İnsanların odamda Mafya Babası’nın cesedini bulması hâlinde başıma ne halt geleceğini düşündüğüm birkaç korkunç dakika geçiyor. Fakat o dakikalar sırasında Kent'in nefesi yumuşuyor. Yüzündeki o korkunç, acıyla buruşmuş ifade kayboluyor ve çehresi normal hatlarına geri dönüyor. Hâlâ ter içinde ve bitkin ama haklıydı. Geçiyor. “İyi… iyi misin?” diye atılıyorum birkaç dakikalık sakin soluk alıp veriş