O an Ivan bana, nutkumun tutulmasına gülüyor, ben de kendime engel olamıyorum, ellerimi yüzüme kapatıp gülüyorum. “Evet,” diyorum yüzüm pancar gibi kızararak. “Namını duydum. Ve şunu söylemeliyim ki, duyduklarımın hepsi pek de iyi şeyler değildi.” “Hadi canım,” diyor, hâlâ hafifçe gülerken. “O kadar da kötü olamaz ya.” Parmaklarımın arasından gizlice bakıp tek kaşımı kaldırarak ona, evet, duydukla