik." Ze sloeg de pagina met de wijzigingen om die ze had gemaakt. "Eén, ik wil de waarde van dat huis in contanten, hij mag het huis houden. Doe ermee wat hij wil," zei ze botweg. "Het is gewoon een huis voor hem en voor mij is het geen thuis. De enige waarde is geld voor hem. Dus contanten in plaats van het huis, en ik wil dat de afwikkelingsdatum een week voor mijn vertrek is, om ervoor te zorgen dat hij me niet zomaar berooid achterlaat in een onbekend land, niet in staat om mezelf te onderhouden." Ze zag Wil fronsen. Ja, ze wist hoe ze hard moest spelen. "Twee, ik wil dat Calvin me ophaalt en zelf naar het vliegveld brengt en niet een chauffeur. Hij heeft me zelf daarheen gereden. Ik wil dat hij uit de auto stapt en mijn bagage eruit haalt en naast me op de stoep zet. Als hij me weg wil sturen, dan kan hij dat verdomme zelf doen, persoonlijk." Ze wees naar de clausule. "Ik denk dat ik dat wel verdiend heb, vind je niet?" "Drie, ik wil dat hij me gedag kust op het vliegveld, slechts één kus," mompelde ze, terwijl ze een hekel aan zichzelf kreeg omdat ze dat van hem wilde, maar die man had het lef om te proberen haar weg te sturen en haar niet eens te vertellen dat het voorgoed was. Dat ze niet meer terug zou komen, ze begreep hem en zijn enkeltje. Dus zou ze hem op dezelfde manier terugpakken en hem iets laten doen wat hij niet wilde doen. Wil staarde haar alleen maar aan. Ze wist dat hij degene was geweest die hun huwelijkscontract had opgesteld en dat er geen kusclausule in stond. "Dat zal hij niet doen, Marrin," schudde Wil zijn hoofd. "Jawel, hij is een miljardair, en ik, een eenzaam weeskind waar hij misbruik van heeft gemaakt. Zo zal het in de rechtbank gaan," zei ze snel. Wil keek haar nu boos aan. "Ben je zo wreed, Marrin? Dat je hem door het slijk zou halen voor een enkele kus?" "Ja, blijkbaar ben ik kleinzielig en ben ik boos dat hij het nodig vindt om me van mijn leven en vrienden te ontdoen, me weg te sturen naar een plek waar ik de taal niet spreek en me daar achter te laten, me in de steek te laten in een onbekend land. Ik denk dat een bepaalde compensatie op zijn plaats is om dat te laten gebeuren." Wil keek haar nu meer dan boos aan. "Ik geef niet om je uitdrukking, William, het is maar één kus, en ik zal uit zijn leven verdwenen zijn en nooit meer terugkomen. Hij zal gezien worden als de zorgzame echtgenoot die zijn vrouw op reis stuurt, meer niet. Als iemand het ziet gebeuren, zal het zijn reputatie niet schaden, waarschijnlijk hem er alleen maar liefdevoller en zorgzamer uit laten zien. Hij kan het uitzitten," beet ze hem toe. "Slechts één kus voordat hij van me scheidt. Ik denk niet dat het zo moeilijk is om te doen. Hij kan het nemen of laten. Ik teken het nu meteen voor je neus als hij akkoord gaat." "Nu meteen?" vroeg hij. "Ja," zei ze. "Ik ga weg zoals hij wil, hij hoeft me nooit meer te zien. De laatste keer dat hij ooit naar me hoeft te kijken, is wanneer ik dat vliegveld binnenloop. Ik wacht wel, bel hem maar," zei ze, en ze liep naar de bank in zijn kantoor om te gaan zitten. Ze zou wachten, het was een bloedige bluf en ze wist het. Ze zou hem nooit voor de rechter slepen, maar ze zou hem laten denken dat ze dat zou doen, en ze zou nog één kus krijgen van de man van wie ze hield voordat ze vertrok en hem nooit meer zou zien. "Ik heb deze kant van je nog nooit gezien," mompelde Wil. "Velen niet," antwoordde ze hem, "maar jullie vergeten allemaal dat ik altijd alleen ben geweest, dat ik alles aankan wat op me afkomt. Inclusief het land uitgezet worden. Maar ik zal op mijn eigen voorwaarden gaan, niet op de zijne." Ze hoorde hem een beetje zwaar zuchten en zag hem Calvin bellen en hem vertellen dat ze niet alleen in zijn kantoor was, maar dat ze ook wijzigingen in de scheidingspapieren had aangebracht. Hij las ze voor en keek haar daarna recht aan. Ze wist dat Calvin boven in zijn kantoor op de 15e verdieping zat. Ze dacht niet dat hij hier naar beneden zou komen en tegen haar zou schreeuwen. Ze dacht ook niet dat haar eisen zo onredelijk waren. Het enige wat ze eigenlijk had veranderd, was het huis voor contanten. Hij had miljarden. Wat dat huis waard was, was waarschijnlijk een schijntje voor hem, zakgeld, of hij zou het in een dag terugverdienen met rente. Er was een solide drie minuten stilte en toen verbrak Wil het gesprek en keek haar recht aan. "Hij stemt ermee in, zal dit vandaag zelf ondertekenen, nadat jij dat hebt gedaan, en ik zal een koerier sturen met jouw exemplaar." "Goed," knikte ze en stond op, liep naar hem toe, pakte de pen die hij haar voorhield en ondertekende haar naam als Marrin Reeves voor de laatste keer. Ze haalde haar ontslagbrief uit haar handtas en gaf die aan hem. "Daar kun jij je mee bemoeien," zei ze. "Mijn deel is gedaan." En ze draaide zich om en liep het kantoor uit. "Wat is het?" riep hij haar na. "Mijn ontslag," riep ze terug over haar schouder. Ze keerde terug naar haar huis en keek naar haar geld. Ze had genoeg geld verdiend als Marilyn Riddley om een aanbetaling te doen op een eigen huis. Ze zou daar vandaag mee beginnen. En wanneer die scheidingsregeling binnenkwam, zou ze alles in één keer betalen en eindelijk iets van haar eigen bezitten; dat niemand haar kon afnemen. De enige vraag was waar ze heen wilde en welk landschap ze om zich heen wilde hebben om haar creativiteit te stimuleren. Het enige wat ze wist, was dat ze geen huis in de buurt van de oceaan wilde hebben, dus ze veronderstelde dat die ene gedachte haar hielp bij haar beslissing, geen enkele staat die aan de oceaan grensde. Zo niet de oceaan, dan moest het een bos of een berg zijn, misschien aan een rivier. Ze vroeg zich af of ze al die dingen op een nieuwe plek kon krijgen om te wonen. Ze zou een rustige en afgelegen plek vinden, een plek waar niemand Calvin Reeves kende of hoe zijn ex-vrouw eruitzag. Ze had eigenlijk alleen een klein huisje nodig, ergens waar ze alleen met haar gedachten kon zijn. Ze was altijd alleen geweest, dus alleen wonen in de middle of nowhere zou haar waarschijnlijk goed bevallen. Maar waar zou die rustige plek zijn?